Λοιπόν, ακούω και διαβάζω δεξιά κι αριστερά διθυράμβους και απορώ τι ήταν αυτό που προκάλεσε την έκπληξη και το θαυμασμό. Τόσοι γονάτισαν στο ΓΣΠ, ο Άγιαξ γιατί να γλίτωνε;
Την Τρίτη (20/8) ο ΑΠΟΕΛ δεν έκανε κάτι διαφορετικό απ’ όσα έχει κάνει όχι μόνο την τελευταία 10ετία στη Λευκωσία αλλά από τα 90s που θυμάμαι τις ευρωπαϊκές του βραδιές και ακόμα πιο πριν.
Από τα 70s οι γαλαζοκίτρινοι έκαναν ζημιές στην Ευρώπη και πουλούσαν πανάκριβα το τομάρι τους. Το θυμούνται η Νάπολι και η Τορίνο, μετά η Μπάγερν, η ΑΕΚ, η Παρί Σεν Ζερμέν, η Λα Κορούνια, η Σπάρτα Πράγας και την τελευταία 10ετία η Ατλέτικο, η Ζενίτ, η Πόρτο, η Λυών, ο Ολυμπιακός, η Μπιλμπάο, η Ντόρτμουντ και άλλοι που τώρα ξεχνάω.
Πριν μια δεκαετία η Τσέλσι έκανε καθυστερήσεις στο ΓΣΠ για να κρατήσει το 0-1. Δεν θα έκανε ο Άγιαξ που έπαιζε και με δέκα;
Στην Ελλάδα δεν σχολιάστηκε το 0-0 αλλά το ότι ο ΑΠΟΕΛ όχι μόνο δεν το πανηγύρισε, αλλά αφενός έβγαλε το παράπονο πως δικαιούτο κάτι περισσότερο, αφετέρου με τη λήξη του ματς άρχισε να σκέφτεται τη ρεβάνς. Εδώ εστιάζουν και πιστεύουν πως σκιαγραφείται το πόσο έχει μεγαλώσει πλέον η ομάδα αυτή.
Μόνο που το φαινόμενο αυτό δεν είναι φετινό. Θυμάμαι το 2009 φεύγοντας από το «Στάμφορντ Μπριτζ» την πικρία που δεν έγινε το 2-3. Το 2011 στο «Ντραγκάο» άλλη μεγάλη πίκρα, επειδή δεν το έβαλε ο Αντόρνο. Τα ίδια το 2014 στο «Καμπ Νου» με τον Μαντούκα τότε.
Για τον ΑΠΟΕΛ καλές εμφανίσεις, αδικίες και τιμητικές ήττες δεν υπάρχουν. Είναι το κλαμπ που δεν ικανοποιείται ποτέ και αυτό είναι ένα από τα μυστικά της επιτυχίας του. Όπως και η πίστη. Όταν ο Άγιαξ πίεζε προχτές, οι φίλαθλοι δεν άρχιζαν το μοιρολόι ούτε τους έπιασε τρέμουλο, αλλά με υπομονή περίμεναν να περάσει το κακό – και ήταν σίγουροι πως θα περάσει. Προς το τέλος, ενώ πολλοί θα έτρεμαν μπας και δεχτούν γκολ, οι ΑΠΟΕΛίστες ήλπιζαν ότι θα βάλουν το νικητήριο!
Ως γνωστόν στο ποδόσφαιρο, αλλά και στη ζωή, αυτό που φοβάσαι το παθαίνεις. Και ο ΑΠΟΕΛ δεν φοβάται τίποτα.
Για τον ΑΠΟΕΛ τη διαφορά στην Ευρώπη και ειδικά στα μεγάλα παιχνίδια, δεν την κάνουν ούτε οι παίκτες – εντάξει, σημαντικοί είναι - ούτε οι προπονητές. Από αυτούς απαιτείται να κάνουν τα βασικά. Η διαφορά είναι η φανέλα. Μια φανέλα που ζυγίζει πολλά κιλά στα κύπελλα Ευρώπης. Αυτή η αυτοπεποίθηση, το ποδοσφαιρικό θράσος, η αισιοδοξία που ξεκινάει από το προπονητικό κέντρο και την εξέδρα και μπολιάζει τ’ αποδυτήρια νομίζω πως είναι παροιμιώδης. Και – πιστέψτε με – δεν είναι εύκολο να βρεις μια εξέδρα τόσο συνδεδεμένη με την ομάδα. Μια εξέδρα που ξέρει να κάνει υπομονή, ξέρει πότε να σπρώξει και – κυρίως – δεν φοβάται. Αυτό περνάει στους παίκτες.
Την ίδια ώρα οι ΑΠΟΕΛίστες δεν ονειροβατούν, δεν βλέπουν μεγάλη τη σκιά τους, δεν υποτιμούν κανέναν. Γι αυτό και παρότι έχουν συνηθίσει στα μεγάλα αποτελέσματα, σε κάθε ένα από αυτό δίνουν την αξία που αρμόζει. Ίσως έτσι εξηγούνται οι διθύραμβοι που γράφω στην αρχή.
Ξέρω ότι είναι πλέον ξεπερασμένο, αλλά η δυναμική που έχει αναπτύξει ο ΑΠΟΕΛ θυμίζει τον Παναθηναϊκό μιας άλλης εποχής, που για μια τριακονταετία (από τα 70s έως και τις αρχές των 00s) ήταν μια υπολογίσιμη ευρωπαϊκή ομάδα, ανεξαρτήτως παικτών, προπονητών, ακόμα και επιδόσεων στο εγχώριο πρωτάθλημα.
Υ.Γ. – Στην Ελλάδα διάβασα πολλά κολακευτικά σχόλια για τον ΑΠΟΕΛ παρότι οι επιτυχίες του μπορεί να στερήσουν από το ελληνικό ποδόσφαιρο στη 15η θέση στην κατάταξη της UEFA.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
