Να μαζευόμαστε σιγά σιγά
11:30 - 17 Φεβρουαρίου 2017
Άκουσα πρόσφατα τον Γιάννο Ιωάννου να μιλάει για το ματς του ΑΠΟΕΛ με την Κοπεγχάγη, το παιχνίδι που ουσιαστικά άλλαξε τη μοίρα του συλλόγου. Ο Μr Goal, βοηθός του Γιοβάνοβιτς τότε, είχε πει πως μετά την ήταν με 1-0, στα αποδυτήρια του «Πάρκεν», οι ποδοσφαιριστές του ΑΠΟΕΛ ήταν σχεδόν… ευχαριστημένοι.
Αυτό εξόργισε τον Σέρβο που τα έχωνε κανένα δεκάλεπτο, θέλοντας φυσικά να τσιτώσει τους παίκτες του για τη ρεβάνς. Κάτι ανάλογο είχε γίνει μετά την ήττα στην Κρακοβία, αλλά και στη Λυών. Υπήρχαν κατεβασμένα κεφάλια. Και τις τρεις φορές οι γαλαζοκίτρινοι πέρασαν.
Οπωσδήποτε η ήττα 3-2 στο Μπιλμπάο είναι καλύτερη από ήττα 1-0 - ειδικά ο τρόπος που έμεινε ζωντανός ο ΑΠΟΕΛ με γκολ στο 89’ μπορεί να φέρνει έναν… κάποιον ενθουσιασμό. Όμως, προσωπικά βρίσκω ανησυχητική την υπερβολική ευφορία, την ικανοποίηση, τα χαμόγελα.
Ο ΑΠΟΕΛ θα περάσει, αν σκύψει το κεφάλι και δουλέψει σκληρά, βελτιώνοντας τις αδυναμίες του στην άμυνα και περιορίζοντας τις λάθος πάσες, που του στέρησαν πολλές κατοχές μπάλας. Θα περάσει αν δεν ενθουσιαστεί υπερβολικά και αν δεν πιστέψει πως έγινε ξαφνικά αφεντικό στο γκρουπ, επειδή απλά γνώρισε μια ήττα που μπορεί να ανατραπεί.
Οπωσδήποτε στη Λευκωσία ο κόσμος θα παίξει ρόλο και λογικά θα έρθει το γκολ – ο ΑΠΟΕΛ σκόραρε και στα έξι ευρωπαϊκά ματς στο ΓΣΠ φέτος. Το ζητούμενο είναι να βρει λύσεις στα μετόπισθεν, όπου πάντως έχει δεχθεί μόλις δύο γκολ σε έξι ευρωπαϊκά παιχνίδια φέτος.
