Ο Σωφρόνης πρέπει πάντα να νικά δύο αντιπάλους
07:40 - 31 Μαρτίου 2019
Την πιο μεγάλη αλήθεια, όχι απλώς για το παιχνίδι αλλά για ολόκληρη τη χρονιά (ανεξαρτήτως τελικής έκβασης), την εκστόμισε λίγα λεπτά μετά την ήττα από την ΑΕΚ ο Φώτης Παπουλής: «Μόνοι μας βάλαμε δύσκολα στον εαυτό μας».
Άδικο είχε; Στο ντέρμπι που μόλις είχε τελειώσει η αντίπαλος του Απόλλωνα είχε βρει δύο γκολ και τις πλείστες μεγάλες ευκαιρίες της έπειτα από αβίαστα λάθη των «κυανολεύκων». Το 4-2-3-1 με στόπερ τους Γιούστε, Ουεντραόγκο και κόφτη τον Ρομπέρζ εξελίχθηκε σε μνημειώδες (από πλευράς τακτικής) αυτογκόλ, η πρόωρη αναγκαστική αλλαγή του Περέιρα ήρθε να προστεθεί στην (υπερβολικά μεγάλη) αλυσίδα τραυματισμών παικτών που μπαίνουν στην ενδεκάδα αμέσως μετά την ανάρρωση από τραυματισμό.
Είναι μια κατηγορία που θα μπορούσε ν’ αποδοθεί στον Σωφρόνη Αυγουστή, αν ο 42χρονος δεν είχε ελαφρυντικά και μάλιστα σημαντικά. Ο «κάττος» πρακτικά δεν έχει επιλογές/εναλλακτικές και, όπως λέει κι ο λαός, «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». Όσο λιγοστεύουν οι αγωνιστικές και αυξάνεται η πίεση, τόσο πιο ριψοκίνδυνες και απελπισίας θα μοιάζουν οι κινήσεις του προπονητή του Απόλλωνα, ο οποίος τα παίζει «όλα για όλα» κάθε εβδομάδα.
Δεν θα ήταν πρόβλημα, αν κάθε φορά είχε να καταβάλλει έναν αντίπαλο: αυτόν που παρατάσσεται απέναντί του στο γήπεδο. Το κακό είναι ότι ο Σωφρόνης πρέπει πάντα να νικά δύο αντιπάλους: τον εξωτερικό και τον εσωτερικό, ο οποίος αλλάζει διαρκώς μορφές: τραυματισμοί και τιμωρίες σε υπερβολική συχνότητα και σχεδόν πάντα συνδυαστικά, αναγκαστικές αλλαγές, άχαστες ευκαιρίες, αβίαστα λάθη, μοιραίες γκέλες, ελλιπής έως ανύπαρκτη ενίσχυση από το μεταγραφικό παζάρι.
Στη συνέντευξη Τύπου στην Αρένα ο Αυγουστή δήλωσε ότι η μάχη θα δοθεί μέχρις εσχάτων «με όσους παίκτες έχουμε». Περισσότερο και από υπόσχεση-δέσμευση έμοιαζε με παράπονο. Και δεν ήταν άδικο, εκ μέρους του.
Πήγε σε μια αφιλόξενη για την ομάδα του έδρα με λαβωμένη ψυχολογία και σημαντικότατες απουσίες, μέσα στο πρώτο 15λεπτο του είχαν πάει όλα στραβά κι ανάποδα, αλλά με μια αλλαγή τακτικής (συστήματος) στη διάρκεια του ντέρμπι είχε γυρίσει το κουπί και πάλευε επί ίσοις όροις για το διπλό.
Ατυχώς και δυστυχώς, για τον ίδιο και την ομάδα του, η επιστροφή στη Λεμεσό ήταν με άδεια χέρια. Όχι επειδή ο αντίπαλος ήταν καλύτερος, αλλά γιατί εκ νέου ο Απόλλωνας πυροβόλησε τα πόδια του. Δεν είναι μαζοχισμός. Η έλλειψη επιλογών και φρεσκάδας επιτείνει την κόπωση (σωματική, νοητική και πνευματική) και αυξάνει την πιθανότητα λαθών.
