Ο ΑΠΟΕΛ, η αύρα που χάθηκε, τα πέτρινα χρόνια και τα ψυχολογικά που επιστρέφουν
12:24 - 31 Αυγούστου 2020
«Πολλά, τα ψυχολογικά είναι πολλά…», είναι ένα από τα ευρηματικά συνθήματα των οπαδών του ΑΠΟΕΛ, που στα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας της ομάδας τους στις εγχώριες ποδοσφαιρικές διοργανώσεις, αλλά και των συνεχόμενων και εξωπραγματικών για τα κυπριακά δεδομένα ευρωπαϊκών επιτυχιών, έγινε το σλόγκαν σήμα-κατατεθέν του πικαρίσματός τους προς τους οπαδούς των άλλων ομάδων.
Η έναρξη της φετινής πορείας του ΑΠΟΕΛ σε Κύπρο και Ευρώπη, δεν ήταν αυτή που οι χιλιάδες οπαδοί του πίστευαν και προσδοκούσαν. Την ψυχρολουσία της ισοπαλίας της πρώτης αγωνιστικής με την Καρμιώτισσα μέσα στο ΓΣΠ, διαδέχθηκε η αποκαρδιωτική εμφάνιση της περασμένης Πέμπτης στο Κόσοβο, όπου ο ΑΠΟΕΛ δεινοπάθησε να εξασφαλίσει την πρόκριση απέναντι σε μια ομάδα που αν αγωνιζόταν στην Κύπρο, μάλλον στην δεύτερη κατηγορία θα περνούσε τον περισσότερο χρόνο της. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, το χθεσινοβραδινό κάζο στο «Αρένα» ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον επώδυνο για τους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ τρόπο, αυτό που ήδη είχαν αρχίσει να υποψιάζονται.
Πως η φετινή χρονιά και ο στόχος για το 8ο συνεχόμενο πρωτάθλημα, όπως και για μια ανάλογη των περασμένων χρόνων ευρωπαϊκή πορεία, θα περάσουν και πάλι από χίλια μύρια κύματα… Ενδεχομένως όμως, χειρότερα και από τις αμέσως προηγούμενες αγωνιστικές περιόδους, κατά τις οποίες μπορεί στο τέλος της ημέρας τα πρωταθλήματα να έρχονταν και οι πορείες στην Ευρώπη να γίνονταν, όμως αυτό που οι οπαδοί της ομάδας έβλεπαν μέσα στο γήπεδο ως εικόνα, μόνο ικανοποιημένους δεν τους άφηνε.
Δεν θα σταθούμε στο φετινό του ρόστερ του ΑΠΟΕΛ και στο κατά πόσο αυτό μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ομάδας και των οπαδών της ούτε θα υπεισέλθουμε σε εις βάθος αγωνιστικού χαρακτήρα ποδοσφαιρικές αναλύσεις. Άλλωστε, καθρέφτης είναι το γήπεδο και η τραγικότητα της όλης κατάστασης, ανεξαρτήτως από πού προέρχεται και τι την προκαλεί, είναι περισσότερο από οφθαλμοφανής σε φίλους και αντιπάλους.
