Pasillo στον κορυφαίο όλων των εποχών!
08:38 - 24 Δεκεμβρίου 2017
Όχι αυτό δεν ήταν αυτοσχεδιασμός. Ο μπαγάσας είμαι σίγουρος ότι το είχε δουλέψει στο μυαλό του. Ήξερε ακριβώς τι έπρεπε να κάνει, που να σταθεί, πως να πανηγυρίσει.
Έφυγε σφαίρα προς το αγαπημένο του σημείο στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» κοντά στο σημαιάκι του κόρνερ, σήκωσε το βλέμμα του στον ουρανό της Μαδρίτης κι άνοιξε τα χέρια του όσο πιο πολύ γινόταν σαν να ήθελε να αγκαλιάσει όλο το… ποδόσφαιρο.
Ο Λιονέλ Μέσι έπασχε για χρόνια από το σύνδρομο του καταπιεσμένου εφήβου, μα εδώ και λίγο καιρό έχει αλλάξει. Είναι πολύ πιο εξωστρεφής, πιο mainstream, πιο συμβατός με τον κόσμο στον οποίον ζει. Δεν «ζωγραφίζει» πια μόνο εν κινήσει, αλλά σταματά τον χρόνο και δίνει κλικ για τη δική του αθανασία.
Στο περσινό clasico, όταν με δικό του γκολ υπέγραψε στο ίδιο γήπεδο το 2-3 για την Μπαρτσελόνα, έβγαλε την φανέλα του και έδειξε το όνομα του σε όλο τον πλανήτη. Ποιος; Αυτός που σπάνια χρησιμοποιεί το «εγώ» στον προφορικό του λόγο.
Μερικές εβδομάδες νωρίτερα στην αξέχαστη ανατροπή απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν, πάνω στην έκσταση του έκτου γκολ είχε σκαρφαλώσει πάνω στις διαφημιστικές πινακίδες και η επιβλητική φιγούρα του μπροστά στο αλλόφρων πλήθος της Βαρκελώνης έδωσε τη φωτογραφία της χρονιάς.
Μία εικόνα ταπεινή, αλλά και μεγαλειώδης την ίδια στιγμή. Ένας Μέσι μέσα σε όλους, αλλά πάνω από όλους. Ανέγγιχτος, αλλά και προσιτός την ίδια στιγμή. Ένας από όλους, αλλά καλύτερος από όλους.
Αυτή τη φορά, η κίνηση του αυτή έμοιαζε με την απόλυτη χειρονομία ανωτερότητας και μάλιστα στο άντρο του απόλυτου εχθρού. Ο Λιονέλ Μέσι άνοιξε τόσο πολύ τα χέρια του σαν να ήθελε να δηλώσει σε όλο τον πλανήτη πως: «Δεν είμαι απλά ο καλύτερος. Είμαι ο καλύτερος όλων των εποχών».
Είχαν περάσει μόλις 127 ημέρες από εκείνο το βράδυ που ο Ζεράρδ Πικέ μονολογούσε στον πάγκο του ίδιου γηπέδου πως: «Αυτά τα μου…α μας χόρεψαν. Μας έκαναν ό,τι ήθελαν». Για πρώτη φορά με τον Μέσι στο κουρμπέτι, η Ρεάλ Μαδρίτης έμοιαζε ανώτερη, δυνατότερη, πληρέστερη, καλύτερη από την Μπαρτσελόνα. Ήταν 18 Αυγούστου, ο Μέσι είχε συμφωνήσει, αλλά δεν είχε ανανεώσει ακόμα το συμβόλαιο του και το ερώτημα που σκίαζε τον ουρανό της Βαρκελώνης ήταν: «Τι θα γίνει αν ξενερώσει και φύγει ο Μέσι;».
