Aν μπορούσε κάποιος να βγάλει μια φωτογραφία έναν οπαδό της Ανόρθωσης πριν δέκα χρόνια και μία σήμερα θα καταλάβαινε τη διαφορά που υπάρχει.

Ξενερώσαμε όχι γιατί δεν κατακτήσαμε ένα τίτλο την τελευταία δεκαετία, αλλά γιατί η ομάδα κάνει κάθε χρόνο ένα βήμα προς τα πίσω. Μικραίνει επικίνδυνα, την ώρα που οι άλλοι μεγαλώνουν. Μικραίνει τόσο πολύ την ώρα που τα οικονομικά της κτυπούν κόκκινο εξ’ υπαιτιότητας κάποιων που ήρθαν ως σωτήρες.

Ξενερώσαμε γιατί ιδίως φέτος κάποιοι ποδοσφαιριστές αποφάσισαν ότι βαριούνται να παίζουν για αυτή τη φανέλα, δεν θέλω να σκέφτομαι ότι αυτό γίνεται για άλλους λόγους, ούτε θέλω καν να το φαντάζομαι.

Και λέω βαριούνται γιατί δεν γίνεται να ξέχασαν το ποδόσφαιρο που ξέρουν. Μερικοί απ’ αυτούς έκαναν πέρυσι αψεγάδιαστη χρονιά και έγιναν σύνθημα στα χείλη των οπαδών της Ανόρθωσης.  Αυτοί οι ίδιοι που φέτος περπατούν μέσα στις τέσσερις γραμμές, δεν μπορούν να αλλάξουν δύο πάσες και όταν τους βλέπεις προτιμάς να γελάς για να μην κλαις.

Ο αποκλεισμός από την Ένωση ήταν πέρα για πέρα δίκαιος, ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό; Το πρόβλημα είναι όμως άλλο. Κατά την ταπεινή μου άποψη αυτή η αποτυχία δεν ήταν η κορυφή του παγόβουνου. Έπεται και συνέχεια. Μακάρι να βγώ ψεύτης αλλά…

Όταν για κάποιους είναι στα cojones τους που θα καταλήξει αυτή η ομάδα, το μέλλον προβλέπεται όχι απλά δυσοίωνο, αλλά και καταστροφικό.

Δεν πέθανε η Ανόρθωση στην εισβολή, δεν πέθανε στα πέτρινα χρόνια της δεκαετίας του ’80, αλλά ούτε και στις αρχές του 2000. Σήμερα μπορεί να είναι σε ακόμα πιο κομβικό από τα προαναφερθέντα σημεία, αλλά εμάς δεν είναι στα cojones μας.

Το μόνο που στριφογυρίζει στο μυαλό είναι αν γίνει η δική μας γενιά αυτή που θα σκοτώσει τον φοινίκα. Αυτόν για τον οποίο κάποιοι έδωσαν και τη ζωή τους. Αυτόν για τον οποίο κάποιοι θυσίασαν τα πάντα για να τον κρατήσουν ζωντανό.

Σήμερα ντρέπομαι να κοιτάξω στα μάτια ακόμα και τον ίδιο μου τον πατέρα, που έφερε μαζί του το πνεύμα της Ανορθώσεως και το μεταλαμπάδευσε σε μένα και να του πω πως η Ανόρθωση σου χάνεται γιατί έτσι ήθελαν κάποιοι.