Τι μας έμαθε το ντέρμπι κορυφής
12:57 - 11 Νοεμβρίου 2016
Το άνοιγμα της ψαλίδας απετράπη, ακριβώς όπως και το προσπέρασμα. Στο χθεσινό ντέρμπι κορυφής ΑΕΚ και ΑΠΟΕΛ σημείωσαν από ένα τέρμα, πήραν από ένα βαθμό και η μεταξύ τους διαφορά παρέμεινε αναλλοίωτη. Δεν σημαίνει ότι το παιχνίδι πρέπει να λογίζεται ως… μη γενόμενο, αφού ακόμη και δίχως νικητή προσέφερε χρήσιμα συμπεράσματα. Ο ΡΕΠΟΡΤΕΡ τα καταγράφει:
1. Η πίεση του πρωταθλητισμού: Μετά από μια διετία στη διαδικασία η ΑΕΚ αποδεικνύει πως ξέρει να την ελέγχει στα παιχνίδια με τους μικρομεσαίους. Στα ντέρμπι με τις παραδοσιακές δυνάμεις του εγχώριου ποδοσφαίρου, ωστόσο, παραμένει υπόχρεη της εν λόγω απόδειξης. Απέναντι σε Απόλλωνα και ΑΠΟΕΛ η εμφάνιση ήταν κάτω των δυνατοτήτων και των προσδοκιών και τα θετικά αποτελέσματα ήλθαν με την αμέριστη συνδρομή της τύχης στα τέρματα των Τέτε και Άλβες αντιστοίχως. Απέναντι στην Ανόρθωση η γρήγορη αποβολή του Σιβού αλλοίωσε καταλυτικά το ισοζύγιο δυνάμεων, με αποτέλεσμα το τελικό 4-1 να μην προσφέρεται για αξιόπιστα συμπεράσματα.
2. Η αδυναμία στα ντέρμπι: Δεύτερη έξοδος για τον ΑΠΟΕΛ στη Λάρνακα απέναντι σε (λογιζόμενη) ομάδα πρώτης εξάδας, δεύτερη απώλεια βαθμών. Απέναντι στη χειρότερη Ανόρθωση των τελευταίων ετών οι «γαλαζοκίτρινοι» δεν κατάφεραν καν να σκοράρουν, απέναντι στην ΑΕΚ είχαν την τύχη να προηγηθούν από γκέλα στα αντίπαλα μετόπισθεν, όμως ούτε το προβάδισμα κράτησαν ούτε τις ευκαιρίες τους μετά το 1-1 αξιοποίησαν. Αν το σερί συνεχιστεί στα επερχόμενα διαδοχικά ντέρμπι, το τέλος του α’ γύρου θα βρει τον πρωταθλητή ακόμη πιο μακριά από την κορυφή.
3. Οι άμυνες: Με τρεις στόπερ έπαιξε η ΑΕΚ, με τον Καρλάο ξανά στο κέντρο άμυνας ο ΑΠΟΕΛ, ωστόσο οι φάσεις δεν έλειψαν και στην πλειονότητά τους δεν ήταν απόρροια της ποιότητας των επιτιθέμενων, αλλά της έλλειψης ταχύτητας και συνεννόησης των αμυντικών. Αμφότερα τα τέρματα προέρχονται από κάκιστες τοποθετήσεις (τουλάχιστον δύο) αμυνομένων και χαρακτηρίζονται από φθηνά έως αστεία για ομάδες αυτού του επιπέδου. Στην Ευρώπη ανάλογες εμφανίσεις (και λάθη) στα μετόπισθεν οδήγησαν και τους «κιτρινοπράσινους» και τους «γαλαζοκίτρινους» σε αποκλεισμούς.
4. Ο κομβικός Τέτε: Ήταν σε τέτοια οργιώδη φόρμα οι εξτρέμ του ΑΠΟΕΛ ή σε τόσο κακή κατάσταση οι ακραίοι της ΑΕΚ, ώστε ο Ιδιάκεθ να επιλέξει διάταξη με τρία στόπερ; Δύσκολο να το υποθέσει κάποιος. Μήπως τότε η σωστή ανάγνωση ήταν πως εν τη αδυναμία του Τέτε να βγάλει 90’ ο τεχνικός της ΑΕΚ αποφάσισε πως (δεν υπάρχει άλλος να κάνει τη δουλειά του βραχύσωμου εξτρέμ και) πρέπει να τροποποιήσει το σύστημά του; Υπέρ τούτου συνηγορούν τόσο οι πέντε ασίστ του Τέτε (περισσότερες από κάθε συμπαίκτη του) όσο και η μετατροπή του συστήματος σε 4-1-4-1 με την είσοδο του Ισπανού στο παιχνίδι στο 72’ (αντί του Μοϊσόφ).
