«Ένα γήπεδο μου φώναζε ‘δεν θα μάθεις να μιλάς ποτέ ρε τραυλέ’... Το αποδέχθηκα»

«Ένα τρανό παράδειγμα που θυμάμαι στη ζωή μου είναι όταν έπαιζα σε ένα γήπεδο γεμάτο και οι φίλαθλοι της αντίπαλης ομάδας μου φώναζαν ‘Δεν θα μάθεις να μιλάς ποτέ ρε τραυλέ’...»

Αντώνης Γιωργαλλίδης... Ένα όνομα που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το κυπριακό ποδόσφαιρο, καθώς προσέφερε τα μέγιστα μπροστά από τις εστίες στη θέση του τερματοφύλακα. Η ποδοσφαιρική ιστορία στα κυπριακά γήπεδα του Γιωργαλλίδη, είναι ευρέως γνωστή... Η άλλη όψη του 39χρονου τερματοφύλακα όμως, έχει ακόμη πιο μεγάλη σημασία, η ανθρώπινη. Όσα... αντιαθλητικά φάουλ κι αν δέχθηκε για την ομιλία του, δεν έπεσε ποτέ στο χορτάρι της ζωής. Σηκώθηκε, είδε στα μάτια όσους τον κοροΐδευαν, αποδέχθηκε το πρόβλημα ομιλίας του και με το ήθος που τον διακρίνει, στέλνει πλέον, τα πιο ηχηρά μηνύματα ζωής...

Είκοσι χρόνια στους αγωνιστικούς χώρους, ακόμη συνεχίζει να φοράει τα γάντια του γκολκίπερ και να εισέρχεται στα γήπεδα, με ευδιάκριτο το χαμόγελο στο πρόσωπό του σε κάθε αγώνα, κι ας έχει ακουμπήσει σχεδόν το 40ο έτος της ηλικίας του. Ο Αντώνης Γιωργαλλίδης, δεν μετρά χρόνια, αλλά στιγμές στη ζωή του... Στιγμές οι οποίες των γιγάντωσαν και αποτέλεσαν για τον ίδιο τα πιο ηχηρά μαθήματα ζωής, καθώς μέσα από το πρόβλημα που αντιμετώπισε από τα παιδικά του χρόνια και το bullying που δέχθηκε λόγω της ομιλίας του, βγήκε ακόμη πιο δυνατός και κατάφερε να πετύχει το όνειρό του. Να φορέσει δηλαδή φανέλες μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων... 

«Δεν ένιωθα άσχημα για μένα, αλλά ένιωθα άσχημα γι’ αυτούς που βρίσκονταν στις κερκίδες ανάμεσα σε 20.000 άτομα και ίσως είχαν το πρόβλημα του τραυλισμού. Αυτό το πράγμα με ενοχλούσε, γιατί σίγουρα επηρεάζονται κάποια άτομα τα οποία εμείς οι ίδιοι προσπαθούμε να βοηθήσουμε. Εγώ τα άκουσα όλα… Όπως το είσαι ττάττης, τταττεύκεις, τραυλίζεις, ειδικά στα παιχνίδια μου έλεγαν ας πούμε, δο-δο-δο-δοκάρι, για να με κοροϊδέψουν. Μετά όταν το αποδέχτηκα, τα άκουγα και γελούσα. Παλιά, όμως, όταν ήμουν ακόμη σχολείο και σήκωνα το χέρι στην τάξη και ήθελα να πιώ νερό, άκουγα τα σχόλια και τα γέλια, γιατί μέχρι να το πω στη δασκάλα, πάσχιζα...». 

Τραυλισμός... Η διαταραχή επικοινωνίας, κατά την οποία η ροή ομιλίας διακόπτεται κατ' επανάληψη και διαφέρει από την ομιλία ατόμων που δεν τραυλίζουν. Με αυτή τη διαταραχή μεγάλωσε και ο Αντώνης Γιωργαλλίδης, ο οποίος μέχρι να την αποδεχθεί, βίωσε το bullying και τον χλευασμό από τους γύρω του...