Μόλις τέσσερις μήνες μετά, η ατζέντα έχει αλλάξει δραματικά. Μήπως η πρωταθλήτρια Ρεάλ Μαδρίτης πρέπει να διαλυθεί και να χτιστεί από την αρχή, όπως η Μπαρτσελόνα; Για το θαύμα αυτό, βασικός υπεύθυνος είναι ένας… κοντός που αναιρεί τους νόμους της φύσης. Ένας ποδοσφαιρικός προφήτης που δεν σταματάει να κηρύσσει τη δική Του αλήθεια σε όλη την οικουμένη και να αναιρεί πως nobody is bigger than the game.
Ο Λιονέλ Μέσι έπαιζε μία ζωή δίπλα σε χαρισματικούς / ευλογημένους συμπαίκτες, που βρίσκονταν στο άνθος της ηλικίας τους. Όχι, όμως εφέτος. Ο Τσάβι αποτελεί μακρινή ανάμνηση, ο Ινιέστα έχει πια μόνο εκλάμψεις. Ο Νεϊμάρ θαμπώθηκε από τα φώτα της πόλης του φωτός και ο αντί-Νεϊμάρ (Ντεμπελέ) πιο πολύ καιρό πέρασε με πατερίτσες, παρά στο γήπεδο. Ο Χαβιέρ Μασκεράνο λαβώθηκε από τον πανδαμάτωρα χρόνο και αποδημεί προς Κίνα και ο Λουίς Σουάρες διάγει την πιο στείρα σεζόν της καριέρας του. Τότε, πως; Πώς αυτή η Μπαρτσελόνα είναι στο +14 από την πρωταθλήτρια Ευρώπης και αήττητη σε 25 επίσημα παιχνίδια αυτή τη σεζόν; Πώς;
Η Μπαρτσελόνα είχε την ευλογία αυτό το καλοκαίρι να πέσει στα χέρια ενός κανονικού προπονητή. Ενός ρεαλιστή και πραγματιστή ανθρώπου, που δεν υιοθετεί το ρητό «η τέχνη για την τέχνη». Η φετινή Μπαρτσελόνα του Ερνέστο Βαλβέρδε είναι η πιο τακτική όλων των εποχών. Πατάει στις νόρμες της ποδοσφαιρικής εγκυκλοπαίδειας της Masia, μα περπατάει με τις επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Το απόλυτα συγκρατημένο πρώτο ημίχρονο στο «Μπερναμπέου», όπου η Μπάρσα έπαιξε συνετά, απενοχοποιημένα, προγραμματισμένα πίσω από την μπάλα είναι η τρανότερη απόδειξη.
Η Μπαρτσελόνα του Βαλβέρδε δεν φοβάται να παραχωρήσει την μπάλα στον αντίπαλο, ούτε ντρέπεται να καθίσει στο καβούκι της, αν η περίσταση το απαιτεί. Δεν διστάζει να παίξει 4-1-4-1 σε φάση άμυνας, δεν κυνηγάει να μοιράσει ντόρτια και πεντάρες, κοιτάει απλώς να κάνει την δουλειά της. Να κερδίσει. Ο καλομαθημένος κόσμος στην Βαρκελώνη δεν το δέχεται πάντα, αλλά το εκτιμά. Δεν είναι μικρό πράγμα να κερδίζεις 0-3 στην Μαδρίτη με στόπερ τον Βερμάλεν, δεξί μπακ τον Σέρζι Ρομπέρτο και Παουλίνιο κρυφό σέντερ-φορ.
Ο Δον Ερνέστο με ένα μαγικό τρόπο έχει καταφέρει να πάρει τους καλύτερους χυμούς από όλους τους παίκτες του. Ο Τερ-Στέγκεν μπήκε στην συζήτηση για τον καλύτερο τερματοφύλακα στον κόσμο, ο Πικέ αναγεννήθηκε, ο Τζόρντι Άλμπα «πετάει», μα πάνω από όλους και από όλα είναι αυτός. Ο Μέσι. Αυτός είναι η αρχή και το τέλος. Αν η γη ανήκει στο ηλιοκεντρικό σύστημα, η Μπαρτσελόνα κινείται γύρω στο Μεσιακό σύστημα. Αυτός δίνει φως και ζωή στα πάντα.