5. Ο αναφαίρετος Βάντερ: Οι αριθμοί είναι… αφοπλιστικοί: υπό τον Κρίστιανσεν το ροτέισον στον ΑΠΟΕΛ είναι σχεδόν απαγορευμένο για έξι παίκτες. Βάτερμαν, Μιλάνοφ, Καρλάο, Μοράις και Βινίσιους είναι ανασταλτικοί, ο μόνος μεσοεπιθετικός είναι ο Βάντερ που έχει περισσότερες συμμετοχές (8) στο αρχικό σχήμα απ’ ό,τι ο Γιαννιώτας (7), ο Εφραίμ (3) και ο Αλωνεύτης (1). Είναι ο Βραζιλιάνος τόσο καλύτερος των ανταγωνιστών του ή τόσο απαραίτητος στην ισορροπία της ομάδας; Ο Εφραίμ (5) και ο Γιαννιώτας (3) έχουν περισσότερα γκολ από αυτόν (1), ο Γιαννιώτας (3) περισσότερες και ο Αλωνεύτης τις ίδιες (2) ασίστ με τον Βάντερ. Ο Κρίστιανσεν, ωστόσο, γνωρίζει άριστα από τη θητεία του στην ΑΕΚ πως ο Βραζιλιάνος είναι πρώτιστα παίκτης ψυχολογίας και του αποδεικνύει εμπράκτως ότι τον υπολογίζει -αναμένοντας την εξαργύρωση αυτής της εμπιστοσύνης.
6. Τα μπλακ άουτ των τερματοφυλάκων: Ένεκα της αστοχίας των αντίπαλων επιθετικών ο Μίνιο δεν υποχρεώθηκε σε σωρεία επεμβάσεων στο χθεσινό ντέρμπι. Ωστόσο έμεινε εκτεθειμένος τόσο (από τη μη αντίδρασή του) στο κόρνερ του Βάντερ 32’ (σ.σ. στην εξέλιξή του η κεφαλιά του Εφραίμ σταμάτησε στο χέρι του Μουρίγιο) όσο και (στη διστακτική αντίδρασή του) στη φάση του τέρματος του Βινίσιους. Στην αντίπερα όχθη ο Βάτερμαν νίκησε τον Άλβες στο τετ α τετ του 12’, πραγματοποίησε ωστόσο κάκιστη έξοδο στο φάουλ που απέφερε την ισοφάριση.
1. Η πίεση του πρωταθλητισμού: Μετά από μια διετία στη διαδικασία η ΑΕΚ αποδεικνύει πως ξέρει να την ελέγχει στα παιχνίδια με τους μικρομεσαίους. Στα ντέρμπι με τις παραδοσιακές δυνάμεις του εγχώριου ποδοσφαίρου, ωστόσο, παραμένει υπόχρεη της εν λόγω απόδειξης. Απέναντι σε Απόλλωνα και ΑΠΟΕΛ η εμφάνιση ήταν κάτω των δυνατοτήτων και των προσδοκιών και τα θετικά αποτελέσματα ήλθαν με την αμέριστη συνδρομή της τύχης στα τέρματα των Τέτε και Άλβες αντιστοίχως. Απέναντι στην Ανόρθωση η γρήγορη αποβολή του Σιβού αλλοίωσε καταλυτικά το ισοζύγιο δυνάμεων, με αποτέλεσμα το τελικό 4-1 να μην προσφέρεται για αξιόπιστα συμπεράσματα.
2. Η αδυναμία στα ντέρμπι: Δεύτερη έξοδος για τον ΑΠΟΕΛ στη Λάρνακα απέναντι σε (λογιζόμενη) ομάδα πρώτης εξάδας, δεύτερη απώλεια βαθμών. Απέναντι στη χειρότερη Ανόρθωση των τελευταίων ετών οι «γαλαζοκίτρινοι» δεν κατάφεραν καν να σκοράρουν, απέναντι στην ΑΕΚ είχαν την τύχη να προηγηθούν από γκέλα στα αντίπαλα μετόπισθεν, όμως ούτε το προβάδισμα κράτησαν ούτε τις ευκαιρίες τους μετά το 1-1 αξιοποίησαν. Αν το σερί συνεχιστεί στα επερχόμενα διαδοχικά ντέρμπι, το τέλος του α’ γύρου θα βρει τον πρωταθλητή ακόμη πιο μακριά από την κορυφή.
