Ο Ράμος έκανε τη Λίβερπουλ να μοιάζει Κουτσή Μαρία
11:33 - 27 Μαΐου 2018
Ο Σέρχιο Ράμος κατέχει όλες τις τακτικές και ξέρει όλα τα κόλπα, και του ορθόδοξου πολέμου και του ανορθόδοξου. Του ανορθόδοξου, ιδίως. Ένας μάστερ των λεγόμενων dark arts. Των σκοτεινών τεχνών. Δεν διαφεύγει, πάντα. Για την ακρίβεια, μετράει 24 κόκκινες κάρτες φορώντας τη φανέλα της Ρεάλ. Αλλ’ αυτή τη φορά, δίχως να χρεωθεί (όχι κάρτα, ούτε) φάουλ καν, ήταν εκείνος που έκοψε τον τελικό στα δύο. Επί Σαλάχ. Μετά Σαλάχ.
Επί Σαλάχ, πάνω-κάτω για μισό ημίχρονο δηλαδή, η Λίβερπουλ ήταν το αγέρωχο ιστιοπλοϊκό με τον αίσιο άνεμο στα πανιά. Έσκιζε τη θάλασσα. Ένα καθαρό μάθημα επί της οθόνης, ότι η παρατεταμένη κατοχή μπάλας είναι ένα τίποτα. Το παν είναι η ένταση στα κόκκινα, οι τούρμπο επιταχύνσεις, το τέρμα-τα-γκάζια ποδόσφαιρο. Το, στη μητρική γλώσσα του Κλοπ, Vollgasfussball. Δεν πλησίασε στην τελειότητα, ποτέ. Έβλεπε κανείς, όμως, το (πλέον, αναγνωρίσιμο) στιλ-Λίβερπουλ.
Μετά Σαλάχ, η Λίβερπουλ ήταν μια κουτσή Μαρία. Πατούσε μονάχα στο ένα πόδι. Και σε μια πατερίτσα. Στον Σαλάχ ο Ρομπέρτο Φιρμίνο έχασε τον άνθρωπό του, τον συμπαίκτη με τον οποίον ενδοεπικοινωνεί. Μαζί, χάθηκε κι αυτός. Απέμεινε ο Μανέ, ένα αυθεντικό αφρικανικό λιοντάρι, να κυνηγάει μια μάταιη υπόθεση. Στο 1-0, έβαλε ένα γκολ. Στο 2-1, έστειλε μια μπάλα στο δοκάρι. Ένα μοναχικό λιοντάρι, περικυκλωμένο από κυνηγούς κεφαλών.
Η εξολόθρευση του Σαλάχ δεν είναι δικαιολογία, για τη Λίβερπουλ. Είναι πρόβλημα, της Λίβερπουλ. Το σβήσιμό της. Η εξάρτησή της. Η Πορτογαλία πρόπερσι έχασε τον Κριστιάνο Ρονάλντο, σε once-in-a-lifetime τελικό με τη Γαλλία μες στο Παρίσι. Έχασαν τον Κριστιάνο Ρονάλντο, δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να χάσουν κάτι άλλο πέραν του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Φερνάντο Σάντος έφερε στη θέση του, τον Ρικάρντο Κουαρέσμα. Μετά, προκειμένου να σύρει το ματς ως την παράταση, ανανέωσε τα κύτταρα της μεσαίας γραμμής με τον Ζοάο Μουτίνιο. Κι όταν πια κατάλαβε ότι το σοκ προσπεράστηκε οριστικά και η ομάδα πατάει επί ίσοις όροις, τότε έριξε φορ (Εντερ) για χαφ (Ρενάτο Σάντσες). Να πάρει την παρτίδα. Ο φορ, του πήρε την παρτίδα. Έτσι κάνουν!
Η Λίβερπουλ, το καλύτερο που είχε από τον πάγκο της να φέρει στη θέση του Σαλάχ ήταν ο Λαλάνα. Ένας τάχα ποδοσφαιριστής. Αν ο Κλοπ μοιάζει στον Ιησού, πάντως δεν μπορεί να κάνει όλα τα θαύματα μαζεμένα. Έχει κάνει, μερικά. Κανονικό παίκτη, τον Χέντερσον. Άνθρωπο, τον Λόβρεν. Δεν έκανε κανονικό παίκτη τον Λαλάνα, δεν έκανε άνθρωπο τον Στάριτζ. Και ενόσω χάνει τον χρόνο του με τον Αλμπέρτο Μορένο ή τον Κλάιν, βγάζει τον Ρόμπερτσον και τον Αλεξάντερ-Αρνολντ.
Είναι αρκετά. Έφτασε, κιόλας, σε δεύτερο ευρωπαϊκό τελικό μέσα στην τριετία, πώς; Μετά την αποχώρηση του Τζέραρντ, μετά τις υποχρεωτικές πωλήσεις του Στέρλινγκ και του Φιλίπε Κουτίνιο, και τώρα με τον Εμρέ Τζαν φευγάτο. Ακόμη και ο Ιησούς, είναι αμφίβολο ότι θα τα κατάφερνε καλύτερα. Πολύ περισσότερο που, άλλη μία ομοιότητα, ο Κλοπ στο Κίεβο προδόθηκε από τον κατ’ εξοχήν «δικό του», τον επιλεγμένο του, μαθητή. Τον Κάριους.