«Το θέμα του τραυλισμού είναι ένα κομμάτι το οποίο το πέρασα από παιδική ηλικία και το περνώ ακόμη. Ένιωθα και βίωσα το λεγόμενο το bullying  από κάποιους στην κοινωνία, όμως εκ πείρας αν δεν το αποδεχτείς σαν άνθρωπος και βαδίσεις μαζί του, δεν πρόκειται ποτέ να είσαι ο εαυτός σου. Δηλαδή, είτε λογοθεραπείες κάνεις, που σαφώς και βοηθούν, αν δεν το αποδεχτείς, και να πεις ότι είναι αυτό το πρόβλημα που έχω και πορεύομαι μαζί του, ότι και να κάνεις είναι δώρο άδωρο.

Όταν ήμουν μικρός είχα πολλή βοήθεια από τη μητέρα μου, συνεχίζει να λέει ο Γιωργαλλίδης. «Θυμάμαι στο Δημοτικό είχα μεγάλο θέμα και ειδικά στο μάθημα των Νέων Ελληνικών, όταν διάβαζα. Γενικά στην παιδική μου ηλικία είχα μεγάλο πρόβλημα και ντρεπόμουν να μιλήσω στην τάξη, δεν συμμετείχα καθόλου στο μάθημα. Στον γραπτό λόγο όμως, ήμουν πολύ καλός. Δυσκολευόμουν επίσης να συναναστραφώ και με φίλους, να τους μιλήσω και να εκφράσω μια άποψη. Πήγαινα σε λογοθεραπευτές σε Λευκωσία και Λάρνακα συνεχώς. Απλά είναι αυτό που μου έλεγε πάντα και η μητέρα μου, πρέπει να αποδεχτείς αυτό που είσαι για να μπορέσεις να πετύχεις».

Η αγάπη που έτρεφε για το ποδόσφαιρο ο Αντώνης Γιωργαλλίδης, ήταν κάτι που του έδωσε και την ώθηση για να αποδεχθεί και το πρόβλημα ομιλίας που είχε... «Επειδή αγαπούσα πολύ όμως και το κομμάτι του ποδοσφαίρου και ειδικά τη θέση του τερματοφύλακα όπου μου άρεσε να παίζω, έπρεπε να μιλώ, να εκφράζομαι και να δίνω οδηγίες. Έπρεπε σιγά σιγά να πολεμήσω τον τραυλισμό από μέσα μου. Στην ηλικία των 11 με 12 ετών κατάφερα να τον καταπολεμήσω. Ξύπνησα ένα πρωί και ήταν όπως το παράθυρο που ανοίγει… Το αποδέχτηκα και άρχισα να μιλώ, με τις πολλές δυσκολίες που είχα τότε, αλλά τα είχα καλά με τον εαυτό μου».

«Έβλεπες ένα μωρό να προσπαθεί να μιλήσει και να θέλει δυο λεπτά να τελειώσει μια πρόταση»

Όντας πιτσιρίκι ο Αντώνης Γιωργαλλίδης, ντρεπόταν να μιλήσει καθώς οι συμμαθητές του τον χλεύαζαν και γελούσαν μαζί του. Μεγαλώνοντας όμως, ο Γιωργαλλίδης εκλάμβανε θετικά τις όλες αντιδράσεις και τίποτα πλέον, δεν τον στεναχωρούσε...