3. Οι άμυνες: Με τρεις στόπερ έπαιξε η ΑΕΚ, με τον Καρλάο ξανά στο κέντρο άμυνας ο ΑΠΟΕΛ, ωστόσο οι φάσεις δεν έλειψαν και στην πλειονότητά τους δεν ήταν απόρροια της ποιότητας των επιτιθέμενων, αλλά της έλλειψης ταχύτητας και συνεννόησης των αμυντικών. Αμφότερα τα τέρματα προέρχονται από κάκιστες τοποθετήσεις (τουλάχιστον δύο) αμυνομένων και χαρακτηρίζονται από φθηνά έως αστεία για ομάδες αυτού του επιπέδου. Στην Ευρώπη ανάλογες εμφανίσεις (και λάθη) στα μετόπισθεν οδήγησαν και τους «κιτρινοπράσινους» και τους «γαλαζοκίτρινους» σε αποκλεισμούς.
4. Ο κομβικός Τέτε: Ήταν σε τέτοια οργιώδη φόρμα οι εξτρέμ του ΑΠΟΕΛ ή σε τόσο κακή κατάσταση οι ακραίοι της ΑΕΚ, ώστε ο Ιδιάκεθ να επιλέξει διάταξη με τρία στόπερ; Δύσκολο να το υποθέσει κάποιος. Μήπως τότε η σωστή ανάγνωση ήταν πως εν τη αδυναμία του Τέτε να βγάλει 90’ ο τεχνικός της ΑΕΚ αποφάσισε πως (δεν υπάρχει άλλος να κάνει τη δουλειά του βραχύσωμου εξτρέμ και) πρέπει να τροποποιήσει το σύστημά του; Υπέρ τούτου συνηγορούν τόσο οι πέντε ασίστ του Τέτε (περισσότερες από κάθε συμπαίκτη του) όσο και η μετατροπή του συστήματος σε 4-1-4-1 με την είσοδο του Ισπανού στο παιχνίδι στο 72’ (αντί του Μοϊσόφ).
5. Ο αναφαίρετος Βάντερ: Οι αριθμοί είναι… αφοπλιστικοί: υπό τον Κρίστιανσεν το ροτέισον στον ΑΠΟΕΛ είναι σχεδόν απαγορευμένο για έξι παίκτες. Βάτερμαν, Μιλάνοφ, Καρλάο, Μοράις και Βινίσιους είναι ανασταλτικοί, ο μόνος μεσοεπιθετικός είναι ο Βάντερ που έχει περισσότερες συμμετοχές (8) στο αρχικό σχήμα απ’ ό,τι ο Γιαννιώτας (7), ο Εφραίμ (3) και ο Αλωνεύτης (1). Είναι ο Βραζιλιάνος τόσο καλύτερος των ανταγωνιστών του ή τόσο απαραίτητος στην ισορροπία της ομάδας; Ο Εφραίμ (5) και ο Γιαννιώτας (3) έχουν περισσότερα γκολ από αυτόν (1), ο Γιαννιώτας (3) περισσότερες και ο Αλωνεύτης τις ίδιες (2) ασίστ με τον Βάντερ. Ο Κρίστιανσεν, ωστόσο, γνωρίζει άριστα από τη θητεία του στην ΑΕΚ πως ο Βραζιλιάνος είναι πρώτιστα παίκτης ψυχολογίας και του αποδεικνύει εμπράκτως ότι τον υπολογίζει -αναμένοντας την εξαργύρωση αυτής της εμπιστοσύνης.
6. Τα μπλακ άουτ των τερματοφυλάκων: Ένεκα της αστοχίας των αντίπαλων επιθετικών ο Μίνιο δεν υποχρεώθηκε σε σωρεία επεμβάσεων στο χθεσινό ντέρμπι. Ωστόσο έμεινε εκτεθειμένος τόσο (από τη μη αντίδρασή του) στο κόρνερ του Βάντερ 32’ (σ.σ. στην εξέλιξή του η κεφαλιά του Εφραίμ σταμάτησε στο χέρι του Μουρίγιο) όσο και (στη διστακτική αντίδρασή του) στη φάση του τέρματος του Βινίσιους. Στην αντίπερα όχθη ο Βάτερμαν νίκησε τον Άλβες στο τετ α τετ του 12’, πραγματοποίησε ωστόσο κάκιστη έξοδο στο φάουλ που απέφερε την ισοφάριση.
