Από το μπαλέτο πρωταθλήτρια στο ταεκβοντό-O δύσβατος δρόμος της επιτυχίας
07:00 - 21 Σεπτεμβρίου 2019
«Η διαφορά ανάμεσα σ’ έναν πετυχημένο και στους άλλους δεν είναι η έλλειψη δύναμης ή γνώσης, αλλά μάλλον η έλλειψη θέλησης». Λαμβάνοντας υπόψη μας το γνωμικό του πρώην προπονητή του NFL, Βινς Λομπάρντι, μπορούμε να περιγράψουμε τη σύντομη - και συνάμα λαμπρή - καριέρα που προδιαγράφεται μπροστά από την Κύπρια αθλήτρια του ταεκβοντό, Σουζάνα Τομάζου.
Το ταεκβοντό, προσδιορίζεται ως μια κορεάτικη πολεμική τέχνη, η οποία είχε ραγδαία ανάπτυξη από το 2000 και μετά. Όντας ολυμπιακό άθλημα, έχει αποκτήσει μεγαλύτερη φήμη και βαρύτητα, με αποτέλεσμα όλο και περισσότερα άτομα ν’ ασχολούνται μ’ αυτό.
Οι τρεις λέξεις που απαρτίζουν την ετυμολογία της λέξης του αθλήματος είναι, Τάε (σ.σ. πόδι), Κουόν (σ.σ. χέρι) και Ντο (σ.σ. μυαλό), συστατικά που θεωρούνται θεμελιώδεις λίθοι στις αρχές όλων των αθλητών.
Μιλώντας στην OMADA, η Σουζάνα Τομάζου, αποκαλύπτει τα μυστικά του πρωταθλητισμού, την αμέριστη στήριξη της οικογένειάς της και το μεγάλο όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων.
Από το μπαλέτο… πρωταθλήτρια στο ταεκβοντό
Παρά το ότι άρχισε ν' ασχολείται με τον πρωταθλητισμό μόλις πριν από πέντε χρόνια, η νεαρή αθλήτρια, έχει ήδη αρκετές διακρίσεις στο ενεργητικό της. Παρ’ όλα αυτά, η ενασχόλησή της με τη γυμναστική άρχισε από κάτι πολύ διαφορετικό, το μπαλέτο.
«Όταν ήμουν πιο μικρή έκανα μπαλέτο, δεν μου άρεσε καθόλου και έτσι ήθελα να κάνω κάτι άλλο, όμως η μαμά μου επέμενε. Όταν ήμουν στη 5η δημοτικού, είπα σε μια φίλη μου να μου δώσει μια κάρτα με τα στοιχεία του προπονητή του Τακεβοντό και εγώ η ίδια επικοινώνησα μαζί του, ένιωθα ότι με αντιπροσώπευε το άθλημα.
Οι τρεις λέξεις που απαρτίζουν την ετυμολογία της λέξης του αθλήματος είναι, Τάε (σ.σ. πόδι), Κουόν (σ.σ. χέρι) και Ντο (σ.σ. μυαλό), συστατικά που θεωρούνται θεμελιώδεις λίθοι στις αρχές όλων των αθλητών.
Μιλώντας στην OMADA, η Σουζάνα Τομάζου, αποκαλύπτει τα μυστικά του πρωταθλητισμού, την αμέριστη στήριξη της οικογένειάς της και το μεγάλο όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων.
Από το μπαλέτο… πρωταθλήτρια στο ταεκβοντό
Παρά το ότι άρχισε ν' ασχολείται με τον πρωταθλητισμό μόλις πριν από πέντε χρόνια, η νεαρή αθλήτρια, έχει ήδη αρκετές διακρίσεις στο ενεργητικό της. Παρ’ όλα αυτά, η ενασχόλησή της με τη γυμναστική άρχισε από κάτι πολύ διαφορετικό, το μπαλέτο.
«Όταν ήμουν πιο μικρή έκανα μπαλέτο, δεν μου άρεσε καθόλου και έτσι ήθελα να κάνω κάτι άλλο, όμως η μαμά μου επέμενε. Όταν ήμουν στη 5η δημοτικού, είπα σε μια φίλη μου να μου δώσει μια κάρτα με τα στοιχεία του προπονητή του Τακεβοντό και εγώ η ίδια επικοινώνησα μαζί του, ένιωθα ότι με αντιπροσώπευε το άθλημα.
