Ας σεβαστεί κάποιος αυτό το τριφύλλι που μάρανε
11:10 - 28 Οκτωβρίου 2018
Τόνους μελάνι χύθηκε για τη γεμάτη αγκάθια πορεία της περυσινής Ομόνοιας, με την αρνητική επίδοση που καταγράφηκε στο τέλος της σεζόν να ήταν άνευ προηγουμένου. Έφθασε αισίως το καλοκαίρι, και κάπου εκεί άρχισε να χτίζεται μια «νέα» Ομόνοια, γεμίζοντας την ίδια ώρα με φρούδες ελπίδες τον διψασμένο φίλαθλο κόσμο της ομάδας ό,τι η νέα χρονιά θα είναι διαφορετική, με νέους στόχους καθώς με το νέο τεχνικό επιτελείο και τους νεοαποκτηθέντες ποδοσφαιριστές, θα έπνεε άλλος αέρας πλέον και η ομάδα θα αναγεννιόταν.
Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή, φθάνοντας στο σήμερα με τους «πράσινους» να βρίσκονται στην 5η θέση από το τέλος του βαθμολογικού πίνακα, που μέσα σε μόλις έξι αγωνιστικές μετρούν τέσσερις ήττες και δυο νίκες με τέσσερα τέρματα υπέρ και οκτώ κατά.
Η ντροπιαστική ήττα που δέχθηκε το «τριφύλλι» ωστόσο ψες (27/10) από την Πάφο FC στο ΓΣΠ, ήταν και η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της οργής στις τάξεις της Ομόνοιας. Οκτώ λεπτά ήταν αρκετά, για να ξεγυμνωθεί και να αποκαλυφθεί η πραγματική κατάσταση που βρίσκεται η ομάδα των «πρασίνων», αφού ενώ είχε το ξεκάθαρο προβάδισμα δυο τερμάτων στην αναμέτρηση μέχρι το 58’, μάζεψε στη συνέχεια την μπάλα από τα δίχτυά της τέσσερις φορές μέσα σε λίγα λεπτά.
Όπως ήταν φυσικά αναμενόμενο, ο αναβρασμός που υπήρχε στις κερκίδες ήταν οφθαλμοφανές, με τις αποδοκιμασίες να δίνουν και να παίρνουν, αφού η αμυντική και ανασταλτική λειτουργία της ομάδας, έμοιαζε με …παιδική χαρά, ιδιαίτερα στο τελευταίο μισάωρο της αναμέτρησης, που η παφιακή ομάδα έκανε ότι ήθελε στον αγωνιστικό χώρο.
Αλγεινή εντύπωση ωστόσο, προκάλεσε και η αντίδραση του τεχνικού διευθυντή των «πρασίνων», Άνχελ Γκόμεθ, ο οποίος παρά τα πύρα που δέχθηκε από τον κόσμο της Ομόνοιας, φάνηκε ήρεμος και αισιόδοξος στην καθιερωμένη διάσκεψη Τύπου. Παρόλο που ανέλαβε την ευθύνη εν μέρη, αφού όπως τόνισε «ο κόσμος πρέπει να είναι θυμωμένος με τον Άνχελ Γκόμεθ και όχι με τους παίκτες», μια ταπεινή συγγνώμη και μια πρόθεση παραίτησης (αφού ήταν το πιο λίγο που μπορούσε να πράξει μετά από όλα αυτά) ίσως να λειτουργούσε και ως βάλσαμο στις αμέτρητες πληγές που προσέφερε η ομάδα στον κόσμο της.
Η επόμενη μέρα του ιστορικού αυτού Σωματείου, είναι ξανά θολή. Ο κόσμος κουράστηκε και πλέον η κάθε υπόσχεση για το μέλλον αυτής της ομάδας, μοιάζει με ψέμα. Κανείς δεν πιστεύει, κανείς δεν θέλει να ασχολείται και ο κάθε αγνός Ομονοιάτης που βλέπει ότι ακόμη μια χρονιά έχει αποτύχει, αναπολεί το παρελθόν και τις ένδοξες εποχές του λαοφιλέστερου σωματείου της Κύπρου και τρίβει τα μάτια του...
