Οι αμαρτίες των διοικήσεων που φεσώνουν τις ομάδες
16:15 - 14 Μαρτίου 2019
Πριν προλάβει να αναρτηθεί το κείμενο στο οποίο χαρακτηριζόταν «πρώιμη» η ανανέωση συνεργασίας του ΑΠΟΕΛ με τους Τέτι – Τραμετσάνι έως το 2020 (καθότι οι Ιταλοί μοιάζουν να είναι στην… πιλάντζα), σκάει η είδηση πως ο Ρόνι Λέβι ζητάει 400.000 ευρώ από την Ανόρθωση. Τα μηνιάτικα σχεδόν δύο χρόνων, δηλαδή. Το συμβόλαιο με τον Ισραηλινό ανανεώθηκε στο τέλος της σεζόν 2017-18, ενώ ο ίδιος απολύθηκε πριν το τέλος Σεπτεμβρίου του 2018, δηλαδή τρεις μήνες μετά την έναρξη της σεζόν 2018-19 και ενώ είχε συμβόλαιο για ακόμα 20 μήνες.
Είναι δεδομένο πως η προχειρότητα με την οποία προσέγγισε την υπόθεση Λέβι η διοίκηση της Ανόρθωσης, θα κοστίσει στον σύλλογο εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ. Προφανώς και ο Ισραηλινός δεν αξιολογήθηκε όπως έπρεπε, αφού τα αποτελέσματα δεν δικαίωσαν τη γενναιοδωρία της διοίκησης στη διαπραγμάτευση, με αποτέλεσμα να απολυθεί. Η απόλυση χωρίς συμφωνία μπορεί να ικανοποίησε προς στιγμήν το λαϊκό αίσθημα, όμως… ύστερα φέρνει ο φούρνος την πυρά, που λέμε και στην Κύπρο – είναι γνωστό πως ποδοσφαιριστές και προπονητές τα συμβόλαια τους δεν τα χάνουν.
Επιπλέον, η βιασύνη να απολυθεί ο προπονητής δεν δικαίωσε τη διοίκηση μακροπρόθεσμα, αφού η συνέχεια δεν ήταν πολύ καλύτερη. Οπότε η απομάκρυνση του προπονητή δεν έλυσε το πρόβλημα, αντιθέτως φέσωσε το σύλλογο.
Από την στιγμή που η διοίκηση Παντελή είχε αποφασίσει να δώσει διετές συμβόλαιο στο Λέβι, έπρεπε να στηρίξει την επιλογή και όχι να τον διώξει στους τρεις μήνες, με μεγάλο οικονομικό κόστος μάλιστα.
Φυσικά ούτε η πρώτη είναι, ούτε η τελευταία διοίκηση που φέρεται επιπόλαια.
Δυστυχώς η προχειρότητα με την οποία διοικούνται πολλές φορές οι ομάδες ποδοσφαίρου και άλλοι αθλητικοί σύλλογοι στην Κύπρο, είναι παροιμιώδης και σε καμιά περίπτωση δεν συνάδει με οργανισμούς / εταιρείες που κάνουν τζίρους εκατομμυρίων.
Όσο επαγγελματικός και αν είναι ο αθλητισμός μας, πολλές αποφάσεις λαμβάνονται ακόμα επιπόλαια. Και οι πλείστες βαραίνουν αιρετά Διοικητικά Συμβούλια, τα οποία όμως θα έπρεπε να έχουν όλο και λιγότερες αποφασιστικές αρμοδιότητες ή, τουλάχιστον, να αξιολογούν καλύτερα τις εισηγήσεις τεχνοκρατών (που θα έπρεπε να συμβουλεύονται), πριν αποφασίσουν.