Άρχισα το άθλημα πριν από πέντε χρόνια, τότε το πήρα φουλ σοβαρά, θυμάμαι όταν είχα έρθει πρώτη σε παγκύπριους αγώνες. Η πρώτη μου εμπειρία στο εξωτερικό, ήταν ένα τουρνουά στο Ισραήλ, στο οποίο προφανώς έχασα αφού ήταν ο πρώτος μου αγώνας, με μόλις πέντε μήνες προπόνηση. Ένα χρόνο μετά, μέσα από σκληρή δουλειά και προπόνηση, ήρθαν οι διακρίσεις. Κάθε χρόνο συμμετέχω σε παγκόσμιο ή πανευρωπαϊκό, αυτές οι δύο διοργανώσεις γίνονται εναλλάξ».
Ο δύσβατος δρόμος του πρωταθλητισμού και η ανιδιοτελής στήριξη της οικογένειας
Η ζωή ενός πρωταθλητή δεν είναι καθόλου εύκολη, αφού η επιτυχία δεν είναι ποτέ δεδομένη. Για να πετύχεις χρειάζεται να κοπιάσεις, να μοχθήσεις και να θυσιάσεις πράγματα από την καθημερινότητά σου.
«Όταν είμαι σε καιρό αγώνων, σίγουρα περνώ τέσσερις με πέντε ώρες, σε προπονήσεις, μασάζ, γυμναστήρια, φυσιοθεραπείες, Οι προπονήσεις γίνονται πρωί, νύχτα ή κάποτε και τρεις φορές τη μέρα. Στη ζωή ενός πρωταθλητή, υπάρχουν επιτυχίες και αποτυχίες. Αν δεν αποτύχεις δεν έρχονται οι επιτυχίες. Όταν αγαπάς κάτι δεν το αφήνεις εύκολα, αν δεν το αγαπούσα δεν θα το έκανα. Μου αρέσει η ιδέα του πρωταθλητισμού», ήταν η αφοπλιστική απάντηση της Σουζάνας, σχετικά με το πόσο εύκολο είναι να πετύχει κάποιος στο άθλημα.
Σ’ αυτή τη δύσκολη διαδρομή, ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, έχει τα δικά του άτομα που τον στηρίζουν. Μέσα από αυτές τις μικρές χειρονομίες στήριξης, ο αθλητής παίρνει τη δύναμη να συνεχίσει να παλεύει και να μην το βάζει ποτέ κάτω.
Η οικογένεια Τομάζου, βρισκόταν από την πρώτη στιγμή του… ταξιδιού στο πλευρό της 20χρονης αθλήτριας, κάτι το οποίο αναγνώρισε και η ίδια, με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο.
«Κατ’ αρχήν θέλω να πω ότι αν δεν είχα τους γονείς μου δεν θα ήμουν εδώ που είμαι. Τόσο σε θέματα οικονομικά, όσο και σε άλλα, κυρίως συναισθηματικά. Τις δύσκολες μέρες που είμαι πάντα αγχωμένη, είναι στο πλευρό μου, να μιλήσουμε, να με καθησυχάσουν και να με ενθαρρύνουν. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που να σε στηρίζουν.
Το πρώτο πράγμα που παίζει ρόλο για έναν αθλητή είναι η ψυχολογία. Αν δεν την έχεις με το μέρος σου, ακόμη και ο κορυφαίος αθλητής να είσαι δεν μπορείς να κερδίσεις. Αν δεν είχα τους γονείς, τα αδέλφια και τους φίλους μου να με στηρίζουν δεν θα τα κατάφερνα. Εκείνοι θα στεναχωρηθούν με τις αποτυχίες μου αλλά φροντίζουν να μου θυμίζουν ότι δεν ήταν ο τελευταίος αγώνας και η ζωή συνεχίζεται. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τον γυμναστή μου και όλους τους προπονητές μου στη σχολή, που με βοηθούν όλα αυτά τα χρόνια».
Η ζωή ενός πρωταθλητή δεν είναι καθόλου εύκολη, αφού η επιτυχία δεν είναι ποτέ δεδομένη. Για να πετύχεις χρειάζεται να κοπιάσεις, να μοχθήσεις και να θυσιάσεις πράγματα από την καθημερινότητά σου.
