Ποιος ήρωας του Casa de Papel θα ήταν ο Μουρίνιο

Professor - Ζοζέ Μουρίνιο

Αμφιλεγόμενες προσωπικότητες. Ο Professor (Καθηγητής) έχει καταστρώσει ένα πλάνο, έχει διαλέξει τα εργαλεία του και το βάζει σε εφαρμογή. Το πρόβλημα είναι πως στην πορεία το πλάνο στραβώνει, ο ίδιος έχει άλλες σκοτούρες -προσπαθώντας να κάνει τη ληστεία του αιώνα και παράλληλα να χτίσει το ρομάντσο του με την επικεφαλής της επιχείρησης, Ρακέλ, που θέλει να τον συλλάβει- οι 'παίκτες' του στραβώνουν και αρχίζουν να κάνουν τα δικά τους, οι σχέσεις με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας περνάνε κρίση, ο ίδιος είναι πεπεισμένος πως όλα τα έχει κάνει σωστά - άρα μπορούν να πηγαίνουν στον αυτόματο. Πολύ Μουρίνιο το story.

Είναι γνωστό πως ο Πορτογάλος τεχνικός δεν κάνει ποτέ λάθος, το πλάνο του δεν έχει 'τρύπες', δεν φταίει αυτός αν τα κουτορνίθια οι παίκτες του δεν μπορούν να το εκτελέσουν σωστά, δεν έχει σημασία αν δεν έχει έτοιμο plan b - είπαμε το αρχικό πλάνο δεν έχει ατέλειες. Ακόμη κι όταν πιάνεται στη φάκα, βρίσκει τον τρόπο να ξεφεύγει. Ο Ζοζέ 'νικάει' με τις αποζημιώσεις, ο Professor πείθοντας την Ρακέλ πως όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον δικό του. Κερδάμε αδέρφια.

Ρίο + Τόκιο > Μάουρο Ικάρντι + Γουάντα Νάρα

Το love story της περιβόητης ληστείας εκτυλίσσεται ανάμεσα στον Ρίο και την Τόκιο. Ένα δίδυμο εφάμιλλο συναντάμε στο ποδόσφαιρο και αυτό δεν είναι άλλο από το Μάουρο Ικάρντι - Γουάντα Νάρα. Ο Αργεντίνος φορ μοιάζει ως ένας φανατικός υποστηρικτής του περιβόητου άσματος ρυμούλκησης καραβιού με τρόπο που φαντάζει αδύνατος -αλλά συμβαίνει- και κοιτάζει στα μάτια την Γουάντα Νάρα όσο εκείνη παίζει κορώνα - γράμματα την καριέρα του. Ίντερ λέει η Γουάντα; Ίντερ και ο Μάουρο. Γιουβέντους λέει η Γουάντα; Γιουβέντους και ο Μάουρο. Νάπολι θέλει η Γουάντα; Νάπολι και ο Μάουρο. Γενικά η φάση είναι 'είμαι ο Ικάρντι, με 164 γκολ σε 289 ματς στην Serie A, είμαι 26 ετών, μορφονιός, διάσημος και με λεφτά, διεθνής με την Αργεντινή, έχω χρηματιστηριακή αξία κοντά στα 100 εκατ. ευρώ, αλλά η Γουάντα ξέρει, αυτή αποφασίζει'.

Εντάξει, ο Ρίο πες είναι και πιτσιρικάς. Παρασύρθηκε. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα συναισθήματα του, θολωμένος από το... κακό που βρήκε την Τόκιο όταν έπεσε στα χέρια των αρχών, πριν εντυπωσιαστεί από τον τρόπο που πήγαινε πάνω - κάτω την μπροστινή και δεξιά - αριστερά την πίσω ανάρτηση της μηχανής, όταν ξαναμπούκαρε στο κτίριο. Κάπου ώπα δηλαδή, μην τον κρίνουμε αυστηρά, παιδί είναι να παίξει θέλει φυσιολογικά έγινε η ουρά της Τόκιο. Η δικαιολογία σου Μάουρο ποια είναι;

