Ένα μπράβο και μια συγνώμη στον Δώνη

Την ανατροπή του 1-0 της Κωστάντζα, με την οποία την… έβγαλε και φέτος, ο ΑΠΟΕΛ την οφείλει πρωτίστως σε δύο ανθρώπους: τον Γιώργο Δώνη και τον Πρόδρομο Πετρίδη. Θα ξεκινήσω από το δεύτερο. Ανάμεσα στις πολλές επιζήμιες (για το ταμείο της ομάδας) αποφάσεις που παίρνει τελευταίως, συνεχίζει να κάνει κάτι πάρα πολύ καλά. Τολμάει να ρισκάρει. Και ως γνωστόν, ο τολμών νικά. Τουλάχιστον τις πιο πολλές φορές.

Θα μπορούσε να το παίξει εκ του ασφαλούς ο Πετρίδης, φυλάγοντας την απόλυση του Μπέιν για μετά τον αποκλεισμό από τη Βιτορούλ, χρησιμοποιώντας την ως βαλβίδα αποσυμπίεσης της πίεσης που θα έβαζε ο κόσμος. Διώχνοντας τον πριν τη ρεβάνς, ήξερε πως στην περίπτωση που δεν γύρναγε το 1-0, ίσως την πλήρωνε ο ίδιος. Πήρε το ρίσκο. Δικαιώθηκε.

Πάμε στο Δώνη. Θα μπορούσε θα έρθει στην Κύπρο την Κυριακή, να δει τη ρεβάνς από τα VIP Boxes και να πάει στον Αρχάγγελο την Πέμπτη (03/8), ξεκινώντας προετοιμασία για τα play offs (μάλλον) του Europa League. Κανένας δεν θα του έλεγε τίποτα. Αντ’ αυτού, επέλεξε να πάρει την τύχη στα χέρια του, να διεκδικήσει ο ίδιος όσες πιθανότητες πρόκρισης υπήρχαν, φλερτάροντας με ένα στραβό ξεκίνημα. Δικαιώθηκε και αυτός.

Η σημασία ενός κανονικού προπονητή
Πριν το ματς με τη Βιτορούλ ο Δώνης δεν έκανε πολλά – δεν προλάβαινε άλλωστε. Έφτιαξε τη ψυχολογία στ’ αποδυτήρια, έβγαλε τον Αλωνεύτη από τη ναφθαλίνη, έβαλε τον Εμπεσίλιο σε μια θέση που του πάει καλύτερα, έκανε λίγο πιο γρήγορη την ανάπτυξη, κοούτσαρε με ένταση ακροβατώντας στα όρια της τεχνικής περιοχής. Ήταν και τυχερός που γύρισαν ο Καρλάο με τον Εφραίμ και που οι Ρουμάνοι δεν έβαλαν γκολ στο α’ ημίχρονο. Όμως, η τύχη είναι μ’ αυτούς που την κυνηγούν.

Του αξίζει μια συγνώμη
Μετά τον Γιοβάνοβιτς, από τον ΑΠΟΕΛ πέρασαν πολλοί προπονητές, ανάμεσά τους και δύο πολύ καλοί: ο Δώνης και ο Κρίστιανσεν. Ο Δώνης ταίριαξε καλύτερα με το DNA του κλαμπ, κυρίως λόγω της ικανότητάς του να κερδίζει τα ντέρμπι.

Μετά και τον αποκλεισμό της Βιτορούλ, είμαι πλέον πεπεισμένος πως η απομάκρυνσή του το 2015 στέρησε από τον ΑΠΟΕΛ διακρίσεις σημαντικότερες από αυτές που σημείωσε, αλλά και τη δημιουργία μιας ισχυρής ομάδας.

