«Μου έλεγαν γιατί να βγεις έξω, θα τσιλήσεις τους ανθρώπους με το τροχοκάθισμα»

«Η ζωή που ζεις, είναι το μάθημα που διδάσκεις». Ένα απόφθεγμα που περιγράφει απόλυτα τη Γεωργία Γαβριηλίδου από την Πάφο, η οποία δίνει μαθήματα ζωής, στέλνοντας το μήνυμα πως όλοι είμαστε ίσοι. Η Γεωργία, από την ηλικία των έντεκα ετών βρίσκεται σε αναπηρικό αμαξίδιο, εξαιτίας μιας ασθένειας, που της κτύπησε απρόσμενα την πόρτα. 

Από τη μία στιγμή στην άλλη ανατράπηκαν όλα. Παρά τις δύσκολες στιγμές, που ήξερε ότι θα έρθουν, δεν το έβαλε κάτω. Έκτοτε, η Γεωργία δίνει τον δικό της αγώνα, έχοντας στο πλευρό της τόσο τη μητέρα της, όσο και το πατέρα της. Μόνιμος συνοδοιπόρος της σε αυτή τη μάχη, είναι ο αδελφότεκνος της, Στέλιος Φακοντής. Ο άνθρωπος που τη στηρίζει σε κάθε της κίνηση και επιλογή.

Το 2017 η Γεωργία αποφάσισε να αλλάξει τη ζωή της. Άφησε πίσω της τις σκέψεις για το τι θα πει ο κόσμος, βγήκε από το σπίτι, ξεκίνησε τη δουλειά της, βγήκε για καφέ, συμμετείχε σε διάφορες εκδηλώσεις και άρχισε να ζει μια φυσιολογική ζωή, με τον δικό της ιδιαίτερο τρόπο.

Eίναι ενεργή στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, καλώντας καθημερινά με αναρτήσεις της, τους αρμόδιους να βοηθήσουν στο να γίνουν περισσότερες προσβάσεις για άτομα με αναπηρίες στην πόλη. Ήδη με δική της πρωτοβουλία, θα υλοποιηθεί στην Πάφο, πάρκο για άτομα με ειδικές ανάγκες.

Μπορεί να βρίσκεται τα τελευταία τριάντα χρόνια καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι, ωστόσο τα τελευταία χρόνια πέντε, άρχισε κολύμπι, χορό, μόντελινγκ και  καλαθόσφαιρα. Δραστηριότητες που τη κάνουν να νιώθει νικήτρια, στον αγώνα της ζωής.

Η Γεωργία από το 2017, αποτελεί μέλος της Ομάδας Καλαθόσφαιρας Τροχοκαθίσματος του ΑΠΟΠ και έχει την ευκαιρία να αθλείται και να προπονείται, ενώ παροτρύνει συνανθρώπους της που έχουν παρόμοια προβλήματα, να ακολουθήσουν το παράδειγμά της και να αθλούνται με οποιοδήποτε τρόπο θέλουν.

«Ο αθλητισμός δεν ήταν στη ζωή μου, μόνο κολύμπι έκανα. Το μπάσκετ προέκυψε όταν ήρθε η νεολαία του Δημοκρατικού Συναγερμού στην Πάφο και έριξα την ιδέα, να γίνει και εδώ αθλητισμός για άτομα με αναπηρίες, για να βγαίνουν έξω, να παίζουν και να φεύγουν από το σπίτι. Είμαστε δύο μέλη στην ομάδα, εγώ και ο Αλί από το Ιράκ. Οι υπόλοιποι είναι εθελοντές. Στην ομάδα, παίζει και ο αδελφότεκνος μου ο Στέλιος. Παίζοντας καλαθόσφαιρα, ένιωσα χαρά, γιατί βγήκα από το σπίτι, ήμουν και σε ομάδα χορού για παιδιά με τροχοκάθισμα.

Σε μια φιλανθρωπική εκστρατεία, έκανα και μόντελινγκ, για λίγο καιρό. Θέλουμε να παροτρύνουμε και άλλα άτομα να έρθουν στην ομάδα μας στο μπάσκετ. Μου δίνει δύναμη και χαρά ότι φεύγω από το σπίτι μου και παω να αθληθώ. Στερήθηκα πράγματα σε ηλικία 18 ετών. Τώρα τα τελευταία πέντε χρόνια άρχισα να βγαίνω έξω. Είμαι 42 χρονών τώρα και κάποιοι με κατακρίνουν όταν βγαίνω έξω στα μπαράκια. Στα 18 μου δεν τα έκανα όμως, τώρα τα κάνω. Με την βοήθεια του αδελφότεκνου μου κάνω τα πάντα. Όλα τα χρόνια ήταν στο πλευρό μου. Είναι ο άνθρωπος που με βοήθησε να βρω τη ψυχολογία μου».

