Το τέλος του μύθου «αυτά μόνο στην Κύπρο γίνονται»
11:18 - 02 Μαΐου 2017
Τη… ραψωδία του Ντενίζ Αϊτεκίν στον επαναληπτικό (της φάσης των 16) Μπαρσελόνα-Παρί διαδέχτηκε η αντίστοιχη του Βίκτορ Κάσαϊ στον επαναληπτικό (της προημιτελικής φάσης) Ρεάλ-Μπάγερν. Ότι και οι δύο (ραψωδίες) έλαβαν χώρα σε επαναληπτικούς επί ισπανικού εδάφους με μεγάλες ωφελημένες τις οικοδέσποινες ομάδες ρίχνει (δικαιολογημένα και αναπόφευκτα) μπόλικο νερό στο μύλο των θεωριών συνωμοσίας. Αν και σε ποιο βαθμό ευσταθούν, εναπόκειται στην κρίση του καθενός, αν και σε βάθος χρόνου αρκετά πράγματα αποκρυσταλλώνονται ως αδιαμφισβήτητα.
Επί του προκειμένου, ωστόσο, το θέμα δεν είναι, αν η UEFA έχει αποφασίσει ότι το πιο γυαλιστερό προϊόν της χρειάζεται πάση θυσία έναν τελικό-clasico. Δεν είναι καν, αν οι Αϊτεκίν και Κάσαϊ σφύριξαν (ή δεν σφύριξαν) ελέω κατευθυντήριων οδηγιών ή, απλά, ανικανότητας. Το θέμα είναι πως διαιτησίες εξαιρετικά χαμηλού επιπέδου έλαβαν χώρα στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση, σε κρισιμότατα νοκ άουτ παιχνίδια, εντός μικρού χρονικού διαστήματος (πέντε εβδομάδες) και αλλοίωσαν αποτελέσματα.
Αναλόγως οπαδικών προτιμήσεων ο καθένας μπορεί να ανασύρει εύκολα στη μνήμη του ανάλογα διαιτητικά… ρεσιτάλ από το πρόσφατο (αλλά όχι μόνο) παρελθόν. Το άθροισμά τους υπογραμμίζει το αυταπόδεικτο: τέτοιου είδους διαιτησίες δεν αποτελούν μονοπώλιο ή αποκλειστικότητα του κυπριακού (ή οποιασδήποτε άλλης εθνικότητας) ποδοσφαίρου. Το -εδώ και δεκαετίες συστηματικά προωθούμενο- παραμύθι της Ψωροκώσταινας, η οποία με δική της ευθύνη έχει ξεμείνει πίσω σε όλα τα επίπεδα, έχει πολύ ύποπτα κίνητρα και στερείται δράκου.
Ό,τι συμβαίνει εδώ, συμβαίνει (εξ ίσου συχνά, εξ ίσου απροκάλυπτα, εξ ίσου ατιμώρητα κ.λπ.) παντού, όπου κυλά μπάλα. Για την ακρίβεια, συνέβαινε, συμβαίνει και θα συμβαίνει. Το δείγμα πλέον είναι τόσο μεγάλο από πλευράς χρόνου και υποθέσεων, ώστε να μην επιδέχεται αμφισβήτησης. Και αυτή η πραγματικότητα αναδεικνύει μόνο μια αναγκαιότητα: η στηλίτευση των κακώς κειμένων στο χώρο της διαιτησίας οφείλει να συνεχιστεί, αλλά το αυτομαστίγωμα και ο μύθος του «αυτά μόνο εδώ γίνονται» οφείλουν να τερματιστούν πάραυτα. Το αστείο(;) παραέχει καταντήσει κακόγουστο…