Σε μία χρονιά που ο αιώνιος αντίπαλος Κριστιάνο πήρε την «Χρυσή Μπάλα», ο Αργεντινός αποδεικνύει σε κάθε δευτερόλεπτο που βρίσκεται στο χορτάρι πως είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής στον κόσμο που μπορεί να κάνει τόσο καλύτερους τους συμπαίκτες του, αλλά και να ξεχωρίζει τόσο εκτυφλωτικά από αυτούς.
Σε ένα μεσημέρι που δεν τα διέλυσε όλα, ο Αργεντινός σκόραρε μία φορά (από πέναλτι που κέρδισε ο ίδιος μετά από δικό του δοκάρι), έδωσε μία ασίστ (χωρίς το ένα παπούτσι μάλιστα), δημιούργησε με δικές του πάσες 9 ευκαιρίες (!) και είχε 6 επιτυχημένες ντρίμπλες! Όλα αυτά σε ένα βράδυ που ο Ζιζού θυσίασε το δικό του δεκάρι (Ίσκο) για να γεμίσει περισσότερο τον άξονα του με τον Κόβατσιτς, μπας και ταλαιπωρήσει τον Αργεντινό στο μποτιλιάρισμα.
Μέσα σε ένα μεσημέρι, ο Αργεντινός κατάφερε να γράψει άλλα 5 ρεκόρ, που μπορεί και να μείνουν ακατάριπτα εις των αιώνα των αιώνων. Είναι ο παίκτης με τα περισσότερα γκολ σε clasico (25), τις περισσότερες ασίστ (13), αυτός που έχει σκοράρει περισσότερες φορές κατά της Ρεάλ Μαδρίτης στο πρωτάθλημα (17), αυτός που μετράει +15 γκολ για 10 συνεχόμενες σεζόν στην La Liga και αυτός που έφτασε τα περισσότερα γκολ με ένα σύλλογο (526), ξεπερνώντας τον Γκερντ Μίλερ!
Περισσότερο από όλα αυτά όμως, είναι αυτός που κουβαλάει την Μπαρτσελόνα στους ώμους του. Ποτέ άλλοτε οι «μπλαουγκράνα» δεν ήταν τόσο δική του ομάδα. Σαν να θυμίζει την Αργεντινή του ’86, όπου ο Μαραντόνα και άλλοι ακόμα 10 ημί-άμπαλοι (εξαιρούνται οι Βαλντάνο και Μπουρουσάγα) έφτασαν στο ποδοσφαιρικό Έβερεστ.
Το αιώνιο δίλημμα που υπήρχε στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής δεν ήταν ποτέ το περίφημο Μαραντόνα ή Μέσι, αλλά το Μενότι ή Μπιλάρδο. Δύο προπονητές των δύο αντίθετων άκρων, το φως απέναντι στο σκοτάδι. Ο Αργεντινός τεχνικός Άνχελ Κάπα είχε πει κάποτε πως «Ο... Μενοτισμός είναι σαν τον Άγιο Βασίλη. Πάντα τον περιμένει κάποιος με προσμονή, χωρίς να ξέρει τι θα του φέρει, ενώ ο... Μπιλαρδισμός είναι σαν τον τύπο που θα πει στο τετράχρονο παιδάκι ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και τα δώρα τα φέρνουν οι γονείς και θα του δώσει ένα χρήσιμο πουλόβερ για τον χειμώνα»
Για χρόνια, ο Λιονέλ Μέσι περιπλανήθηκε στο ποδόσφαιρο του Λουίς Σεζάρ Μενότι, αυτό της αλεγρίας, της δημιουργίας, της χαράς. Φέτος ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να περάσει στην απέναντι όχθη. Το «Μπιλαρδικό» ποδόσφαιρο του Βαλβέρδε, σε σεζόν Μουντιάλ, λες και είναι η κατάλληλη προθέρμανση για το μεγάλο στοίχημα της Ρωσίας, που μπορεί να βάλει τέλος μία και καλή στο ερώτημα αν ο Λιονέλ Μέσι είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Που (μεταξύ μας) είναι ό,τι κι αν γίνει στο Μουντιάλ, αλλά έτσι για να πειστούν και οι τελευταίοι άπιστοι…
Πηγή: sdna.gr
Έφυγε σφαίρα προς το αγαπημένο του σημείο στο «Σαντιάγκο Μπερναμπέου» κοντά στο σημαιάκι του κόρνερ, σήκωσε το βλέμμα του στον ουρανό της Μαδρίτης κι άνοιξε τα χέρια του όσο πιο πολύ γινόταν σαν να ήθελε να αγκαλιάσει όλο το… ποδόσφαιρο.
