Το αντίο του Αλεξάνδρου: «Δεν ήταν ο εφησυχασμός, το βόλεμα, η σύνταξη»
12:28 - 18 Δεκεμβρίου 2018
«Μέρες σαν τη σημερινή είναι δυσκολότερες απο τους πλείστους αγώνες που έδωσα στα γήπεδα τόσα χρόνια. Ο αυριανός αγώνας θα είναι επίσης ένας απο τους πιο δύσκολους. Και επιτέλους θα καταλάβω βαθιά μέσα μου τι πραγματικά εννοούσαν τόσα χρόνια οι προπονητές μου. «Να παίζετε κάθε παιχνίδι σαν να είναι το τελευταίο σας». Ε λοιπόν αύριο θα είναι το τελευταίο μου με τα χρώματα της ομάδας για την οποία τσακωνόμουν με τους συμμαθητές μου στο σχολείο, αγνά κ παθιασμένα γιατι απλά ήταν η ομάδα μου και στην οποία είχα την τύχη, την ικανότητα και την ευλογία να υπηρετήσω τόσα χρόνια. Το ΑΠΟΕΛ, δεν το σέβομαι απλά. Είναι μέρος της οικογένειας μου και το αγαπώ, τελεία! Μπορεί για τις αρχές και τις αξίες που έχω σαν άνθρωπος να ευθύνονται ο πατέρας μου και η μητέρα μου με την ανατροφή μου αλλά την αξία μου την οφείλω στο ΑΠΟΕΛ. Εδώ έμαθα ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως έχτισα χαρακτήρα, έπεσα ξανασηκώθηκα κ έμαθα πως γίνεσαι νικητής με ταπεινότητα, περηφάνια και χωρίς δικαιολογίες. Ονειρεύτηκα να πετύχω σαν ποδοσφαιριστής, το πίστεψα και το πέτυχα. Ονειρεύτηκα να παίξω στο ΑΠΟΕΛ κ να μεταγραφώ στην Ελλάδα, το πίστεψα και το πέτυχα. Ονειρεύτηκα τίτλους και ευρωπαικές επιτυχίες και τα πήρα, ναι μεν πιστεύοντας σε αυτά αλλά τελικά τα πήρα πολλαπλάσια απ όσα τολμούσα να ονειρευτώ. Και αυτά στην ομάδα που είχα την ευλογία να είμαι οπαδός. Περισσότερο απο Όνειρο!
Εν τούτοις, ο πρώτος και σημαντικότερος στόχος που είχα ξεκινώντας το ποδόσφαιρο είναι να καταφέρω να αγωνίζομαι και για αυτό θυσίασα τότε τα πάντα. Να γίνω ποδοσφαιριστής. Αυτός ο ίδιος στόχος παραμένει και σήμερα και αυτό λέω με περηφάνια γιατι μέσα μου νιώθω να κυριαρχεί το ίδιο πάθος και όρεξη να αγωνίζομαι. Κάθε προπόνηση είναι σημαντική και μου δίνει χαρά και ικανοποίηση γιατι κάνω το καλύτερο επάγγελμα στον κόσμο. Το νιώθω καθημερινά και είμαι ευγνώμων. Αλλά αυτό το επάγγελμα δεν θα ήταν τίποτα χωρίς την προετοιμασία για αγώνες, τη συμμετοχή σε αγώνες είτε σαν βασικός, είτε σαν αλλαγή, είτε στον πάγκο βοηθώντας την ομάδα. Το σώμα μου βρίσκεται σε τέτοια κατάσταση που δεν ήρθε ο χρόνος να εγκαταλείψω το ποδόσφαιρο, όσο και αν μου αρέσει και απο άλλα πόστα που κάποια στιγμή θα ήθελα να υπηρετήσω. Αυτή η στιγμή όμως δεν ήρθε. Γιαυτό και πήρα μια τρομερά δύσκολη απόφαση. Γιατί στην ηλικία που βρίσκομαι η απραξία φέρνει το τέλος πιο νωρίς. Έχω αποδείξει πόσο υπομονετικός και αφωσιωμένος είμαι. Πάντα διεκδικούσα τη θέση μου στην ομάδα και πίστευα σε αυτήν και τις περισσότερες φορές δικαιωνόμουν για την επιμονή μου. Εφόσον όμως, μετά απο αρκετό καιρό είδα οτι στην ομάδα που αγαπώ δεν θα μπορούσα να έχω χρόνο συμμετοχής γιατι η ομάδα προχωρά και στηρίζει τα παιδιά που το έχουν ανάγκη για να μεγαλώσει ακόμα περισσότερο με περισσότερες επιτυχίες, ήρθε η στιγμή με αξιοπρέπεια να αποχωρήσω για να αγωνιστώ για όσο ακόμα αντέχω. Το αν είναι σωστό ή λάθος το έχω συζητήσει με ανθρώπους που θα μπορούσαν να με επηρέασουν στην απόφαση μου αλλά και με τρίτους που ήθελαν να μου πουν την άποψη τους. Το σημαντικό για μένα σε όλες τις περιπτώσεις είναι οτι μετά απο μια μικρή κουβέντα και λέγοντας τη δική μου θέση κατανοούν όλοι οτι αυτό πρέπει να κάνω. Απ εκεί και πέρα πιστεύω οτι οι πράξεις μου και η παρουσία μου στα γήπεδα θα αποδείξουν αν τελικά εκτίμησα σωστά τα δεδομένα μου. Νιώθω όμως σίγουρος για την απόφαση μου, έστω και αν ήταν η πιο δύσκολη στην καριέρα μου.