Κι ύστερα ήρθε η σκανδαλιστική πολυτέλεια της Ρεάλ, ο Μπέιλ…
Πηγή: sdna.gr
Επί Σαλάχ, πάνω-κάτω για μισό ημίχρονο δηλαδή, η Λίβερπουλ ήταν το αγέρωχο ιστιοπλοϊκό με τον αίσιο άνεμο στα πανιά. Έσκιζε τη θάλασσα. Ένα καθαρό μάθημα επί της οθόνης, ότι η παρατεταμένη κατοχή μπάλας είναι ένα τίποτα. Το παν είναι η ένταση στα κόκκινα, οι τούρμπο επιταχύνσεις, το τέρμα-τα-γκάζια ποδόσφαιρο. Το, στη μητρική γλώσσα του Κλοπ, Vollgasfussball. Δεν πλησίασε στην τελειότητα, ποτέ. Έβλεπε κανείς, όμως, το (πλέον, αναγνωρίσιμο) στιλ-Λίβερπουλ.
Μετά Σαλάχ, η Λίβερπουλ ήταν μια κουτσή Μαρία. Πατούσε μονάχα στο ένα πόδι. Και σε μια πατερίτσα. Στον Σαλάχ ο Ρομπέρτο Φιρμίνο έχασε τον άνθρωπό του, τον συμπαίκτη με τον οποίον ενδοεπικοινωνεί. Μαζί, χάθηκε κι αυτός. Απέμεινε ο Μανέ, ένα αυθεντικό αφρικανικό λιοντάρι, να κυνηγάει μια μάταιη υπόθεση. Στο 1-0, έβαλε ένα γκολ. Στο 2-1, έστειλε μια μπάλα στο δοκάρι. Ένα μοναχικό λιοντάρι, περικυκλωμένο από κυνηγούς κεφαλών.
Η εξολόθρευση του Σαλάχ δεν είναι δικαιολογία, για τη Λίβερπουλ. Είναι πρόβλημα, της Λίβερπουλ. Το σβήσιμό της. Η εξάρτησή της. Η Πορτογαλία πρόπερσι έχασε τον Κριστιάνο Ρονάλντο, σε once-in-a-lifetime τελικό με τη Γαλλία μες στο Παρίσι. Έχασαν τον Κριστιάνο Ρονάλντο, δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να χάσουν κάτι άλλο πέραν του Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο Φερνάντο Σάντος έφερε στη θέση του, τον Ρικάρντο Κουαρέσμα. Μετά, προκειμένου να σύρει το ματς ως την παράταση, ανανέωσε τα κύτταρα της μεσαίας γραμμής με τον Ζοάο Μουτίνιο. Κι όταν πια κατάλαβε ότι το σοκ προσπεράστηκε οριστικά και η ομάδα πατάει επί ίσοις όροις, τότε έριξε φορ (Εντερ) για χαφ (Ρενάτο Σάντσες). Να πάρει την παρτίδα. Ο φορ, του πήρε την παρτίδα. Έτσι κάνουν!
Η Λίβερπουλ, το καλύτερο που είχε από τον πάγκο της να φέρει στη θέση του Σαλάχ ήταν ο Λαλάνα. Ένας τάχα ποδοσφαιριστής. Αν ο Κλοπ μοιάζει στον Ιησού, πάντως δεν μπορεί να κάνει όλα τα θαύματα μαζεμένα. Έχει κάνει, μερικά. Κανονικό παίκτη, τον Χέντερσον. Άνθρωπο, τον Λόβρεν. Δεν έκανε κανονικό παίκτη τον Λαλάνα, δεν έκανε άνθρωπο τον Στάριτζ. Και ενόσω χάνει τον χρόνο του με τον Αλμπέρτο Μορένο ή τον Κλάιν, βγάζει τον Ρόμπερτσον και τον Αλεξάντερ-Αρνολντ.
Είναι αρκετά. Έφτασε, κιόλας, σε δεύτερο ευρωπαϊκό τελικό μέσα στην τριετία, πώς; Μετά την αποχώρηση του Τζέραρντ, μετά τις υποχρεωτικές πωλήσεις του Στέρλινγκ και του Φιλίπε Κουτίνιο, και τώρα με τον Εμρέ Τζαν φευγάτο. Ακόμη και ο Ιησούς, είναι αμφίβολο ότι θα τα κατάφερνε καλύτερα. Πολύ περισσότερο που, άλλη μία ομοιότητα, ο Κλοπ στο Κίεβο προδόθηκε από τον κατ’ εξοχήν «δικό του», τον επιλεγμένο του, μαθητή. Τον Κάριους.
Κι ύστερα ήρθε η σκανδαλιστική πολυτέλεια της Ρεάλ, ο Μπέιλ…
Πηγή: sdna.gr