«Όταν είμαι σε καιρό αγώνων, σίγουρα περνώ τέσσερις με πέντε ώρες, σε προπονήσεις, μασάζ, γυμναστήρια, φυσιοθεραπείες, Οι προπονήσεις γίνονται πρωί, νύχτα ή κάποτε και τρεις φορές τη μέρα. Στη ζωή ενός πρωταθλητή, υπάρχουν επιτυχίες και αποτυχίες. Αν δεν αποτύχεις δεν έρχονται οι επιτυχίες. Όταν αγαπάς κάτι δεν το αφήνεις εύκολα, αν δεν το αγαπούσα δεν θα το έκανα. Μου αρέσει η ιδέα του πρωταθλητισμού», ήταν η αφοπλιστική απάντηση της Σουζάνας, σχετικά με το πόσο εύκολο είναι να πετύχει κάποιος στο άθλημα.
Σ’ αυτή τη δύσκολη διαδρομή, ο κάθε άνθρωπος ξεχωριστά, έχει τα δικά του άτομα που τον στηρίζουν. Μέσα από αυτές τις μικρές χειρονομίες στήριξης, ο αθλητής παίρνει τη δύναμη να συνεχίσει να παλεύει και να μην το βάζει ποτέ κάτω.
Η οικογένεια Τομάζου, βρισκόταν από την πρώτη στιγμή του… ταξιδιού στο πλευρό της 20χρονης αθλήτριας, κάτι το οποίο αναγνώρισε και η ίδια, με τον δικό της ξεχωριστό τρόπο.
«Κατ’ αρχήν θέλω να πω ότι αν δεν είχα τους γονείς μου δεν θα ήμουν εδώ που είμαι. Τόσο σε θέματα οικονομικά, όσο και σε άλλα, κυρίως συναισθηματικά. Τις δύσκολες μέρες που είμαι πάντα αγχωμένη, είναι στο πλευρό μου, να μιλήσουμε, να με καθησυχάσουν και να με ενθαρρύνουν. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να έχεις ανθρώπους δίπλα σου που να σε στηρίζουν.
Το πρώτο πράγμα που παίζει ρόλο για έναν αθλητή είναι η ψυχολογία. Αν δεν την έχεις με το μέρος σου, ακόμη και ο κορυφαίος αθλητής να είσαι δεν μπορείς να κερδίσεις. Αν δεν είχα τους γονείς, τα αδέλφια και τους φίλους μου να με στηρίζουν δεν θα τα κατάφερνα. Εκείνοι θα στεναχωρηθούν με τις αποτυχίες μου αλλά φροντίζουν να μου θυμίζουν ότι δεν ήταν ο τελευταίος αγώνας και η ζωή συνεχίζεται. Θέλω επίσης να ευχαριστήσω τον γυμναστή μου και όλους τους προπονητές μου στη σχολή, που με βοηθούν όλα αυτά τα χρόνια».
Η πενιχρή βοήθεια του κράτους και τ’ όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων
Στις επιτυχίες όλοι θα σταθούν δίπλα σου όταν έρχονται οι διακρίσεις και τα μετάλλια. Πόσο εύκολο είναι όμως για έναν αθλητή του ταεκβοντό να επιβιώσει, χωρίς να παίρνει την απαραίτητη στήριξη από τους αρμόδιους φορείς;
«Αν δεν είσαι γνωστός δεν παίρνεις καμία βοήθεια. Τα τελευταία δύο χρόνια αρχίζουν να αλλάζουν λίγο τα πράγματα. Μπορεί να σου πληρώσουν τα έξοδα για να πας σε πανευρωπαϊκό ή παγκόσμιο. Αν έχεις επιτυχίες θα πάρεις κάποια χρήματα, σαν 9μηνη χορηγία, σου πληρώνει δύο ταξίδια η Ομοσπονδία. Για μένα δεν είναι το μόνο, θέλω να έχουμε τη στήριξη και όταν περνάμε από τραυματισμό και φυσιοθεραπείες. Αν δεν είμαι καλά σωματικά πώς θα φέρω διακρίσεις για τη χώρα μου; Στα ταξίδια του εξωτερικού δεν πάμε σαν αποστολή, πάμε μεμονωμένα, κάτι που δεν κάνει καμία άλλη χώρα. Έχουμε πολλά πράγματα να διορθώσουμε», ήταν η απάντηση της νεαρής αθλήτριας σχετικά με το θέμα.
