11 χρόνια, τρία μοντέλα, μία τρύπα (στο νερό)!
13:23 - 09 Μαΐου 2018
Τα πλέι οφ είναι (ακόμη) μια τρανή απόδειξη ότι «ο δρόμος προς την κόλαση είναι σπαρμένος με καλές προθέσεις». Σε πρώτο χρόνο και σε πρώτο επίπεδο πώς να κατηγορήσεις κάποιον για τη σκέψη μετά από την ολοκλήρωση δύο γύρων να βάλει τις βαθμολογικά (και όχι μόνο) ανταγωνιστικές ομάδες να παλέψουν για τους στόχους τους (πρωτάθλημα, Ευρώπη, παραμονή);
Από το 2007, ωστόσο, όταν καθιερώθηκε η β’ φάση του πρωταθλήματος, στο αυλάκι έχει κυλήσει μπόλικο νερό. Τόσο που οι όποιες απορίες και αμφιβολίες έχουν πάει πλέον περίπατο. Στη διάρκεια αυτών των 11 χρόνων εφαρμόστηκαν τρία μοντέλα: τρεις όμιλοι των τεσσάρων ομάδων σε πρωτάθλημα 14 συλλόγων, δύο όμιλοι των έξι ομάδων σε πρωτάθλημα 14 συλλόγων και δύο όμιλοι των έξι ομάδων σε πρωτάθλημα 12 συλλόγων.
Τι γράφει το ταμπλό; Σε επίπεδο γεγονότων αρχικά: ο παντελώς αδιάφορος β’ όμιλος στο μοντέλο των τριών αποδείχθηκε τόσο περιττός και επιζήμιος, ώστε καταργήθηκε από τους ίδιους τους εμπνευστές του. Ο όμιλος της παραμονής/υποβιβασμού (είτε ο γ’ σε μοντέλο τριών, είτε ο β’ σε μοντέλο δύο) ουδέποτε διέψευσε με την τελική έκβασή του τα σενάρια στην πιάτσα για την ομάδα που θα υποβιβαστεί.
Ο πρώτος όμιλος έχει δώσει μέχρι σήμερα μόνο δύο φορές (2014, 2015) διαφορετικό πρωταθλητή από τον (εκάστοτε) πρωτοπόρο με το πέρας της α’ φάσης, τέσσερις φορές (2008, 2009, 2011, 2017, ενδεχομένως κι εφέτος) δεν επέφερε ούτε μια ανακατάταξη στο πλασάρισμα των ομάδων και άλλες δύο περιελάμβανε μόνο μια αλλαγή θέσεων (2012, 2013).
Κι επειδή κάθε τι είναι τόσο δυνατό όσο το πιο αδύναμο μέλος του, σημειώνεται -με αφορμή και τον τραγικό απολογισμό της εφετινής Ομόνοιας- ότι α) σε 11 χρόνια μόνο τρεις φορές ο εκάστοτε τελευταίος του ομίλου είχε θετικό απολογισμό αποτελεσμάτων στα πλέι οφ και β) από την καθιέρωση των έξι ομάδων στους ομίλους των πλέι οφ οι περισσότερες νίκες που έχει σημειώσει η ουραγός ομάδα του α’ γκρουπ είναι… δύο!
Επιπροσθέτως, από τη θεσμοθέτηση της β’ φάσης του πρωταθλήματος είχαμε και την εμφάνιση ή έξαρση των ακόλουθων φαινομένων: κόκκινοι φάκελοι, δεκάμηνα, οκτάμηνα ή ακόμη και δίμηνα συμβόλαια παικτών, εκτόξευση του αριθμού των… ανηλίκων που παίρνουν το «βάπτισμα του πυρός» στη μεγάλη κατηγορία και, φυσικά, υπονοούμενα, αιχμές, ειρωνείες και μομφές για την καθαρότητα παικτών, προπονητών, αγώνων, του ίδιου του πρωταθλήματος.
Αυτά έδωσε ο συνδυασμός των 14 ομάδων και των πλέι οφ. Την ερχόμενη σεζόν θα πάμε στο συνδυασμό 12 ομάδων και πλέι οφ. Ουδείς στοιχηματίζει για πόσο, καθώς ήδη ακούγονται φωνές για επιστροφή στο μοντέλο των 14 ήδη από το καλοκαίρι του 2019. Μια επανάληψη, δηλαδή, του σκηνικού του 2015, όταν μετά από μια σεζόν 12 ομάδων τροποποιήθηκε στα μέσα της σεζόν η προκήρυξη του πρωταθλήματος και επισπεύστηκε άρον-άρον η επιστροφή στις 14, για χάρη της οικονομικής επιβίωσης των μικρομεσαίων και εις βάρος της ποιότητας του ανταγωνισμού.