«Όταν ήμουν στο Δημοτικό μειωνόταν η προφορική μου ομιλία, είτε ήμουν στην τάξη είτε στην παρέα με τους φίλους, γιατί τα παιδιά τότε με έβλεπαν διαφορετικά. Τώρα που μεγάλωσα το καταλαβαίνω γιατί το να βλέπεις ένα μωρό οκτώ χρονών να προσπαθεί να μιλήσει και να θέλει ένα με δυο λεπτά να τελειώσει μια πρόταση, είναι κάτι που φέρνει γέλιο στους γύρω σου και είναι μια φυσιολογική αντίδραση. Κάποιοι ίσως να γελούσαν και σκόπιμα, κάποιοι ίσως και αυθόρμητα… Αυτό το πράγμα που βίωνα όμως, με έκανε να νιώθω χειρότερα, μέχρι τη μέρα που το αποδέχτηκα. Και αυτό που μπορώ να πω είναι ότι μετά βίωσα ακόμη περισσότερα περιστατικά που με χλεύαζαν και με κοροϊδεύανε, τόσο όταν ήμουν στον στρατό και μετά όταν έπαιζα μπάλα. Το έπαιρνα ωραία όμως μετά το όλο θέμα, γιατί το είχα αποδεχτεί πλέον. Χαμογελούσα και ‘γω και αυτοσαρκαζόμουν κιόλας. Δεν ένιωθα τίποτα μετά που το αποδέχτηκα όταν έλεγε κάποιος κάτι για μένα, όπως να με πει τραυλό ή μασσό. Δεν είχα κανένα θέμα πλέον…». 

Αξιοσημείωτο της ποδοσφαιρικής καριέρας του Γιωργαλλίδη, είναι ότι ο τραυλισμός είναι αυτός που τον βοήθησε να πετύχει τα μέγιστα στον ποδοσφαιρικό κόσμο... «Πιστεύω ότι ο τραυλισμός με βοήθησε να πετύχω στο ποδόσφαιρο, γιατί όταν ήμουν μικρός πέρασα πάρα πολύ δύσκολα. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το τι πέρασα και τι δυσκολίες είχα με τον εαυτό μου. Όμως αυτές οι δυσκολίες με δυνάμωσαν σαν χαρακτήρα και έτσι όταν μπήκα στον χώρο του ποδοσφαίρου και σε επίπεδο πολύ καλό και όταν έπρεπε να αντιμετωπίσω για παράδειγμα γκολ που είχα ευθύνη, κακές εμφανίσεις και κακά σχόλια, τα αντιμετώπιζα πολύ ψύχραιμα και θετικά, γιατί από μικρός είχα να αντιμετωπίσω το δικό μου πρόβλημα. Ακόμη και τραυματισμοί που ήρθαν στην καριέρα μου, τους αντιμετώπιζα πιο θετικά».

«Το δυσκολότερο κομμάτι στον τραυλισμό, είναι η αποδοχή...»

Την πρωτοβουλία μαζί με κάποια άλλα άτομα πήρε το 2013 ο Αντώνης Γιωργαλλίδης για την ίδρυση συνδέσμου, ο οποίος θα βοηθά άτομα με τραυλισμό. Σε αυτή την προσπάθειά του, ο 39χρονος τερματοφύλακας μέχρι σήμερα, έχει βοηθήσει και στηρίξει αρκετά παιδιά, ούτως ώστε να αποδεχθούν το πρόβλημα που αντιμετώπιζαν στην ομιλία τους. 

«Το 2013, ιδρύσαμε ένα σύνδεσμο για να βοηθούμε παιδιά με τραυλισμό. Προσπαθούμε όλα τα μέλη, ο καθένας με τον τρόπο του να βοηθούμε όσο γίνεται τα παιδιά και να τα στηρίζουμε, μιλώντας μαζί τους. Έχω επικοινωνία μέχρι σήμερα με αρκετά παιδιά και είμαι χαρούμενος γιατί τα περισσότερα το αποδέχτηκαν το πρόβλημά τους. Υπάρχουν και παιδιά δυστυχώς όμως, που προσπαθούμε να το αποδεχθούν. Πρέπει να υπάρχει θέληση και οι γονείς επίσης είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι, όπως και οι δασκάλες και οι συμμαθητές των παιδιών, για να έχουν αυτά τα άτομα ένα υγιής περιβάλλον για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν.

Ήδη έχω επικοινωνία με κάποια παιδιά και έφηβους και προσπαθώ να τους βοηθήσω και να ξεπεράσουν αυτό το πρόβλημα, όσο είναι το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτό το πράγμα με ενδυνάμωσε πάρα πολύ και οτιδήποτε και να μου έλεγαν μέσα στο γήπεδο, το έπαιρνα με θετικό τρόπο και ακόμη όταν γελούσαν, γελούσα και γω…

Το δυσκολότερο κομμάτι στον τραυλισμό, είναι η αποδοχή του ίδιου του ατόμου ότι έχει αυτό το θέμα. Όταν το αποδεχθείς, μπορείς να μείνεις και ανεπηρέαστος από τις συνθήκες που δημιουργούνται γύρω από τον τραυλισμό και γύρω από σένα. Άρα δεν επηρεάζεσαι από τον δίπλα σου, δεν σε ενοχλεί πλέον αν σε χλευάζει και κοροϊδεύει ο δίπλα σου, είτε κακόπιστα, είτε καλόπιστα...».

«Υπήρξαν πολλά άτομα στη ζωή μου που δεν περίμενα να αντιδράσουν έτσι λόγω της ομιλίας μου»

Θα ήταν ψέμα, αν λέγαμε πώς δεν υπάρχουν οπαδοί σε κάθε άκρη της γης και σε κάθε ποδοσφαιρικό γήπεδο, που δεν βρίζουν. Όπως παραδέχθηκε άλλωστε και ο ίδιος ο Αντώνης Γιωργαλλίδης, μερικές αντιδράσεις ήταν ίσως φυσιολογικές, αλλά ταυτόχρονα τον πλήγωναν... «Η συμπεριφορά κάποιων οπαδών είτε της δικής μου ομάδας, είτε αντιπάλων σε κάποια κακή μου εμφάνιση ή αδύνατή μου στιγμή, μπορούσε να με πλήγωνε μερικές φορές αλλά είναι μια φυσιολογική αντίδραση από τον κόσμο του ποδοσφαίρου νομίζω αυτό, γιατί ήμουν και ‘γω οπαδός όταν ήμουν μικρός στα γήπεδα. Ήταν κάτι που δεν με επηρέαζε τόσο πολύ όμως…». 

Όταν ρωτήσαμε τον Αντώνη Γιωργαλλίδη εάν υπήρξαν άτομα στη ζωή του που δεν περίμενε ούτε ο ίδιος να αντιδράσουν στο πρόβλημα ομιλίας του, ο ίδιος μας είπε ότι, «δυστυχώς, υπήρξαν πολλά άτομα στη ζωή μου που δεν περίμενα να αντιδράσουν έτσι λόγω της ομιλίας μου, είτε καλόπιστα, είτε κακόπιστα. Το θετικό όμως είναι ότι τα άτομα αυτά τα κατάλαβα μετά που το αποδέχθηκα, άρα δεν με επηρέαζε. Όσο μεγαλώνεις άλλωστε είναι που κάνεις και τις πιο δυνατές φιλίες…». 

Κλείνοντας, ο τεράστιος τερματοφύλακας, θέλησε να στείλει το δικό του μήνυμα, τονίζοντας τα επτά γράμματα που έμαθε στη ζωή του... «Το μήνυμα που στέλνω εγώ είναι η αποδοχή. Επτά γράμματα τα οποία είναι πάρα πολύ σημαντικά στον τραυλισμό. Είμαι στη διάθεση της οποιαδήποτε οικογένειας που έχει μέλος τραυλό, να επικοινωνήσει μαζί μου και να τους βοηθήσω να το ξεπεράσουν αλλά κυρίως να το αποδεχθεί το παιδί. Αν δεν το αποδεχθεί το παιδί, είναι αποδεδειγμένο ότι θα έχει πρόβλημα στη ζωή του μετά και θα το βρει μπροστά του. Υπάρχει άτομο μεγάλο σε ηλικία, που ακόμη δεν το έχει αποδεχθεί και περνά δύσκολες στιγμές. Όσο πιο νωρίς το αποδεχθείς, τόσο το καλύτερο για τη ζωή σου μετά...».