Ντένβερ - Μάριο Μπαλοτέλι

Εντάξει, κλασική περίπτωση βλάβης. Αν είχε έναν δίδυμο στο ποδόσφαιρο, θα ήταν ο Μάριο Μπαλοτέλι. Ταλαντούχος, έτοιμος να δώσει ποιοτικές λύσεις όταν το απαιτούν οι συνθήκες, έστω και με ανορθόδοξο αλλά αποτελεσματικό τρόπο. Όπως όταν πυροβόλησε στο πόδι την Μόνικα Γκαθταμπίδε για να ξεγελάσει τον Μπερλίν. Μετά την ερωτεύτηκε βέβαια, αυτή έπαθε το σύνδρομο της Στοκχόλμης -κλασικά- και ο καλούλης ο Ντένβερ, με το γέλιο-καραμούζα αλά Beavis and Butt-Head, βάλθηκε να την πάρει μαζί του. Τηλεόραση είναι - τα κατάφερε. Εδώ αδικείται ο Μάριο Μπαλοτέλι, που ως λαμπρός νέος έκανε τις δικές του αθώες παλαβομάρες αλλά πάντα τις πλήρωνε. Από σεβασμό στον αναγνώστη δεν μπαίνω στην διαδικασία να γράψω τις 'άτυχες' στιγμές του Ιταλού φορ, θα χρειάζονταν δύο μέρες δουλειάς/ανάγνωσης για κάτι τέτοιο.

Γενικά η φάση Ντένβερ - Μπαλοτέλι είναι 'από την πόλη έρχομαι και δύο χορεύουν' - ναι δεν βγάζει νόημα. Τάλε κουάλε δηλαδή. Ο Μάριο βέβαια ήταν συνέχεια στο "why always me?" - ο Ντένβερ δεν έχει τέτοιες αναστολές. Η Φάνι Νεγκουέσα πάντως κάποια στιγμή απηύδησε με τον Μπαλοτέλι. Η Μόνικα δεν παίρνει χαμπάρι, το κρατάει το κελεπούρι. Καλή τύχη.

Μπερλίν - Τζενάρο Γκατούζο

Ηγετικές τάσεις, ενίοτε καταπιεσμένες γιατί πάντα φαινόταν να υπάρχει κάποιος ψηλότερα στην ιεραρχία. Στο Casa de Papel είναι ο Προφεσόρ, στη Μίλαν ήταν πότε ο Κοστακούρτα και ο Μαλντίνι, πότε ο Νέστα με τον Πίρλο. Έτσι τόσο ο Μπερλίν, όσο και ο Γκατούζο συχνά έβγαζαν νεύρα. Τρομοκρατούσαν τους αντιπάλους, φόβιζαν ακόμη και τους συμμάχους. Δεν δίσταζαν να χρησιμοποιήσουν αμφισβητήσιμες μεθόδους για την αναχαίτιση του εχθρού. Πάντα όμως με υψηλό το αίσθημα της ομαδικότητας, του πάθους για τη νίκη, της διάθεσης για αυτοθυσία.

Όπως έκανε ο Μπερλίν βάζοντας ασπίδα το στήθος του στις σφαίρες των special forces της ισπανικής αστυνομίας για να καταφέρουν οι υπόλοιποι να ξεφύγουν. Κι αν ο Τζενάρο είναι δεδομένο πως έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση, ας κρατήσουμε μια πισινή για την 'απόσυρση' του Μπερλίν και τον παρελθοντικό χρόνο της αφήγησης. Μπορεί να δανειστούμε την διάσημη ατάκα του Γκατούζο 'every day μ@λ@κι@'...