Τρία χρόνια μετά δεν έχουμε ούτε οικονομικά υγιείς μικρομεσαίους ούτε ποιοτικό ανταγωνισμό. Αλλά κάποιοι επιμένουν ότι, για να αλλάξει αυτό το σκηνικό, πρέπει να παραμείνουν απαράλλακτες οι συνθήκες που το δημιούργησαν. Πώς θα αλλάξουν τα πάντα, δίχως να αλλάξει τίποτε, είναι ένα ερώτημα που μάλλον και ο ίδιος ο Άλμπερτ Άινσταϊν θα δυσκολευόταν να απαντήσει…
Από το 2007, ωστόσο, όταν καθιερώθηκε η β’ φάση του πρωταθλήματος, στο αυλάκι έχει κυλήσει μπόλικο νερό. Τόσο που οι όποιες απορίες και αμφιβολίες έχουν πάει πλέον περίπατο. Στη διάρκεια αυτών των 11 χρόνων εφαρμόστηκαν τρία μοντέλα: τρεις όμιλοι των τεσσάρων ομάδων σε πρωτάθλημα 14 συλλόγων, δύο όμιλοι των έξι ομάδων σε πρωτάθλημα 14 συλλόγων και δύο όμιλοι των έξι ομάδων σε πρωτάθλημα 12 συλλόγων.
Τι γράφει το ταμπλό; Σε επίπεδο γεγονότων αρχικά: ο παντελώς αδιάφορος β’ όμιλος στο μοντέλο των τριών αποδείχθηκε τόσο περιττός και επιζήμιος, ώστε καταργήθηκε από τους ίδιους τους εμπνευστές του. Ο όμιλος της παραμονής/υποβιβασμού (είτε ο γ’ σε μοντέλο τριών, είτε ο β’ σε μοντέλο δύο) ουδέποτε διέψευσε με την τελική έκβασή του τα σενάρια στην πιάτσα για την ομάδα που θα υποβιβαστεί.
Ο πρώτος όμιλος έχει δώσει μέχρι σήμερα μόνο δύο φορές (2014, 2015) διαφορετικό πρωταθλητή από τον (εκάστοτε) πρωτοπόρο με το πέρας της α’ φάσης, τέσσερις φορές (2008, 2009, 2011, 2017, ενδεχομένως κι εφέτος) δεν επέφερε ούτε μια ανακατάταξη στο πλασάρισμα των ομάδων και άλλες δύο περιελάμβανε μόνο μια αλλαγή θέσεων (2012, 2013).
Κι επειδή κάθε τι είναι τόσο δυνατό όσο το πιο αδύναμο μέλος του, σημειώνεται -με αφορμή και τον τραγικό απολογισμό της εφετινής Ομόνοιας- ότι α) σε 11 χρόνια μόνο τρεις φορές ο εκάστοτε τελευταίος του ομίλου είχε θετικό απολογισμό αποτελεσμάτων στα πλέι οφ και β) από την καθιέρωση των έξι ομάδων στους ομίλους των πλέι οφ οι περισσότερες νίκες που έχει σημειώσει η ουραγός ομάδα του α’ γκρουπ είναι… δύο!
Επιπροσθέτως, από τη θεσμοθέτηση της β’ φάσης του πρωταθλήματος είχαμε και την εμφάνιση ή έξαρση των ακόλουθων φαινομένων: κόκκινοι φάκελοι, δεκάμηνα, οκτάμηνα ή ακόμη και δίμηνα συμβόλαια παικτών, εκτόξευση του αριθμού των… ανηλίκων που παίρνουν το «βάπτισμα του πυρός» στη μεγάλη κατηγορία και, φυσικά, υπονοούμενα, αιχμές, ειρωνείες και μομφές για την καθαρότητα παικτών, προπονητών, αγώνων, του ίδιου του πρωταθλήματος.
Αυτά έδωσε ο συνδυασμός των 14 ομάδων και των πλέι οφ. Την ερχόμενη σεζόν θα πάμε στο συνδυασμό 12 ομάδων και πλέι οφ. Ουδείς στοιχηματίζει για πόσο, καθώς ήδη ακούγονται φωνές για επιστροφή στο μοντέλο των 14 ήδη από το καλοκαίρι του 2019. Μια επανάληψη, δηλαδή, του σκηνικού του 2015, όταν μετά από μια σεζόν 12 ομάδων τροποποιήθηκε στα μέσα της σεζόν η προκήρυξη του πρωταθλήματος και επισπεύστηκε άρον-άρον η επιστροφή στις 14, για χάρη της οικονομικής επιβίωσης των μικρομεσαίων και εις βάρος της ποιότητας του ανταγωνισμού.
Τρία χρόνια μετά δεν έχουμε ούτε οικονομικά υγιείς μικρομεσαίους ούτε ποιοτικό ανταγωνισμό. Αλλά κάποιοι επιμένουν ότι, για να αλλάξει αυτό το σκηνικό, πρέπει να παραμείνουν απαράλλακτες οι συνθήκες που το δημιούργησαν. Πώς θα αλλάξουν τα πάντα, δίχως να αλλάξει τίποτε, είναι ένα ερώτημα που μάλλον και ο ίδιος ο Άλμπερτ Άινσταϊν θα δυσκολευόταν να απαντήσει…
