Ήταν 6 Απριλίου 2013 όταν  η Ομόνοια κέρδιζε για τελευταία φορά τον ΑΠΟΕΛ. Πέντε χρόνια και επτά μήνες και 24 (!) ντέρμπι αργότερα το «τριφύλλι» αγνοεί τη χαρά της νίκης επί του «αιώνιου» αντιπάλου, μετρώντας στο διάστημα αυτό μόλις 6 ισοπαλίες - και 18 ήττες εκ των οποίων οι 12 συνεχόμενες.

Είναι προφανές πως οι νίκες του ΑΠΟΕΛ επί της Ομόνοιας δεν του δίνουν πλέον την ίδια δόξα που του έδιναν έως το 2012. Δεν πανηγυρίζονται το ίδιο. Δεν σημαίνουν το ίδιο. Και δεν  είναι το ίδιο διότι «η αξία του νικημένου είναι που δίνει τη δόξα στο νικητή».

Σε καμιά περίπτωση δεν είναι πρόθεσή μου να μειώσω τις επιτυχίες των πρωταθλητών, οι οποίοι σε μια περίοδο που (κατά γενική ομολογία) δεν είναι και η καλύτερή, διαθέτουν αρκετούς καλούς παίκτες και προφανώς ανθρώπους που μπορούν να τους «φτιάξουν» για ένα ντέρμπι – είτε με κόσμο, είτε χωρίς -  ώστε να δώσουν το κάτι παραπάνω.

Στην Ομόνοια δεν φτάνει που αρκετοί παίκτες μοιάζουν να είναι αδύναμοι ποδοσφαιρικά, φαίνεται να κατεβαίνουν στα ντέρμπι – με αποκορύφωμα αυτό της Τετάρτης (31/10) – με χαλαρή διάθεση, λες και πηγαίνουν να παίξουν ένα 5x5 με φίλους.

Προφανώς κάποιοι στο πράσινο οικοδόμημα προέχει να παρακολουθήσουν μαθήματα ιστορίας και κατόπιν μαθήματα ποδοσφαίρου. Προέχει να αντιληφθούν σε ποια ομάδα αγωνίζονται, τον κόσμο και την ιστορία που εκπροσωπούν κι έπειτα να δουν τα συστήματα, τις τακτικές και τον τρόπο που θα βάλουν γκολ.  Είναι πασιφανές ότι οι διοικούντες την Ομόνοια δεν έχουν καταφέρει ακόμα να μεταλαμπαδεύσουν τις αξίες του συλλόγου στους νεοφερμένους (προσωπικό, προπονητές, παίκτες).

Υ.Γ. – Εννοείται πως δεν ευθύνεται μόνο η κάρτα φιλάθλου ή ότι το ματς ήταν Τετάρτη, για τον ντροπιαστικό για το ποδόσφαιρό μας αριθμό 5.546 εισιτηρίων σε ντέρμπι «αιωνίων». Ο κόσμος στα γήπεδα μειώνεται σταθερά τα πέντε τελευταία χρόνια και το προϊόν απαξιώνεται. Η κάρτα φιλάθλου του έδωσε ακόμα ένα, αποφασιστικό ράπισμα.