Ο Παπασταύρου πληρώνει τα αυτογκόλ του, αλλά αυτό δεν αρκεί...
19:28 - 21 Μαΐου 2019
Μια μέρα μετά την ολοκλήρωση των επίσημων υποχρεώσεών της η Ομόνοια ανακοίνωσε τη λύση της συνεργασίας της με τον Γιάννη Αναστασίου. Το γιατί είναι ένα ενδιαφέρον ερώτημα, του οποίου η απάντηση οδηγεί σε χρήσιμα συμπεράσματα τόσο για την άρτι ολοκληρωθείσα όσο και για την επόμενη σεζόν των «πρασίνων».
Στις 3 Μαΐου ο Σταύρος Παπασταύρου, καθισμένος ανάμεσα σε Νεόφυτο Λάρκου και Αναστασίου, σχολίαζε τα δημοσιεύματα για μεταξύ τους διαφωνίες με την ακόλουθη ατάκα: «Αν συμφωνούν πάντα, θα πρέπει να απολύσω κάποιον. Γιατί να πληρώνω δύο που θα υποστηρίζουν τα ίδια πράγματα;»
Λίγο αργότερα ο ισχυρός άνδρας των «πρασίνων» καθιστούσε σαφές προς πάσα κατεύθυνση: «Δεν θα κάνουμε χάρες σε κανέναν. Και αυτό αφορά όλους. Ο προπονητής είναι εδώ, γιατί πιστεύουμε πως μπορεί να βοηθήσει, όχι γιατί έχει συμβόλαιο».
Η κοινή λογική ορίζει πως ο Ελλαδίτης αποδεσμεύτηκε (όχι επειδή άρχισε να συμφωνεί σε όλα με τον αθλητικό διευθυντή, αλλά), επειδή εξέλειψε η πίστη πως μπορεί να συνδράμει ουσιαστικά κι αποφασιστικά στην αναγέννηση του «τριφυλλιού».
Η αλλαγή αυτή προέκυψε εντός 17 ημερών και, εκτός από ένα πεδίο κριτικής, αποτελεί ακόμη ένα αυτογκόλ για τη διοίκηση της εταιρείας που όφειλε να γνωρίζει ότι, όταν αθλητικός διευθυντής και προπονητής διαφωνούν σε θέματα προγραμματισμού, δεν υπάρχει προοπτική στον ορίζοντα.
Η συντήρηση αυτού του σκηνικού είναι επικίνδυνη και επιζήμια, Ο δε τρόπος επίλυσης των διαφορών των δύο ανδρών, όπως τον είχε σκιαγραφήσει -στην ίδια συνέντευξη Τύπου της 3ης Μαΐου- ο μεγαλομέτοχος της Ομόνοιας, μπορεί να χαρακτηριστεί έως... αυτοκτονικός.
«Το σκάουτινγκ αναλύει τους παίκτες που θέλουν, βρίσκονται μία ή δύο φορές την εβδομάδα και, αν τους αρέσει ένας παίκτης, κάνουν προσφορά στον μάνατζέρ του. Αν διαφωνούν, έρχονται σ’ εμάς για να σπάσουμε τη διαφωνία και να πάρουμε την τελική απόφαση».
Με άλλα λόγια, κάθε διαφωνία δύο ανθρώπων με μπόλικη ποδοσφαιρική γνώση θα λυνόταν με απόφαση μιας διοίκησης που εδώ κι ένα χρόνο κάνει τα πρώτα της βήματα στο χώρο. Ό,τι ακριβώς κόστισε το «ναυάγιο» της σεζόν 2018/19. Η πιο σημαντική επιλογή Παπασταύρου το περασμένο καλοκαίρι (βλέπε Άνχελ Γκόμεθ) πήγε… άπατη και μαζί της όλη η ομάδα.
Ο ισχυρός άνδρας των «πρασίνων» πλήρωσε αυτό το αυτογκόλ, όπως και όσα ακολούθησαν, με πιο πρόσφατο αυτό του Γιάννη Αναστασίου. Η έμπρακτη ανάληψη της ευθύνης τον τιμά, αλλά δεν είναι αρκετή. Για την επάνοδό της σε πρωταγωνιστικό ρόλο, η Ομόνοια χρειάζεται μια διοίκηση που (όχι απλώς πληρώνει, αλλά) μαθαίνει από τα αυτογκόλ-λάθη της και δεν τα επαναλαμβάνει.
