Πόλεμος
14:50 - 31 Μαρτίου 2016
Και τώρα; Θα γίνουμε όλοι… Βρυξελλιώτες, όπως είχαμε γίνει… Παριζιάνοι τον περασμένο Νοέμβριο; Ή μήπως έχει έλθει η ώρα να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια; Σχεδόν όλη η υφήλιος ευρίσκεται σε δίνη αποπληθωρισμού, τον οποίο διαχρονικά ο παγκόσμιος καπιταλισμός έχει αντιμετωπίσει μόνον έναν τρόπο: τον πόλεμο. Τόσο ωμά, τόσο κυνικά.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα οι ευρωπαϊκές ηγεσίες βαυκαλίζονταν ότι θα μπορούσαν να βομβαρδίζουν με κέρδη δισεκατομμυρίων οπουδήποτε στην υφήλιο, δίχως ο πόλεμος να επισκεφτεί τη γειτονιά τους. Το χτύπημα στις Βρυξέλλες (έδρα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ) έβγαλε και τους τελευταίους από την εν λόγω αυταπάτη. Η δράση νομοτελειακά προκαλεί αντίδραση και ο πόλεμος είναι πλέον για τα καλά εντός της Ευρώπης.
Της Ευρώπης, η οποία αλλού καταργεί σύνορα και καταλύει χώρες κι αλλού υψώνει φράχτες δημιουργώντας τα σύγχρονα Νταχάου της ντροπής, της κατάλυσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της αξιοπρέπειας, της ίδιας της υπόστασης της ανθρώπινης ζωής. Της Ευρώπης, για την οποία τα χτυπήματα σε Παρίσι και Βρυξέλλες είναι τρομοκρατικά, αλλά ό,τι συντελείται από την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία στις περιοχές των Κούρδων (αφανισμός πόλεων, μαζικές σφαγές αθώων πολιτών) είναι καθ’ όλα νόμιμα και ηθικά.
Μόνον τοιουτοτρόπως, άλλωστε, η Ευρώπη έχει την ευκαιρία να καλλιεργήσει ξανά το ρατσισμό και επικαλούμενη την ασφάλεια να προχωρήσει σε ακόμη ένα γενναίο ψαλίδισμα των δικαιωμάτων των πολιτών της.
Για τους τελευταίους το κρίσιμο ερώτημα είναι ένα: πόσες εκατόμβες νεκρών χρειάζονται, προκειμένου να συνειδητοποιήσουν ότι το πρόβλημα δεν λύνεται με αυξημένα μέτρα ασφαλείας ούτε με στρατιωτικά αντίποινα, αλλά μόνο με τον τερματισμό του πολέμου;
Και αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει ταυτόχρονα να αλλάξει (ή ν’ αντικατασταθεί) το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο, ουδέν πρόβλημα. Χάρη σε αυτό ακριβώς το μοντέλο η υπερσυγκέντρωση πλούτου στα χέρια μιας παγκόσμιας ολιγαρχίας έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο. Η προς τα κάτω αναδιανομή του μόνον ως ευοίωνη προοπτική μπορεί να λογίζεται.
Για μεγάλο χρονικό διάστημα οι ευρωπαϊκές ηγεσίες βαυκαλίζονταν ότι θα μπορούσαν να βομβαρδίζουν με κέρδη δισεκατομμυρίων οπουδήποτε στην υφήλιο, δίχως ο πόλεμος να επισκεφτεί τη γειτονιά τους. Το χτύπημα στις Βρυξέλλες (έδρα της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ) έβγαλε και τους τελευταίους από την εν λόγω αυταπάτη. Η δράση νομοτελειακά προκαλεί αντίδραση και ο πόλεμος είναι πλέον για τα καλά εντός της Ευρώπης.
Της Ευρώπης, η οποία αλλού καταργεί σύνορα και καταλύει χώρες κι αλλού υψώνει φράχτες δημιουργώντας τα σύγχρονα Νταχάου της ντροπής, της κατάλυσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της αξιοπρέπειας, της ίδιας της υπόστασης της ανθρώπινης ζωής. Της Ευρώπης, για την οποία τα χτυπήματα σε Παρίσι και Βρυξέλλες είναι τρομοκρατικά, αλλά ό,τι συντελείται από την Τουρκία και τη Σαουδική Αραβία στις περιοχές των Κούρδων (αφανισμός πόλεων, μαζικές σφαγές αθώων πολιτών) είναι καθ’ όλα νόμιμα και ηθικά.
Μόνον τοιουτοτρόπως, άλλωστε, η Ευρώπη έχει την ευκαιρία να καλλιεργήσει ξανά το ρατσισμό και επικαλούμενη την ασφάλεια να προχωρήσει σε ακόμη ένα γενναίο ψαλίδισμα των δικαιωμάτων των πολιτών της.
Για τους τελευταίους το κρίσιμο ερώτημα είναι ένα: πόσες εκατόμβες νεκρών χρειάζονται, προκειμένου να συνειδητοποιήσουν ότι το πρόβλημα δεν λύνεται με αυξημένα μέτρα ασφαλείας ούτε με στρατιωτικά αντίποινα, αλλά μόνο με τον τερματισμό του πολέμου;
Και αν αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει ταυτόχρονα να αλλάξει (ή ν’ αντικατασταθεί) το κυρίαρχο οικονομικό μοντέλο, ουδέν πρόβλημα. Χάρη σε αυτό ακριβώς το μοντέλο η υπερσυγκέντρωση πλούτου στα χέρια μιας παγκόσμιας ολιγαρχίας έχει ξεπεράσει κάθε ιστορικό προηγούμενο. Η προς τα κάτω αναδιανομή του μόνον ως ευοίωνη προοπτική μπορεί να λογίζεται.