Ο Λιονέλ Μέσι έπασχε για χρόνια από το σύνδρομο του καταπιεσμένου εφήβου, μα εδώ και λίγο καιρό έχει αλλάξει. Είναι πολύ πιο εξωστρεφής, πιο mainstream, πιο συμβατός με τον κόσμο στον οποίον ζει. Δεν «ζωγραφίζει» πια μόνο εν κινήσει, αλλά σταματά τον χρόνο και δίνει κλικ για τη δική του αθανασία.
Στο περσινό clasico, όταν με δικό του γκολ υπέγραψε στο ίδιο γήπεδο το 2-3 για την Μπαρτσελόνα, έβγαλε την φανέλα του και έδειξε το όνομα του σε όλο τον πλανήτη. Ποιος; Αυτός που σπάνια χρησιμοποιεί το «εγώ» στον προφορικό του λόγο.
Μερικές εβδομάδες νωρίτερα στην αξέχαστη ανατροπή απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν, πάνω στην έκσταση του έκτου γκολ είχε σκαρφαλώσει πάνω στις διαφημιστικές πινακίδες και η επιβλητική φιγούρα του μπροστά στο αλλόφρων πλήθος της Βαρκελώνης έδωσε τη φωτογραφία της χρονιάς.
Μία εικόνα ταπεινή, αλλά και μεγαλειώδης την ίδια στιγμή. Ένας Μέσι μέσα σε όλους, αλλά πάνω από όλους. Ανέγγιχτος, αλλά και προσιτός την ίδια στιγμή. Ένας από όλους, αλλά καλύτερος από όλους.
Αυτή τη φορά, η κίνηση του αυτή έμοιαζε με την απόλυτη χειρονομία ανωτερότητας και μάλιστα στο άντρο του απόλυτου εχθρού. Ο Λιονέλ Μέσι άνοιξε τόσο πολύ τα χέρια του σαν να ήθελε να δηλώσει σε όλο τον πλανήτη πως: «Δεν είμαι απλά ο καλύτερος. Είμαι ο καλύτερος όλων των εποχών».
Είχαν περάσει μόλις 127 ημέρες από εκείνο το βράδυ που ο Ζεράρδ Πικέ μονολογούσε στον πάγκο του ίδιου γηπέδου πως: «Αυτά τα μου…α μας χόρεψαν. Μας έκαναν ό,τι ήθελαν». Για πρώτη φορά με τον Μέσι στο κουρμπέτι, η Ρεάλ Μαδρίτης έμοιαζε ανώτερη, δυνατότερη, πληρέστερη, καλύτερη από την Μπαρτσελόνα. Ήταν 18 Αυγούστου, ο Μέσι είχε συμφωνήσει, αλλά δεν είχε ανανεώσει ακόμα το συμβόλαιο του και το ερώτημα που σκίαζε τον ουρανό της Βαρκελώνης ήταν: «Τι θα γίνει αν ξενερώσει και φύγει ο Μέσι;».
Μόλις τέσσερις μήνες μετά, η ατζέντα έχει αλλάξει δραματικά. Μήπως η πρωταθλήτρια Ρεάλ Μαδρίτης πρέπει να διαλυθεί και να χτιστεί από την αρχή, όπως η Μπαρτσελόνα; Για το θαύμα αυτό, βασικός υπεύθυνος είναι ένας… κοντός που αναιρεί τους νόμους της φύσης. Ένας ποδοσφαιρικός προφήτης που δεν σταματάει να κηρύσσει τη δική Του αλήθεια σε όλη την οικουμένη και να αναιρεί πως nobody is bigger than the game.
