«Δεν είχαμε ούτε ψωμί, τα αδέλφια μου ρωτούσαν εμένα που είναι ο μπαμπάς
11:53 - 20 Ιανουαρίου 2019
Θέμα συζήτησης αποτελεί από χθες (19/1) η εμφάνιση του Δημήτρη Κολοβού κόντρα στη Νέα Σαλαμίνα. ο 25χρονος ποδοσφαιριστής της Ομόνοιας, σκόραρε τα δύο πρώτα γκολ της ομάδας του και έδωσε την ασίστ στον Ραμίρεζ για το τρίτο.
Κατά τη διάρκεια του πανηγυρισμού του έδειξε τον ουρανό με τα χέρια του, σημάδι αφιέρωσης σε κάποιο από τα αγαπημένα του πρόσωπα που έφυγε από τη ζωή.
Πίσω από τον Ελλαδίτη εξτρέμ κρύβεται μια άγνωστη ιστορία για την οποία ο ίδιος ο παίκτης είχε μιλήσει σε ορισμένες περιπτώσεις στο πρόσφατο παρελθόν.
Το 2016 σε συνέντευξη που παραχώρησε στα «ΝΕΑ» μοιράστηκε με τους αναγνώστες άγνωστες πτυχές της ζωής του όταν κλήθηκε να επιβιώσει από νωρίς ως ενήλικας, μετά το θάνατο του πατέρα του.
Το σχετικό απόσπασμα από τη συνέντευξη του ποδοσφαιριστή:
«Έπαθα χιαστό στα 18-19 μου αλλά δούλεψα πολύ για να το ξεπεράσω γιατί το ποδόσφαιρο είναι αυτό που αγαπάω. Ωστόσο, μόλις άρχισα να ξαναπαίζω ήρθε η απώλεια του πατέρα μου.
Έχω τέσσερα αδέλφια και ήμουν ο μεγαλύτερος στην οικογένεια. Έγιναν όλα τόσο γρήγορα, τόσο απότομα, κι εγώ έπρεπε να είμαι εκεί για όλους. Ήμασταν μια οικογένεια που δεν είχε χρήματα. Υπήρχαν ημέρες που δεν είχαμε ούτε για ψωμί. Ήμασταν όμως πολύ δεμένοι και αγαπημένοι. Οι γονείς μου ήταν πάντα δίπλα μου. Όταν πέθανε ο πατέρας μου σταμάτησα τη μητέρα μου από τη δουλειά για να είναι μαζί με τα αδέλφια μου.
Είμαι πλέον αυτός που συντηρεί οικονομικά την οικογένεια. Και το κάνω πραγματικά επειδή το θέλω". Πόσο σύνθετος ήταν ο ρόλος του εκείνη την εποχή, όταν ακόμη προσπαθούσε να καθιερωθεί στον Πανιώνιο; "Σε ηλικία 19-20 ετών κλήθηκα να διαχειριστώ πράγματα που δεν φανταζόμουν.
Έβλεπα τη μητέρα μου στενοχωρημένη και τα μικρότερα αδέρφια μου να ρωτάνε εμένα, που ήμουν μόλις 20, 'που είναι ο μπαμπάς;'. Ήταν μια περίοδος που τα παιδιά, ιδίως τα πιο μικρά, χρειάζονταν την πατρική παρουσία. Δεν είχα χρόνο όμως για να τα σκεφτώ όλα αυτά. Έπαιξα μπάλα την επόμενη εβδομάδα. Στα 20 χρόνια μου μεγάλωσα απότομα κι έπρεπε να διαχειριστώ πρωτόγνωρες καταστάσεις Δυστυχώς όμως έτσι είναι η ζωή. Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά, μαθαίνεις, γίνεσαι δυνατός και συνεχίζεις"».
Διαβάστε επίσης:
