Ακόμη ένα ντέρμπυ μεταξύ των αιωνίων ΑΠΟΕΛ-Ομόνοιας... Ένα ντέρμπυ που η αξία του χάθηκε στο πάθος των ποδοσφαιριστών, στο σήμα, στις ίδιες τους τις φανέλες, στις μισοάδειες κερκίδες του γηπέδου, στον παλμό του αγώνα και στα χαμένα τύμπανα που κάποτε χτυπούσαν ακατάπαυστα με ιδρώτα, οι αληθινοί φίλαθλοι.

Ήμασταν μικροί τότε αλλά κάπου στο μυαλό μας σίγουρα ίσως να αχνοφαίνετε εκείνος ο μακρυμάλλης Μαλέκκος που μαζί με τον νεαρό Σατσιά, οι κόντρες τους δεν είχαν τελειωμό. Και ο λόγος; Για εκείνο το πάθος της... λασπωμένης φανέλας που δεν υποτιμούσαν, όπως και να ταν η βαθμολογία. Και αν ψάχνουμε ακόμη τον λόγο;

Μπορούμε να παρατηρήσουμε τους φίλαθλους στις κερκίδες, του τώρα μισογκρεμισμένου Μακάρειου, όπου στα τσιμέντα ακόμη ηχούν οι φωνές τους. Ναι, εκείνων των δήθεν αλητών και χούλιγκαν που η έννοια τους δεν ήταν πουθενά αλλού, αλλά μονάχα στην ομάδα τους. Ακόμη, θυμόμαστε εκείνη την τρελλή την μόδα, που τα μπουφάν είχαν δύο όψεις, μία μαύρο και από την άλλη ο καθένας το χρώμα του, πορτοκαλί και πράσινο, δεν μπορεί να σβηστεί από τις μνήμες μας.

Αυτές οι εποχές δυστυχώς, δεν επιστρέφουν. Τυχεροί αυτοί που τα ‘ζησαν και ολίγον εμείς, αν και μικροί τότε, που τα προλάβαμε...

Φωτογραφίες από αγώνα στο Μακάρειο Στάδιο ανάμεσα στους δυο αιώνιους το 1999...

  

+11

  

+11

  

+11

  

+11

  

+11

  

+11

  

+11

  

+11

  

+11

  

+11