Μπορεί όσοι δεν τον γούσταραν να είπαν τότε πως στις επιτυχίες έπαιξαν ρόλο συγκυρίες, όπως ο μασκοφόρος της ΑΕΛ και ο Αφρικανός της Ελσίνκι και να του φόρτωσαν τους τραυματισμούς, την 4αρα στο Άμστερνταμ και σειρά από ανεπιτυχή αποτελέσματα (με Δόξα, Ερμή και Αγία Νάπα), ωστόσο, ο Δώνης δεν παύει από το να έχει βάλει (με χαρακτηριστική άνεση) στους Ομίλους του Champions League την ομάδα του Πάουλο Σέρτζιο, με μοναδικές ουσιαστικές προσθήκες τους Ντε Βινσέντι – Εφραίμ. Ας μην ξεχνάμε πως τότε ο ΑΠΟΕΛ δεν είχε χρήματα και μάλιστα η διοίκηση Πετρίδη, που είχε αναλάβει λίγο πριν, χρειάστηκε να βάλει αρκετά λεφτά.

Με την απόφασή του να κοουτσάρει την ομάδα κόντρα στη Βιτορούλ, ο Δώνης έσωσε τουλάχιστον τη  φετινή σεζόν του ΑΠΟΕΛ και ενδεχομένως στην πορεία να θέσει βάσεις διακρίσεων σε βάθος τριετίας. Σήμερα δεν έχει ανάγκη, ούτε τα μπράβο μας, ούτε τα συγχαρητήρια μας, έστω κα αν του αξίζουν με το παραπάνω. Μάλλον όμως μια συγνώμη για τα παλιά θα του ταίριαζε καλύτερα.

Έγινε μάθημα η περιπέτεια;
Εύχομαι και ελπίζω η επιτυχία της 2ας Αυγούστου 2017 να αξιολογηθεί ορθά, στις δύσκολες μέρες, οι οποίες θα έρθουν. Όταν τα αποτελέσματα θα στραβώσουν, όταν η ομάδα θα βγάλει τραυματισμούς, όταν θα κινδυνέψει να χάσει το πρωτάθλημα, το οποίο δεν μπορεί να κερδίζει για πάντα.

Ευελπιστώ πως η φετινή περιπέτεια θα κάνει σοφότερους, όχι μόνο τους διοικούντες, αλλά και τον κόσμο και ότι θα τους διευκολύνει να αντιληφθούν πως ίσως αξίζει να θυσιαστεί ένας τίτλος, για να στηριχθεί ένας άνθρωπος, μια ομάδα, μια φιλοσοφία που σε βάθος χρόνου θα φέρουν μεγαλύτερες επιτυχίες.

Αλήθεια, ποιο θα ήταν το μέλλον του ΑΠΟΕΛ εάν το 2010 ο Ερωτοκρίτου έδιωχνε τον Γιοβάνοβιτς, ο οποίος μόλις είχε χάσει και το πρωτάθλημα και το κύπελλο;

Ανάγκη περιορισμού των εξόδων
Προσδοκώ επίσης πως οι αρκετές εσωτερικές μεταγραφές, για τις οποίες μίλησε ο Δώνης, εν τέλει θα γίνουν και δεν θα κουβαληθούν πάλι παίκτες εκατομμυρίων (βλ Ρίισε, Τζιμπούρ, Καβενάγκι), υποθηκεύοντας το μέλλον της ομάδας. Μακάρι, τώρα που υπάρχει ένας σοβαρός προπονητής, να ξεκινήσει επιτέλους μια προσπάθεια ώστε τα έξοδα να πλησιάσουν κάπως τα επαναλαμβανόμενα έσοδα – ας είμαστε ρεαλιστές, δεν μπορούν να μειωθούν τόσο ώστε να τα φτάσουν-, προκειμένου η ομάδα να μην κρέμεται κάθε καλοκαίρι από μια κλωστή.

Άλλωστε σήμερα ο ΑΠΟΕΛ έχει 16 ξένους/ κοινοτικούς στο ρόστερ και για να δηλωθεί από Σεπτέμβριο ο Σόουζα, πρέπει κάποιος να αποχωρήσει (μάλλον ο Φαρίας). Για να πάρει άλλον έναν παίκτη, θα πρέπει να (αποζημιωθεί και να) φύγει ακόμα ένας. Για να πάρει δύο, όπως υποσχέθηκε ο πρόεδρος, πρέπει να φύγουν δύο, κοκ.