Όταν υπέγραψα Ιούνιο του 2017 είχα πεί στον πρόεδρο οτι θα αποχωρήσω πριν ολοκληρωθεί το συμβόλαιο αν δεν καταφέρω να αγωνίζομαι γιατι ο λόγος που ζητούσα δύο χρόνια συμβόλαιο δεν ήταν ο εφησυχασμός, το βόλεμα, η σύνταξη. Ευχαριστώ τον πρόεδρο και τον προπονητή και όσους είναι κοντά στην ομάδα για την κατανόηση και το σεβασμό που μου έδειξαν τις τελευταίες δύσκολες βδομάδες. Δεν ήθελα με αυτό τον τρόπο το τέλος μου στο ΑΠΟΕΛ και ναι ήταν ένα απο τα όνειρα μου να ολοκληρώσω την καριέρα μου σε αυτή την ομάδα. Για λόγους που θα τους ανακαλύψω στην πορεία δεν θα γίνει αυτό εφικτό αλλά είμαι βέβαιος ότι οι λόγοι έχουν να κάνουν περισσότερο με την περαιτέρω εξέλιξη μου σαν άνθρωπος, ποδοσφαιριστής αλλά και ειδικότερα άνθρωπος που μελλοντικά πιθανότατα θα ασχοληθεί με το ποδόσφαιρο. Δεν φοβάμαι την πρόκληση που έχω μπροστά μου, αντίθετα έχω αρκετά κίνητρα για να μου δώσουν την ώθηση που χρειάζομαι.
Τα ευχαριστώ μου μπορούν να πάνε απο τον κύριο Αντωνάκη μέχρι τον κύριο Τραμετζάνι, αλλά δεν είναι η ώρα να σταματήσω το ποδόσφαιρο για να επιχειρήσω κάτι τέτοιο. Το κάθε πράμα στην ώρα του.
Η ομάδα είναι διατεθειμένη να συμμετέχει σε αγώνα με φιλανθρωπικό χαρακτήρα για την ολοκλήρωση της καριέρας μου όταν έρθει η ώρα και αυτό είναι και δική μου επιδίωξη και ευχαριστώ. Αύριο όμως, σε μια σημαδιακή και ξεχωριστή μέρα για μένα, στα γενέθλια εμένα και της κόρης μου θα αποχαιρετίσω αγωνιζόμενος (πιστεύω!!!) όσο κόσμο θα παρευρεθεί στο γήπεδο.
Για τέλος, θέλω να ζητήσω την κατανόηση όλου του φίλαθλου κόσμου στην Κύπρο για την απόφαση μου να μην αγωνιστώ εναντίον του ΑΠΟΕΛ στη συνέχεια της καριέρας μου. Ποτέ δεν μου άρεσε να χαιδεύω αυτιά και ούτε πρόκειται να το κάνω τώρα για σκοπούς εντυπώσεων. Το σκέφτηκα αρκετά και το συναίσθημα σε αυτή την περίπτωση νίκησε τον επαγγελματισμό. Τόσα χρόνια τα συνδύαζα κ μου ήταν πιο εύκολο. Μου είναι όμως αφάνταστα δύσκολο έως αδύνατο να βρεθώ για οποιοδήποτε επίσημο αγώνα αντιμέτωπος με την οικογένεια στην οποία έζησα τόσα. Γιαυτό θεωρώ πιο σωστό απέναντι σε όλους να το ξεκαθαρίσω απο τώρα με την ελπίδα να γίνει σεβαστό και κατανοητό τόσο αγνά κ ξεκάθαρα.
Χαίρομαι και νιώθω περήφανος για κάθε στιγμή που πέρασα σε αυτά τα αποδυτήρια και το ίδιο νιώθω και για αυτό τον αποχαιρετισμό. Χωρίς παράπονο, μόνο θετικά και αποφασιστικά γιατι έτσι έχω μάθει σαν άνθρωπος να παίρνω οτι έρχεται στη ζωή.
Στο επανιδείν ΑΠΟΕΛ».
