Κολοβός: «Όσο ψηλά κι αν φτάσω, θα του το χρωστάω» (vid)

Πολλοί έχουν δεδομένα μια πιο λαμπρή καριέρα πίσω τους. Αρκετοί έχουν ίσως περισσότερο ταλέντο από αυτόν. Αλλά πραγματικά ελάχιστοι κρύβουν μέσα τους μια τόσο βαθιά ανθρώπινη ιστορία, όπως ο Δημήτρης Κολοβός.

Ο άσος της Ομόνοιας υποχρεώθηκε από την ίδια τη ζωή να μάθει από μικρός πώς να επιβιώνει και να αντεπεξέρχεται στις αναποδιές και τα χτυπήματα της μοίρας. Σε μια συνέντευξη από καρδιάς στο gazzetta.gr μίλησε για όσα τον έχουν σημαδέψει.

«Έπαιζα στον Ωρωπό στο α’ τοπικό και στη δ’ εθνική, στην οποία έπαιξα μισή χρονιά και μετά πήρα μεταγραφή στον Πανιώνιο. Εκεί ξεκίνησα να παίζω από πολύ μικρός, όλα πήγαιναν πολύ καλά, και ξαφνικά τον Ιανουάριο του 2012 έπαθα ρήξη χιαστού στον εκτός έδρας αγώνα με τον Εργοτέλη και είπα: ‘πω, πω, είναι δυνατόν να πάθω κάτι τέτοιο, τώρα που άρχισα να παίζω;’ Ήμουν βασικός στον Πανιώνιο στα 17,5 μου. Έλεγα τότε στους φίλους μου πως ήταν ό,τι χειρότερο μπορούσε να μου συμβεί στη ζωή. Μου λέγανε: ‘δούλεψε, θα επιστρέψεις’. Και όντως επέστρεψα, έπαιζα ξανά και ξαφνικά την επόμενη χρονιά έχασα τον μπαμπά μου και τότε συνειδητοποίησα ότι ένας τραυματισμός είναι πολύ μικρός μπροστά στο να χάσεις κάποιον τόσο σημαντικό».

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΔΩ: Η ατάκα του Κατελάρη για τα όριά του

«Όντως ήμουν μπροστά στο σκηνικό: παίζαμε με τον Αστέρα Τρίπολης και οι γονείς μου είχαν έλθει στο γήπεδο να με δουν. Γυρίσαμε Ωρωπό, καθόμασταν μαζί στον καναπέ μέχρι τη μία το βράδυ και τρεις ώρες αργότερα ήλθε η μητέρα μου και μου λέει: Δημήτρη, ξύπνα, πάω τον μπαμπά στον γιατρό, δεν νιώθει καλά. Σηκώνομαι, τρέχω, τον πετυχαίνω στις σκάλες, του λέω: μπαμπά τι έχεις; Μου λέει, δεν είμαι καλά κι εκεί κατάλαβα ότι ήταν κάτι σοβαρό, γιατί ο πατέρας μου πολύ σπάνια έλεγε ότι είχε κάτι.

Ώρες αργότερα γύρισε η μητέρα μου, η οποία είχε ξεχάσει το τηλέφωνο στο σπίτι και δεν απαντούσε στις κλήσεις. Η αδελφή μου, που ήταν η μόνη που είχα πάει να σηκώσω, δεν με πίστευε. Ήταν ξημερώματα δευτέρας Απριλίου και νόμιζε ότι της κάνω πλάκα! Μετά ακούσαμε όλοι το κουδούνι να χτυπάει και είδα τη μητέρα μου να κλαίει, να φωνάζει ότι έγινε αυτό κι αυτό. Την πήρα αγκαλιά, γυρίσαμε και εγώ είδα το σκηνικό, τον πατέρα μου να 'φεύγει'…»

«Η αλήθεια είναι ότι τον πρώτο καιρό μου ήταν δύσκολο. Στο δωμάτιο που καθόμουν, δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω, αλλά στον αγωνιστικό χώρο έπαιζα και για τον μπαμπά μου. Δεν ήμασταν καλά οικονομικά, αλλά ο μπαμπάς μου έκανε τα πάντα για μένα. Πέντε ευρώ να είχε στην τσέπη και να του ζητούσα να με πάει κάπου, θα το έκανε. Γι’ αυτό ήταν και είναι πάντα στο μυαλό μου, ακόμη τον σκέφτομαι, όποτε μπαίνω να παίξω. Όσο ψηλά και αν φτάσω, γιατί ποτέ δεν ξέρεις, ό,τι θα έχω καταφέρει, θα του το χρωστάω».

«Με τη μεταγραφή μου στον Ολυμπιακό ένιωσα πολύ καλά, ότι πάω στη μεγαλύτερη ομάδα στην Ελλάδα. Δούλευα σκληρά στον Πανιώνιο, ήθελα να κάνω το επόμενο βήμα, και ένιωσα δικαιωμένος, όταν το κατάφερα. Δεν θα πω ότι αδικήθηκα ή ότι θα μπορούσα να πάρω περισσότερες ευκαιρίες. Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, ίσως έπαιρνα πάλι την ίδια απόφαση».

«Η αλήθεια είναι ότι ήθελα πολύ να παίξω στο εξωτερικό. Τον πρώτο καιρό ήταν πολύ καλά, ήμουν και στις κλήσεις της εθνικής ομάδας, ήξερα ότι ο κ. Σκίμπε με υπολόγιζε. Σε ό,τι αφορά το πώς αισθανόμουν, η χρονιά μου στο Βέλγιο ήταν η καλύτερή μου».

«Στην Ομόνοια τα πράγματα είναι πολύ καλά, οι άνθρωποι με στήριξαν από την πρώτη στιγμή, ο προπονητής μου μίλησε πάρα πολύ καλά, είπε ότι θέλει να με επαναφέρει εκεί που αξίζω».

«Όταν με κάλεσε ο Άγγελος Αναστασιάδης στην εθνική, ένιωσα πολύ μεγάλη χαρά, αλλά στο μυαλό μου είχε να αποδείξω στον εαυτό μου και σε όλους ότι μπορώ να είμαι εκεί, ότι αξίζω να είμαι εκεί. Για μένα είναι χαρά να παίζω στην εθνική ομάδα, είτε δεν μου ζητηθεί να πάω ξανά, είτε είμαι κάθε φορά εκεί».

«Δεν φημίζομαι ότι βάζω γκολ με το κεφάλι, πρέπει να έχω βάλει άλλο ένα, νομίζω. [Στον εκτός έδρας αγώνα με τη Βοσνία] είδα τον Ζέκα να βγάζει τη σέντρα, ο Κουλούρης ήταν με τα δύο στόπερ, ήταν ένα κενό εκεί, λέω θα πάω κι ό,τι γίνει. Θα πηδήξω κι ό,τι βγει. Και ήμουν σχεδόν ολομόναχος την ώρα που έκανα την κίνηση. Όταν πήγε η μπάλα στα δίχτυα, ανατρίχιασα».