Ο Σωφρόνης το ξέρει, αλλά δεν το λέει. Σε όλο το πρώτο γκρουπ δίνει την πιο δύσκολη και άνιση μάχη. Οι απ’ έξω δύσκολα συνειδητοποιούν την υπέρβαση που επιδιώκει. Οι ομόλογοί του όμως το αντιλαμβάνονται καλύτερα απ’ όλους. Ο έπαινος του Ιμανόλ Ιδιακέθ ήταν πέρα για πέρα ειλικρινής και ουδόλως τυχαίος…
Άδικο είχε; Στο ντέρμπι που μόλις είχε τελειώσει η αντίπαλος του Απόλλωνα είχε βρει δύο γκολ και τις πλείστες μεγάλες ευκαιρίες της έπειτα από αβίαστα λάθη των «κυανολεύκων». Το 4-2-3-1 με στόπερ τους Γιούστε, Ουεντραόγκο και κόφτη τον Ρομπέρζ εξελίχθηκε σε μνημειώδες (από πλευράς τακτικής) αυτογκόλ, η πρόωρη αναγκαστική αλλαγή του Περέιρα ήρθε να προστεθεί στην (υπερβολικά μεγάλη) αλυσίδα τραυματισμών παικτών που μπαίνουν στην ενδεκάδα αμέσως μετά την ανάρρωση από τραυματισμό.
Είναι μια κατηγορία που θα μπορούσε ν’ αποδοθεί στον Σωφρόνη Αυγουστή, αν ο 42χρονος δεν είχε ελαφρυντικά και μάλιστα σημαντικά. Ο «κάττος» πρακτικά δεν έχει επιλογές/εναλλακτικές και, όπως λέει κι ο λαός, «ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται». Όσο λιγοστεύουν οι αγωνιστικές και αυξάνεται η πίεση, τόσο πιο ριψοκίνδυνες και απελπισίας θα μοιάζουν οι κινήσεις του προπονητή του Απόλλωνα, ο οποίος τα παίζει «όλα για όλα» κάθε εβδομάδα.
Δεν θα ήταν πρόβλημα, αν κάθε φορά είχε να καταβάλλει έναν αντίπαλο: αυτόν που παρατάσσεται απέναντί του στο γήπεδο. Το κακό είναι ότι ο Σωφρόνης πρέπει πάντα να νικά δύο αντιπάλους: τον εξωτερικό και τον εσωτερικό, ο οποίος αλλάζει διαρκώς μορφές: τραυματισμοί και τιμωρίες σε υπερβολική συχνότητα και σχεδόν πάντα συνδυαστικά, αναγκαστικές αλλαγές, άχαστες ευκαιρίες, αβίαστα λάθη, μοιραίες γκέλες, ελλιπής έως ανύπαρκτη ενίσχυση από το μεταγραφικό παζάρι.
Στη συνέντευξη Τύπου στην Αρένα ο Αυγουστή δήλωσε ότι η μάχη θα δοθεί μέχρις εσχάτων «με όσους παίκτες έχουμε». Περισσότερο και από υπόσχεση-δέσμευση έμοιαζε με παράπονο. Και δεν ήταν άδικο, εκ μέρους του.
Πήγε σε μια αφιλόξενη για την ομάδα του έδρα με λαβωμένη ψυχολογία και σημαντικότατες απουσίες, μέσα στο πρώτο 15λεπτο του είχαν πάει όλα στραβά κι ανάποδα, αλλά με μια αλλαγή τακτικής (συστήματος) στη διάρκεια του ντέρμπι είχε γυρίσει το κουπί και πάλευε επί ίσοις όροις για το διπλό.
Ατυχώς και δυστυχώς, για τον ίδιο και την ομάδα του, η επιστροφή στη Λεμεσό ήταν με άδεια χέρια. Όχι επειδή ο αντίπαλος ήταν καλύτερος, αλλά γιατί εκ νέου ο Απόλλωνας πυροβόλησε τα πόδια του. Δεν είναι μαζοχισμός. Η έλλειψη επιλογών και φρεσκάδας επιτείνει την κόπωση (σωματική, νοητική και πνευματική) και αυξάνει την πιθανότητα λαθών.
Ο Σωφρόνης το ξέρει, αλλά δεν το λέει. Σε όλο το πρώτο γκρουπ δίνει την πιο δύσκολη και άνιση μάχη. Οι απ’ έξω δύσκολα συνειδητοποιούν την υπέρβαση που επιδιώκει. Οι ομόλογοί του όμως το αντιλαμβάνονται καλύτερα απ’ όλους. Ο έπαινος του Ιμανόλ Ιδιακέθ ήταν πέρα για πέρα ειλικρινής και ουδόλως τυχαίος…
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