Αρτούρο - Ρούντι Φερνάντεθ

Είναι κάποιοι τύποι που έχουν την κλασική όψη της καμπανόφατσας. Τέτοια περίπτωση είναι και ο Αρτούρο. Δεν είναι ανάγκη να κάνει όλα αυτά τα σπαστικά για να σε πείσει ότι θες με όλο σου το είναι να του δώσεις μια ματσολιά, εκεί κάπου ανάμεσα στα ρουθούνια και το άνω χείλος - στην περιοχή που φυτρώνει το μουστάκι. Ρε παιδί μου κάνει πλάνο η κάμερα, δεν ξέρεις ακόμη τι ρόλο βαράει ο τύπος στη σειρά και κάτι μέσα σου φωνάζει 'σήκω τώρα, πήγαινε μπροστά από την οθόνη και δώσε του μια στα ρουθούνια. Δεν πειράζει αν δεν τον ξέρεις, το αξίζει, δεν τον βλέπεις;' Την ίδια στιγμή είσαι οπλισμένος με την σιγουριά ότι δεν παίζει να κάνεις ζημιά στην τηλεόραση, όλα καλά θα πάνε, δωσ' του τη. Δεν το κάνεις -ευτυχώς, γιατί θα ήσουν έτοιμος για το ανάποδο πουκάμισο- και εναποθέτεις τις ελπίδες σου σε κάποιον από τους πρωταγωνιστές, γιατί την ίδια στιγμή η επιθυμία να τον δεις να ματώνει λίγο δεν λέει να σε αφήσει σε ησυχία. Εύχεσαι να είχε παίξει σε ταινίες με τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, να τρώει τις καρπαζιές αβέρτα στις σκηνές, ο σκηνοθέτης να φωνάζει 'cut' και ξανά πάλι από την αρχή. Κανείς δεν θα θυμόταν τον Τζανετάκο.

Προχωράει η σειρά και μόλις παίρνεις χαμπάρι ότι ο Αρτούρο είναι μεν κάποιος ιδαίτερα ικανός στη δουλειά του, κατέχει υψηλή θέση, αλλά πρόκειται για έκδοση... πονηρίδη σε βαθμό που νομίζει πως πάντα είναι καλύτερος από τους άλλους, μπορεί να ξεφεύγει από τις κουτσουκέλες του και κανείς δεν μπορεί να τον ακουμπήσει, καθαρίζει και η συνείδηση σου. Δεν έχεις πια ενδοιασμούς. Είναι η τηλεοπτική version του Ρούντι Φερνάντεθ. Ή μήπως ο Ρούντι είναι ο Αρτούρο στο παρκέ; Δεν έχει σημασία, πιάσατε το νόημα.

Όσλο και Ελσίνκι - Φιλ και Γκάρι Νέβιλ

Εργάτες, λιγομίλητοι, έτοιμοι να εκτελέσουν διαταγές. Σκληροί αλλά και άβουλοι. Όσλο και Ελσίνκι είναι περίπτωση Φιλ και Γκάρι Νέβιλ. Ναι, οκ, δεν ενοχλούν, είναι πάντα πρόθυμοι να βοηθήσουν, παίκτες του συνόλου με υψηλό teamwork. Αλλά δεν θα λείψουν σε κανέναν. Ακόμη κι αν έφευγαν στο ημίχρονο ενός αγώνα, κανείς δεν θα τους αναζητούσε. Καλά, ίσως λίγο τον Γκάρι. Όταν χαιρέτησε ο Φιλ για την Έβερτον και ο Όσλο για την Valhalla, ενστικτωδώς άργησες 2 δέκατα του δευτερολέπτου από τον χρόνο που συνήθως χρειαζόσουν για να βουτήξεις τα νάτσος στο τσένταρ, μέχρι να τα εναποθέσεις στον ουρανίσκο σου. Αυτό ήταν και το διάστημα του 'σοκ' που προκάλεσαν αυτές οι 'απώλειες'. Μαζί με την περίοδο που χρειάστηκε να το ξεπεράσεις.

Φερνάντο Σότο - Φελίπε Κοουτίνιο

Ο Φελίπε Κοουτίνιο φαγώθηκε να φύγει από την Λίβερπουλ και να πάει στην Μπαρτσελόνα για να κατακτήσει το Champions League. Ίσως να το πίστεψε κιόλας, πριν τη ρεβάνς των δύο ομάδων στο Anfield στην περσινή διοργάνωση. Τελικά ο Βραζιλιάνος είδε την ομάδα του να συντρίβεται με 4-0 και την Λίβερπουλ να κατακτά την κούπα με τα 'μεγάλα αυτιά' στον τελικό με την Τότεναμ. Ο Φερνάντο Σότο πάλι ήθελε πάντα την Ρακέλ, ακόμη κι όταν παντρεύτηκε κάποια άλλη. Ήταν το δικό του Champions League. Κόντεψει να πεθάνει, αυτός ήταν που κρατούσε στα χέρια του την λύση της υπόθεσης. Αλλά ήθελε την Ρακέλ. Φερνάντο και Κοουτίνιο θα μπορούσαν να είναι κάπου αγκαλιά, παρηγορώντας αλλήλους.

Πηγή: Contra.gr