Σε θεωρητικό επίπεδο ομιλούντες, παίχτες υπάρχουν, ποιότητα υπάρχει, δυνατότητες υπάρχουν, δεν γίνεται να ξέχασαν όλοι το ποδόσφαιρο που αποδεδειγμένα ξέρουμε ότι γνωρίζουν. Τι συμβαίνει λοιπόν στον ΑΠΟΕΛ και από ομάδα μοντέλο μοιάζει πια με ομάδα… έκτρωμα(για να μην χρησιμοποιήσουμε την άλλη πιο βαρετή λέξη που όλοι μπορείτε να φανταστείτε);
Πολύ απλά ο ΑΠΟΕΛ σήμερα δεν έχει υγεία, νοσεί παντού, δεν είναι ομάδα. Είναι ένα σύνολο ποδοσφαιριστών που πολλοί από αυτούς, καθένας για τους δικούς του λόγους, δείχνουν να μην θέλουν, να μην τους νοιάζει, να μην σέβονται και να ασελγούν πάνω στο όνομα, στην ιστορία και στον κόσμο του ΑΠΟΕΛ. Ένα σύνολο ποδοσφαιριστών με βασικό χαρακτηριστικό πλείστων εξ αυτών την προκλητική αδιαφορία. Ψυχροί μισθοφόροι, βεντέτες, χωρίς καμία χημεία μεταξύ τους, χωρίς καμία συναισθηματική σύνδεση με την ασπίδα που φορούν στο στήθος και τα πέντε γράμματα στην μέση της. Αυτό που τόσο ξεκάθαρα και τόσο παραστατικά είπε ο εκ των αρχηγών Γιώργος Εφραίμ την περασμένη Πέμπτη στο Κόσοβο. Δεν αντιλαμβάνονται, δεν τους νοιάζει να αντιληφθούν, τι σημαίνει ΑΠΟΕΛ…
Η έναρξη της φετινής πορείας του ΑΠΟΕΛ σε Κύπρο και Ευρώπη, δεν ήταν αυτή που οι χιλιάδες οπαδοί του πίστευαν και προσδοκούσαν. Την ψυχρολουσία της ισοπαλίας της πρώτης αγωνιστικής με την Καρμιώτισσα μέσα στο ΓΣΠ, διαδέχθηκε η αποκαρδιωτική εμφάνιση της περασμένης Πέμπτης στο Κόσοβο, όπου ο ΑΠΟΕΛ δεινοπάθησε να εξασφαλίσει την πρόκριση απέναντι σε μια ομάδα που αν αγωνιζόταν στην Κύπρο, μάλλον στην δεύτερη κατηγορία θα περνούσε τον περισσότερο χρόνο της. Και σαν να μην έφθαναν αυτά, το χθεσινοβραδινό κάζο στο «Αρένα» ήρθε να επιβεβαιώσει με τον πλέον επώδυνο για τους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ τρόπο, αυτό που ήδη είχαν αρχίσει να υποψιάζονται.
Πως η φετινή χρονιά και ο στόχος για το 8ο συνεχόμενο πρωτάθλημα, όπως και για μια ανάλογη των περασμένων χρόνων ευρωπαϊκή πορεία, θα περάσουν και πάλι από χίλια μύρια κύματα… Ενδεχομένως όμως, χειρότερα και από τις αμέσως προηγούμενες αγωνιστικές περιόδους, κατά τις οποίες μπορεί στο τέλος της ημέρας τα πρωταθλήματα να έρχονταν και οι πορείες στην Ευρώπη να γίνονταν, όμως αυτό που οι οπαδοί της ομάδας έβλεπαν μέσα στο γήπεδο ως εικόνα, μόνο ικανοποιημένους δεν τους άφηνε.
Δεν θα σταθούμε στο φετινό του ρόστερ του ΑΠΟΕΛ και στο κατά πόσο αυτό μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της ομάδας και των οπαδών της ούτε θα υπεισέλθουμε σε εις βάθος αγωνιστικού χαρακτήρα ποδοσφαιρικές αναλύσεις. Άλλωστε, καθρέφτης είναι το γήπεδο και η τραγικότητα της όλης κατάστασης, ανεξαρτήτως από πού προέρχεται και τι την προκαλεί, είναι περισσότερο από οφθαλμοφανής σε φίλους και αντιπάλους.