Ο Λιονέλ Μέσι έπαιζε μία ζωή δίπλα σε χαρισματικούς / ευλογημένους συμπαίκτες, που βρίσκονταν στο άνθος της ηλικίας τους. Όχι, όμως εφέτος. Ο Τσάβι αποτελεί μακρινή ανάμνηση, ο Ινιέστα έχει πια μόνο εκλάμψεις. Ο Νεϊμάρ θαμπώθηκε από τα φώτα της πόλης του φωτός και ο αντί-Νεϊμάρ (Ντεμπελέ) πιο πολύ καιρό πέρασε με πατερίτσες, παρά στο γήπεδο. Ο Χαβιέρ Μασκεράνο λαβώθηκε από τον πανδαμάτωρα χρόνο και αποδημεί προς Κίνα και ο Λουίς Σουάρες διάγει την πιο στείρα σεζόν της καριέρας του. Τότε, πως; Πώς αυτή η Μπαρτσελόνα είναι στο +14 από την πρωταθλήτρια Ευρώπης και αήττητη σε 25 επίσημα παιχνίδια αυτή τη σεζόν; Πώς;
Η Μπαρτσελόνα είχε την ευλογία αυτό το καλοκαίρι να πέσει στα χέρια ενός κανονικού προπονητή. Ενός ρεαλιστή και πραγματιστή ανθρώπου, που δεν υιοθετεί το ρητό «η τέχνη για την τέχνη». Η φετινή Μπαρτσελόνα του Ερνέστο Βαλβέρδε είναι η πιο τακτική όλων των εποχών. Πατάει στις νόρμες της ποδοσφαιρικής εγκυκλοπαίδειας της Masia, μα περπατάει με τις επιταγές του σύγχρονου ποδοσφαίρου. Το απόλυτα συγκρατημένο πρώτο ημίχρονο στο «Μπερναμπέου», όπου η Μπάρσα έπαιξε συνετά, απενοχοποιημένα, προγραμματισμένα πίσω από την μπάλα είναι η τρανότερη απόδειξη.
Η Μπαρτσελόνα του Βαλβέρδε δεν φοβάται να παραχωρήσει την μπάλα στον αντίπαλο, ούτε ντρέπεται να καθίσει στο καβούκι της, αν η περίσταση το απαιτεί. Δεν διστάζει να παίξει 4-1-4-1 σε φάση άμυνας, δεν κυνηγάει να μοιράσει ντόρτια και πεντάρες, κοιτάει απλώς να κάνει την δουλειά της. Να κερδίσει. Ο καλομαθημένος κόσμος στην Βαρκελώνη δεν το δέχεται πάντα, αλλά το εκτιμά. Δεν είναι μικρό πράγμα να κερδίζεις 0-3 στην Μαδρίτη με στόπερ τον Βερμάλεν, δεξί μπακ τον Σέρζι Ρομπέρτο και Παουλίνιο κρυφό σέντερ-φορ.
Ο Δον Ερνέστο με ένα μαγικό τρόπο έχει καταφέρει να πάρει τους καλύτερους χυμούς από όλους τους παίκτες του. Ο Τερ-Στέγκεν μπήκε στην συζήτηση για τον καλύτερο τερματοφύλακα στον κόσμο, ο Πικέ αναγεννήθηκε, ο Τζόρντι Άλμπα «πετάει», μα πάνω από όλους και από όλα είναι αυτός. Ο Μέσι. Αυτός είναι η αρχή και το τέλος. Αν η γη ανήκει στο ηλιοκεντρικό σύστημα, η Μπαρτσελόνα κινείται γύρω στο Μεσιακό σύστημα. Αυτός δίνει φως και ζωή στα πάντα.
Σε μία χρονιά που ο αιώνιος αντίπαλος Κριστιάνο πήρε την «Χρυσή Μπάλα», ο Αργεντινός αποδεικνύει σε κάθε δευτερόλεπτο που βρίσκεται στο χορτάρι πως είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής στον κόσμο που μπορεί να κάνει τόσο καλύτερους τους συμπαίκτες του, αλλά και να ξεχωρίζει τόσο εκτυφλωτικά από αυτούς.
