Μετά και την ήττα από το Λουξεμβούργο και με συνολικό απολογισμό τρεις ήττες, μηδέν γκολ ενεργητικό και πέντε παθητικό το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα βρίσκεται στον πάτο του πρώτου ομίλου, της Γ’ κατηγορίας του Nations League.
Αν αναλογιστεί κανείς πως στον όμιλο μας δεν βρίσκονται Εθνικές φόβητρα, αλλά ομάδες που στο παρελθόν ευχόμασταν να αντιμετωπίσουμε, ε τότε εκεί αρχίζει ο προβληματισμός.
Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε τόσο νεαρά παιδιά, όσο και ποδοσφαιριστές που στις ομάδες του είναι εξαιρετικοί, ενώ με το εθνόσημο στο στήθος είναι σαν να παγιδεύονται και να μην μπορούν να κάνουν το παιχνίδι τους αλλά και να δείξουν τις ικανότητες τους στον αγωνιστικό χώρο.
Ήταν αρκετές οι φορές που έβγαινε από την ΚΟΠ το σύνθημα της στήριξης προς τον προπονητή, αλλά και το ότι υπάρχει πλάνο, πλάνο το οποίο ακόμη δεν είδαμε ή τουλάχιστον δεν… καταλάβαμε.
Για ακόμη μια φορά η Εθνική αδύναμη, ακίνδυνη και ανίκανη να απειλήσει τον αντίπαλο. Μέχρι στιγμής και με το πέρασμα τεσσάρων αγώνων, ο ομοσπονδιακός τεχνικός, Γιόχαμ Βάλεμ, δείχνει να έχει αποτύχει παταγωδώς, αφού μετά το τέλος κάθε παιχνιδιού πλέον ακούμε τα ίδια και τα ίδια.
Υπάρχουν Κύπριοι ποδοσφαιριστές οι οποίοι αγωνίζονται στο εξωτερικό, υπάρχουν ποδοσφαιριστές οι οποίοι αγωνίζονται βασικοί στην ομάδα του στην Κύπρο, ωστόσο το μεγαλύτερο πρόβλημα που παρουσιάζει συνολικά η Εθνική είναι η συνοχή μεταξύ των τριών γραμμών.
Σε κάθε αγώνα οι παίκτες δείχνουν να μην το πιστεύουν. Με αυτές τις εικόνες όμως, δεν μπορεί ο κόσμος να πιστέψει πως θα έρθουν καλύτερες μέρες.
Χωρίς αμφιβολία, ναι χρειάζεται δουλειά, προσπάθεια και υπομονή η ομάδα, όμως όταν η υπομονή του κόσμου που παρακολουθεί είτε από το σπίτι, είτε από το γήπεδο εξαντληθεί, τότε αντιλαμβάνεται και ο ίδιος πως παραμένουμε για άλλη μια φορά στο ίδιο έργο θεατές.