Σε θεωρητικό επίπεδο ομιλούντες, παίχτες υπάρχουν, ποιότητα υπάρχει, δυνατότητες υπάρχουν, δεν γίνεται να ξέχασαν όλοι το ποδόσφαιρο που αποδεδειγμένα ξέρουμε ότι γνωρίζουν. Τι συμβαίνει λοιπόν στον ΑΠΟΕΛ και από ομάδα μοντέλο μοιάζει πια με ομάδα… έκτρωμα(για να μην χρησιμοποιήσουμε την άλλη πιο βαρετή λέξη που όλοι μπορείτε να φανταστείτε);
Πολύ απλά ο ΑΠΟΕΛ σήμερα δεν έχει υγεία, νοσεί παντού, δεν είναι ομάδα. Είναι ένα σύνολο ποδοσφαιριστών που πολλοί από αυτούς, καθένας για τους δικούς του λόγους, δείχνουν να μην θέλουν, να μην τους νοιάζει, να μην σέβονται και να ασελγούν πάνω στο όνομα, στην ιστορία και στον κόσμο του ΑΠΟΕΛ. Ένα σύνολο ποδοσφαιριστών με βασικό χαρακτηριστικό πλείστων εξ αυτών την προκλητική αδιαφορία. Ψυχροί μισθοφόροι, βεντέτες, χωρίς καμία χημεία μεταξύ τους, χωρίς καμία συναισθηματική σύνδεση με την ασπίδα που φορούν στο στήθος και τα πέντε γράμματα στην μέση της. Αυτό που τόσο ξεκάθαρα και τόσο παραστατικά είπε ο εκ των αρχηγών Γιώργος Εφραίμ την περασμένη Πέμπτη στο Κόσοβο. Δεν αντιλαμβάνονται, δεν τους νοιάζει να αντιληφθούν, τι σημαίνει ΑΠΟΕΛ…
Το χειρότερο και πιο ανησυχητικό απ’ όλα είναι πως το φαινόμενο αυτό δεν είναι φετινό. Χρονολογείται και διογκώνεται εδώ και αρκετές αγωνιστικές περιόδους, γίνεται για τους οπαδούς του ΑΠΟΕΛ ολοένα και πιο ψυχοφθόρο. Τόσο ψυχοφθόρο, που δεν είναι τυχαίο πως ολοένα και περισσότεροι ΑΠΟΕΛίστες, χρόνο με τον χρόνο, αρνούνται πλέον να πάνε στο γήπεδο, ολοένα και περισσότεροι ΑΠΟΕΛίστες, δεν έχουν την δύναμη και το κουράγιο να παρακολουθήσουν την ομάδα τους καν από την τηλεόραση. Γίνονται οι ίδιοι με τα ψυχολογικά, όχι γιατί τους κάνει κάποια άλλη ομάδα, αλλά γιατί τους κάνει η ίδια η δική τους ομάδα. Ένας ολόκληρος κόσμος σε απόγνωση και νευρικό κλονισμό!
Χάθηκε η αύρα του ΑΠΟΕΛ, χάθηκε κάθε ίχνος δυναμικής… Αυτή η αύρα και αυτή η δυναμική που έδινε στους ΑΠΟΕΛίστες τον αέρα υπεροχής, την πίστη και τη σιγουριά πως όσες αναποδιές και να έρθουν, όσα αποτελέσματα και να στραβώσουν, ό,τι κακό και να συμβεί, ο ΑΠΟΕΛ θα πετύχει τον στόχο του, ο ΑΠΟΕΛ θα βρει τον δρόμο του. Γιατί είναι ο ΑΠΟΕΛ… Αυτό, τα τελευταία χρόνια παύει κλιμακωτά να υφίσταται. Και παύει να υφίσταται γιατί αυτό που βλέπουν οι ΑΠΟΕΛίστες μέσα στο γήπεδο, με αποκορύφωμα φέτος, δεν είναι πολύ απλά ΑΠΟΕΛ. Ο ορισμός του κάθε πέρσι και καλύτερα, βρίσκει την καλύτερη και πιο αντιπροσωπευτική αποτύπωσή του στην φθίνουσα πορεία της αγωνιστικής εικόνας της ομάδας.
Αν στον ΑΠΟΕΛ πιστεύουν μοιρολατρικά στους άγραφους κανόνες της φύσης, τότε το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να παραδεχθούν εκείνο που νομοτελειακά υποτίθεται ότι συμβαίνει, πως κάθε κύκλος έχει το τέλος του και πως ότι ανεβαίνει, έρχεται αναπόφευκτα η στιγμή που κατεβαίνει. Πως ήρθε η ώρα της αποκαθήλωσης, του τέλους της κυριαρχίας και της παράδοσης των σκήπτρων μέχρι να φθάσει ξανά η στιγμή του ΑΠΟΕΛ να ανοίξει εκ νέου τον κύκλο του.