Όλα άρχισαν στα έντεκα όταν οξεία μυελίτιδα της κτύπησε την πόρτα

«Όταν ήμουν στην πρώτη Γυμνασίου, αρρώστησα ξαφνικά από οξεία μυελίτιδα. Ήμουν σχολείο και ξαφνικά μετά από το διάλλειμα, δεν ένιωθα τα πόδια μου. Ειδοποιήσαν τον πατέρα μου και πήραν νοσοκομείο. Από τότε είμαι παραπληγική, από τη μέση και κάτω. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα θυμό και θλίψη. Δεν είχα φίλους, δεν είχε ούτε ράμπες, ούτε ασανσέρ και στο σχολείο ήταν δύσκολα τα πράγματα τότε. Προσπάθησα πολλές φορές να γίνουν ράμπες στην Πάφο και πάρκο για άτομα με ειδικές ανάγκες».

«Στήριξη είχα μόνο από την οικογένεια μου. Φίλους δεν είχα. Τώρα τα τελευταία πέντε χρόνια βρήκα δουλειά στις εγγραφές ασθενών, στο Γενικό Νοσοκομείο Πάφου. Μπορούν να δοθούν ευκαιρίες σε άτομα με αναπηρία σε γραφειακό περιβάλλον για να δουλέψουν. Μετά τη δουλειά, ξεκίνησα και το μπάσκετ, προσπάθησα να γίνουν προσβάσιμες οι παραλίες για άτομα με αναπηρία, άλλαξε η ψυχολογία μου. Αλλά, θέλει πολλά πράγματα και αλλαγές η Πάφος, για τα άτομα με αναπηρία. Σιγά-σιγά όλα τα άτομα με αναπηρία πρέπει να βγαίνουν έξω και να μη ντρέπονται. Πρέπει να γίνουν ράμπες. Δεν πρέπει να νιώθουν ντροπή, όταν θα τους σχολιάσει ο κόσμος».

«Πολλοί συγγενείς μου έμπηξαν μαχαιριές»

«Βίωσα πολλές αρνητικές συμπεριφορές από άτομα του στενού οικογενειακού μου κύκλου, όμως όταν έβγαινα έξω ένιωθα την αγάπη του κόσμου. Αγαπά με ο κόσμος. Πολλοί συγγενείς μου έμπηξαν μαχαιριές. Θύμωνα μαζί τους, μου έλεγαν γιατί να βγεις έξω, θα τσιλήσεις τους ανθρώπους με το τροχοκάθισμα. Αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν αντίληψη μέσα τους. Τα άτομα με αναπηρίες δεν πρέπει να ντρέπονται να βγαίνουν έξω. Πρέπει να κάνουν μια σχέση στη ζωή τους, γιατί κάπου είναι λίγο δύσκολο και ίσως νιώθουν άσχημα στη ζωή τους. Έτσι ίσως, θα αλλάξει η ψυχολογία τους. Γι’ αυτό παροτρύνω και άλλα άτομα να βγουν έξω. Έχω τις δραστηριότητες μου που κάνω τώρα, βγήκα έξω και είδα ότι κάποια έργα και κάποιες ράμπες έγιναν. Μια ιδέα που έδωσα εγώ και θα υλοποιηθεί είναι το πάρκο για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Έχει άτομα με αναπηρία που είναι κλειστά στο σπίτι και δεν βγαίνουν έξω».

«Θέλω να παροτρύνω τους ανθρώπους να βοηθούν, να φεύγουν από το σπίτι να πηγαίνουν να πίνουν καφέ, μια βόλτα με φίλους. Να μη σκέφτονται τι θα πει ο καθένας. Το 2017 άρχισα να κάνω τις δραστηριότητες μου, μετά τη δουλειά. Πριν σκεφτόμουν διαφορετικά και ήμουν πεσμένη ψυχολογικά. Εκείνο που με έκανε να αλλάξω, ήταν ότι βγήκα έξω για καφέ, έψαξα για δουλειά, είδα δυσκολίες και σε πάρκινγκ, με ράμπες και έβαλα μπροστά να γίνουν κάποια έργα. Αν μια μέρα περπατήσω, το πρώτο πράγμα που θέλω να κάνω είναι τρέξω και να βοηθήσω άλλα άτομα με αναπηρία. Θέλω να βοηθώ αυτούς τους ανθρώπους. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον αδελφότεκνο μου, Στέλιο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία στον άνθρωπο από το να έχει δίπλα του ανθρώπους που να τον αγαπούν πραγματικά και να του δίνουν τη βοήθεια όποτε τη χρειαστεί».