Στις επιτυχίες όλοι θα σταθούν δίπλα σου όταν έρχονται οι διακρίσεις και τα μετάλλια. Πόσο εύκολο είναι όμως για έναν αθλητή του ταεκβοντό να επιβιώσει, χωρίς να παίρνει την απαραίτητη στήριξη από τους αρμόδιους φορείς;
«Αν δεν είσαι γνωστός δεν παίρνεις καμία βοήθεια. Τα τελευταία δύο χρόνια αρχίζουν να αλλάζουν λίγο τα πράγματα. Μπορεί να σου πληρώσουν τα έξοδα για να πας σε πανευρωπαϊκό ή παγκόσμιο. Αν έχεις επιτυχίες θα πάρεις κάποια χρήματα, σαν 9μηνη χορηγία, σου πληρώνει δύο ταξίδια η Ομοσπονδία. Για μένα δεν είναι το μόνο, θέλω να έχουμε τη στήριξη και όταν περνάμε από τραυματισμό και φυσιοθεραπείες. Αν δεν είμαι καλά σωματικά πώς θα φέρω διακρίσεις για τη χώρα μου; Στα ταξίδια του εξωτερικού δεν πάμε σαν αποστολή, πάμε μεμονωμένα, κάτι που δεν κάνει καμία άλλη χώρα. Έχουμε πολλά πράγματα να διορθώσουμε», ήταν η απάντηση της νεαρής αθλήτριας σχετικά με το θέμα.
Όνειρο για κάθε αθλητή, αποτελεί η εκπροσώπηση της χώρας του στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μέσα από σκληρή δουλειά, υπομονή και επιμονή, η Σουζάνα ελπίζει ότι μια μέρα θα καταφέρει να πετύχει τους στόχους της. Παράλληλα, συμβουλεύει τους νεαρούς αθλητές να έχουν υπομονή, γιατί οι επιτυχίες δεν έρχονται από τη μια μέρα στην άλλη.
«Θα συμβούλευα τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το άθλημα, να έχουν υπομονή. Αν δεν αγαπούν αυτό που επιλέξουν θα είναι δύσκολο να πετύχουν. Όταν μπαίνεις στην τέχνη του πρωταθλητή, τότε θέλεις να είσαι ο καλύτερος, να εκπληρώσεις τα όνειρά σου. Το δικό μου είναι να συμμετέχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι ωραίο να έχεις στόχους και να ονειρεύεσαι. Βήμα με βήμα, αυτό που θέλω να πετύχω άμεσα, είναι το χρυσό μετάλλιο σε πανευρωπαϊκούς ή παγκόσμιους αγώνες στην κατηγορία γυναικών. Είναι πολύ δύσκολο αλλά προσπαθώ και νιώθω ότι θα τα καταφέρω μια μέρα».
Καταληκτικά, η νεαρή αθλήτρια αναφέρθηκε και στα μελλοντικά της σχέδια, τα οποία δεν θα μπορούσε να είναι άλλα από την ενασχόληση με το άθλημα που τόσο πολύ αγαπά. «Μου αρέσει πολύ ο χώρος του ταεκβοντό και θέλω πολύ ν’ ασχοληθώ μαζί του, είτε σαν προπονήτρια, είτε με άλλο τρόπο».
«Θα συμβούλευα τα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με το άθλημα, να έχουν υπομονή. Αν δεν αγαπούν αυτό που επιλέξουν θα είναι δύσκολο να πετύχουν. Όταν μπαίνεις στην τέχνη του πρωταθλητή, τότε θέλεις να είσαι ο καλύτερος, να εκπληρώσεις τα όνειρά σου. Το δικό μου είναι να συμμετέχω στους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι ωραίο να έχεις στόχους και να ονειρεύεσαι. Βήμα με βήμα, αυτό που θέλω να πετύχω άμεσα, είναι το χρυσό μετάλλιο σε πανευρωπαϊκούς ή παγκόσμιους αγώνες στην κατηγορία γυναικών. Είναι πολύ δύσκολο αλλά προσπαθώ και νιώθω ότι θα τα καταφέρω μια μέρα».
Καταληκτικά, η νεαρή αθλήτρια αναφέρθηκε και στα μελλοντικά της σχέδια, τα οποία δεν θα μπορούσε να είναι άλλα από την ενασχόληση με το άθλημα που τόσο πολύ αγαπά. «Μου αρέσει πολύ ο χώρος του ταεκβοντό και θέλω πολύ ν’ ασχοληθώ μαζί του, είτε σαν προπονήτρια, είτε με άλλο τρόπο».