Όμως στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να σκέφτεσαι και να λειτουργείς έτσι, ειδικά αν λέγεσαι ΑΠΟΕΛ με το γνωστό dna που διαθέτεις και το οποίο δεν σε αφήνει να συμβιβαστείς με την ιδέα της ήττας και της αποτυχίας. Η διοίκηση του ΑΠΟΕΛ, η οποία σαφώς και δεν είναι άμοιρή ευθυνών για όσα συμβαίνουν και το σημερινό κατάντημα της ομάδας, καλείται έστω και τώρα να βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο και να προβεί σε ουσιαστικές και όχι επιφανειακές διορθωτικές κινήσεις, να κάνει τον ΑΠΟΕΛ να μυρίσει ξανά ΑΠΟΕΛ. Με πρώτιστο, το ξεκαθάρισμα του ρόστερ και την τοποθέτηση των βάσεων για το κτίσιμο μιας ομάδας με χρονικό ορίζοντα όχι απλώς και μόνο την φετινή σεζόν, αλλά τα επόμενα πολλά χρόνια. Με την έλευση και παραχώρηση ευκαιριών σε ποδοσφαιριστές που ξέρουν τι σημαίνει ο ΑΠΟΕΛ, η ιστορία και ο κόσμος του, σε ποδοσφαιριστές που δεν θα βλέπουν τον ΑΠΟΕΛ σαν τον ενδιάμεσο, διαμετακομιστικό σταθμό για το επόμενο βήμα στην καριέρα τους.
Όμως για να γίνει ο ΑΠΟΕΛ ξανά ΑΠΟΕΛ, οι έχοντες το γενικό πρόσταγμα στον Αρχάγγελο είναι υποχρεωμένοι να κάνουν κάτι εξίσου σημαντικό, ίσως το σημαντικότερο απ’ όλα στην προσπάθεια για την επόμενη μέρα. Να κτίσουν από την αρχή το συναισθηματικό δέσιμο του κόσμου με την ομάδα. Να δώσουν στον κόσμο το πραγματικό έναυσμα που ζητά για να επιστρέψει στο γήπεδο…να χάνει ο ΑΠΟΕΛ και οι οπαδοί του να φεύγουν στεναχωρημένοι, αλλά συνάμα περήφανοι και όχι ταπεινωμένοι. Έτσι ακριβώς, όπως στο όχι και τόσο πολύ μακρινό παρελθόν, σε αντίθεση με σήμερα, συνέβαινε.
Τα πράγματα στο σημείο που έφθασαν στο γαλαζοκίτρινο στρατόπεδο είναι απλά. Είτε γίνονται άμεσα όλα όσα πρέπει δραστικά να γίνουν για να βρει ο ΑΠΟΕΛ την χαμένη του αύρα, ταυτότητα και αίγλη είτε αποδέχονται την μοίρα τους-που από μόνοι τους ατυχώς δημιούργησαν-, σηκώνουν λευκή σημαία, επιστρέφουν πίσω στα πέτρινα χρόνια… και τα ψυχολογικά με τα οποία για τόσα χρόνια ΑΠΟΕΛίστες παινεύονταν πως η ομάδα τους φόρτωνε τους αντιπάλους, γίνονται πια βίωμα για τους ίδιους. Έτσι όπως, όσοι από αυτούς έζησαν προ του 2000 εποχές, τις εποχές των πέτρινων χρόνων, θυμούνται και ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει, βίωσαν την εμπειρία του να μην σκορπάς, αλλά να σου σκορπούν ψυχολογικά, καλά στο πετσί τους. Για δεκαετίες ολόκληρες…
Χάθηκε η αύρα του ΑΠΟΕΛ, χάθηκε κάθε ίχνος δυναμικής… Αυτή η αύρα και αυτή η δυναμική που έδινε στους ΑΠΟΕΛίστες τον αέρα υπεροχής, την πίστη και τη σιγουριά πως όσες αναποδιές και να έρθουν, όσα αποτελέσματα και να στραβώσουν, ό,τι κακό και να συμβεί, ο ΑΠΟΕΛ θα πετύχει τον στόχο του, ο ΑΠΟΕΛ θα βρει τον δρόμο του. Γιατί είναι ο ΑΠΟΕΛ… Αυτό, τα τελευταία χρόνια παύει κλιμακωτά να υφίσταται. Και παύει να υφίσταται γιατί αυτό που βλέπουν οι ΑΠΟΕΛίστες μέσα στο γήπεδο, με αποκορύφωμα φέτος, δεν είναι πολύ απλά ΑΠΟΕΛ. Ο ορισμός του κάθε πέρσι και καλύτερα, βρίσκει την καλύτερη και πιο αντιπροσωπευτική αποτύπωσή του στην φθίνουσα πορεία της αγωνιστικής εικόνας της ομάδας.