Σε ένα μεσημέρι που δεν τα διέλυσε όλα, ο Αργεντινός σκόραρε μία φορά (από πέναλτι που κέρδισε ο ίδιος μετά από δικό του δοκάρι), έδωσε μία ασίστ (χωρίς το ένα παπούτσι μάλιστα), δημιούργησε με δικές του πάσες 9 ευκαιρίες (!) και είχε 6 επιτυχημένες ντρίμπλες! Όλα αυτά σε ένα βράδυ που ο Ζιζού θυσίασε το δικό του δεκάρι (Ίσκο) για να γεμίσει περισσότερο τον άξονα του με τον Κόβατσιτς, μπας και ταλαιπωρήσει τον Αργεντινό στο μποτιλιάρισμα.
Μέσα σε ένα μεσημέρι, ο Αργεντινός κατάφερε να γράψει άλλα 5 ρεκόρ, που μπορεί και να μείνουν ακατάριπτα εις των αιώνα των αιώνων. Είναι ο παίκτης με τα περισσότερα γκολ σε clasico (25), τις περισσότερες ασίστ (13), αυτός που έχει σκοράρει περισσότερες φορές κατά της Ρεάλ Μαδρίτης στο πρωτάθλημα (17), αυτός που μετράει +15 γκολ για 10 συνεχόμενες σεζόν στην La Liga και αυτός που έφτασε τα περισσότερα γκολ με ένα σύλλογο (526), ξεπερνώντας τον Γκερντ Μίλερ!
Περισσότερο από όλα αυτά όμως, είναι αυτός που κουβαλάει την Μπαρτσελόνα στους ώμους του. Ποτέ άλλοτε οι «μπλαουγκράνα» δεν ήταν τόσο δική του ομάδα. Σαν να θυμίζει την Αργεντινή του ’86, όπου ο Μαραντόνα και άλλοι ακόμα 10 ημί-άμπαλοι (εξαιρούνται οι Βαλντάνο και Μπουρουσάγα) έφτασαν στο ποδοσφαιρικό Έβερεστ.
Το αιώνιο δίλημμα που υπήρχε στο ποδόσφαιρο της Αργεντινής δεν ήταν ποτέ το περίφημο Μαραντόνα ή Μέσι, αλλά το Μενότι ή Μπιλάρδο. Δύο προπονητές των δύο αντίθετων άκρων, το φως απέναντι στο σκοτάδι. Ο Αργεντινός τεχνικός Άνχελ Κάπα είχε πει κάποτε πως «Ο... Μενοτισμός είναι σαν τον Άγιο Βασίλη. Πάντα τον περιμένει κάποιος με προσμονή, χωρίς να ξέρει τι θα του φέρει, ενώ ο... Μπιλαρδισμός είναι σαν τον τύπο που θα πει στο τετράχρονο παιδάκι ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης και τα δώρα τα φέρνουν οι γονείς και θα του δώσει ένα χρήσιμο πουλόβερ για τον χειμώνα»
Για χρόνια, ο Λιονέλ Μέσι περιπλανήθηκε στο ποδόσφαιρο του Λουίς Σεζάρ Μενότι, αυτό της αλεγρίας, της δημιουργίας, της χαράς. Φέτος ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να περάσει στην απέναντι όχθη. Το «Μπιλαρδικό» ποδόσφαιρο του Βαλβέρδε, σε σεζόν Μουντιάλ, λες και είναι η κατάλληλη προθέρμανση για το μεγάλο στοίχημα της Ρωσίας, που μπορεί να βάλει τέλος μία και καλή στο ερώτημα αν ο Λιονέλ Μέσι είναι ο καλύτερος όλων των εποχών. Που (μεταξύ μας) είναι ό,τι κι αν γίνει στο Μουντιάλ, αλλά έτσι για να πειστούν και οι τελευταίοι άπιστοι…
Πηγή: sdna.gr