Εν όψει των επικείμενων αποφάσεων για τον προγραμματισμό της ερχόμενης περιόδου, αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα.
Στις 3 Μαΐου ο Σταύρος Παπασταύρου, καθισμένος ανάμεσα σε Νεόφυτο Λάρκου και Αναστασίου, σχολίαζε τα δημοσιεύματα για μεταξύ τους διαφωνίες με την ακόλουθη ατάκα: «Αν συμφωνούν πάντα, θα πρέπει να απολύσω κάποιον. Γιατί να πληρώνω δύο που θα υποστηρίζουν τα ίδια πράγματα;»
Λίγο αργότερα ο ισχυρός άνδρας των «πρασίνων» καθιστούσε σαφές προς πάσα κατεύθυνση: «Δεν θα κάνουμε χάρες σε κανέναν. Και αυτό αφορά όλους. Ο προπονητής είναι εδώ, γιατί πιστεύουμε πως μπορεί να βοηθήσει, όχι γιατί έχει συμβόλαιο».
Η κοινή λογική ορίζει πως ο Ελλαδίτης αποδεσμεύτηκε (όχι επειδή άρχισε να συμφωνεί σε όλα με τον αθλητικό διευθυντή, αλλά), επειδή εξέλειψε η πίστη πως μπορεί να συνδράμει ουσιαστικά κι αποφασιστικά στην αναγέννηση του «τριφυλλιού».
Η αλλαγή αυτή προέκυψε εντός 17 ημερών και, εκτός από ένα πεδίο κριτικής, αποτελεί ακόμη ένα αυτογκόλ για τη διοίκηση της εταιρείας που όφειλε να γνωρίζει ότι, όταν αθλητικός διευθυντής και προπονητής διαφωνούν σε θέματα προγραμματισμού, δεν υπάρχει προοπτική στον ορίζοντα.
Η συντήρηση αυτού του σκηνικού είναι επικίνδυνη και επιζήμια, Ο δε τρόπος επίλυσης των διαφορών των δύο ανδρών, όπως τον είχε σκιαγραφήσει -στην ίδια συνέντευξη Τύπου της 3ης Μαΐου- ο μεγαλομέτοχος της Ομόνοιας, μπορεί να χαρακτηριστεί έως... αυτοκτονικός.
«Το σκάουτινγκ αναλύει τους παίκτες που θέλουν, βρίσκονται μία ή δύο φορές την εβδομάδα και, αν τους αρέσει ένας παίκτης, κάνουν προσφορά στον μάνατζέρ του. Αν διαφωνούν, έρχονται σ’ εμάς για να σπάσουμε τη διαφωνία και να πάρουμε την τελική απόφαση».
Με άλλα λόγια, κάθε διαφωνία δύο ανθρώπων με μπόλικη ποδοσφαιρική γνώση θα λυνόταν με απόφαση μιας διοίκησης που εδώ κι ένα χρόνο κάνει τα πρώτα της βήματα στο χώρο. Ό,τι ακριβώς κόστισε το «ναυάγιο» της σεζόν 2018/19. Η πιο σημαντική επιλογή Παπασταύρου το περασμένο καλοκαίρι (βλέπε Άνχελ Γκόμεθ) πήγε… άπατη και μαζί της όλη η ομάδα.
Ο ισχυρός άνδρας των «πρασίνων» πλήρωσε αυτό το αυτογκόλ, όπως και όσα ακολούθησαν, με πιο πρόσφατο αυτό του Γιάννη Αναστασίου. Η έμπρακτη ανάληψη της ευθύνης τον τιμά, αλλά δεν είναι αρκετή. Για την επάνοδό της σε πρωταγωνιστικό ρόλο, η Ομόνοια χρειάζεται μια διοίκηση που (όχι απλώς πληρώνει, αλλά) μαθαίνει από τα αυτογκόλ-λάθη της και δεν τα επαναλαμβάνει.
Εν όψει των επικείμενων αποφάσεων για τον προγραμματισμό της ερχόμενης περιόδου, αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα.