Αν στον ΑΠΟΕΛ πιστεύουν μοιρολατρικά στους άγραφους κανόνες της φύσης, τότε το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να παραδεχθούν εκείνο που νομοτελειακά υποτίθεται ότι συμβαίνει, πως κάθε κύκλος έχει το τέλος του και πως ότι ανεβαίνει, έρχεται αναπόφευκτα η στιγμή που κατεβαίνει. Πως ήρθε η ώρα της αποκαθήλωσης, του τέλους της κυριαρχίας και της παράδοσης των σκήπτρων μέχρι να φθάσει ξανά η στιγμή του ΑΠΟΕΛ να ανοίξει εκ νέου τον κύκλο του.
Όμως στο ποδόσφαιρο δεν μπορείς να σκέφτεσαι και να λειτουργείς έτσι, ειδικά αν λέγεσαι ΑΠΟΕΛ με το γνωστό dna που διαθέτεις και το οποίο δεν σε αφήνει να συμβιβαστείς με την ιδέα της ήττας και της αποτυχίας. Η διοίκηση του ΑΠΟΕΛ, η οποία σαφώς και δεν είναι άμοιρή ευθυνών για όσα συμβαίνουν και το σημερινό κατάντημα της ομάδας, καλείται έστω και τώρα να βάλει βαθιά το μαχαίρι στο κόκαλο και να προβεί σε ουσιαστικές και όχι επιφανειακές διορθωτικές κινήσεις, να κάνει τον ΑΠΟΕΛ να μυρίσει ξανά ΑΠΟΕΛ. Με πρώτιστο, το ξεκαθάρισμα του ρόστερ και την τοποθέτηση των βάσεων για το κτίσιμο μιας ομάδας με χρονικό ορίζοντα όχι απλώς και μόνο την φετινή σεζόν, αλλά τα επόμενα πολλά χρόνια. Με την έλευση και παραχώρηση ευκαιριών σε ποδοσφαιριστές που ξέρουν τι σημαίνει ο ΑΠΟΕΛ, η ιστορία και ο κόσμος του, σε ποδοσφαιριστές που δεν θα βλέπουν τον ΑΠΟΕΛ σαν τον ενδιάμεσο, διαμετακομιστικό σταθμό για το επόμενο βήμα στην καριέρα τους.
Όμως για να γίνει ο ΑΠΟΕΛ ξανά ΑΠΟΕΛ, οι έχοντες το γενικό πρόσταγμα στον Αρχάγγελο είναι υποχρεωμένοι να κάνουν κάτι εξίσου σημαντικό, ίσως το σημαντικότερο απ’ όλα στην προσπάθεια για την επόμενη μέρα. Να κτίσουν από την αρχή το συναισθηματικό δέσιμο του κόσμου με την ομάδα. Να δώσουν στον κόσμο το πραγματικό έναυσμα που ζητά για να επιστρέψει στο γήπεδο…να χάνει ο ΑΠΟΕΛ και οι οπαδοί του να φεύγουν στεναχωρημένοι, αλλά συνάμα περήφανοι και όχι ταπεινωμένοι. Έτσι ακριβώς, όπως στο όχι και τόσο πολύ μακρινό παρελθόν, σε αντίθεση με σήμερα, συνέβαινε.
Τα πράγματα στο σημείο που έφθασαν στο γαλαζοκίτρινο στρατόπεδο είναι απλά. Είτε γίνονται άμεσα όλα όσα πρέπει δραστικά να γίνουν για να βρει ο ΑΠΟΕΛ την χαμένη του αύρα, ταυτότητα και αίγλη είτε αποδέχονται την μοίρα τους-που από μόνοι τους ατυχώς δημιούργησαν-, σηκώνουν λευκή σημαία, επιστρέφουν πίσω στα πέτρινα χρόνια… και τα ψυχολογικά με τα οποία για τόσα χρόνια ΑΠΟΕΛίστες παινεύονταν πως η ομάδα τους φόρτωνε τους αντιπάλους, γίνονται πια βίωμα για τους ίδιους. Έτσι όπως, όσοι από αυτούς έζησαν προ του 2000 εποχές, τις εποχές των πέτρινων χρόνων, θυμούνται και ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει, βίωσαν την εμπειρία του να μην σκορπάς, αλλά να σου σκορπούν ψυχολογικά, καλά στο πετσί τους. Για δεκαετίες ολόκληρες…
Πηγή φωτογραφίας: APOEL FC
