Μια λαμπάδα στο μπόι του Σκέλβικ!
11:09 - 29 Ιουλίου 2016
Με τη σοφία που χαρίζει η (χρονική) απόσταση από το γεγονός, το μεγαλύτερο ευτύχημα για τον ΑΠΟΕΛ στο προχθεσινό παιχνίδι στο «Λέρκενταλ» ήταν το δεύτερο γκολ της Ρόσενμποργκ. Ουδεμία διάθεση αστεϊσμού ή υπερβολής. Αν οι «γαλαζοκίτρινοι» διατηρούν ακέραιες ελπίδες (ανατροπής του εις βάρος τους 2-1 και) πρόκρισης στον επαναληπτικό του ΓΣΠ, οφείλεται στο τέρμα του Γιόργκεν Σκέλβικ στις καθυστερήσεις του πρώτου μέρους.
Εκείνο το συμβάν αποδείχθηκε game changer ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, mind changer. Αν δεν προέκυπτε, δεν υπάρχει ουδεμία ένδειξη (ούτε καν… αποχρώσα) πως ο Τόμας Κρίστιανσεν θα υπαναχωρούσε από την επιλογή των τριών αμυντικών μέσων (Μοράις, Βινίσιους, Αρτυματάς), στην οποία είχε προχωρήσει μετά την αιφνίδια απώλεια του Τόμας ντε Βινσέντι.
Είτε λόγω απειρίας (σ.σ. μόλις το πέμπτο ευρωπαϊκό παιχνίδι της προπονητικής καριέρας του Δανού) είτε λόγω άγχους ενώπιον του τεράστιου διακυβεύματος (σ.σ. η έκβαση του γ’ προκριματικού γύρου θα καθορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη σεζόν), είτε λόγω αμφοτέρων, ο Κρίστιανσεν επέλεξε την άκρως συντηρητική έως φοβική προσέγγιση στο παιχνίδι.
Το δυστύχημα ήταν πως ο αντίπαλος οσμίστηκε το φόβο, όρμησε να τον εκμεταλλευτεί και το πέτυχε -με το τέρμα του Γκίτκγερ. Ούτε αυτό όμως, ούτε η εικόνα ασύνδετης και δυσλειτουργικής ομάδας που έβγαλε ο ΑΠΟΕΛ στο πρώτο ημίχρονο προκάλεσαν την εκ μέρους του Κρίστιανσεν αμφισβήτηση -πόσο μάλλον αναθεώρηση- της επιλογής του.
Αυτό το πέτυχε το 2-0 της Ρόσενμποργκ. Το τέρμα του Σκέλβικ έφερε τον ΑΠΟΕΛ κατάφατσα με το φάσμα του αποκλεισμού. Το πλήρωμα του χρόνου για μια αντίδραση, για μια αλλαγή είχε φτάσει. Και τότε, σε ακόμη μια εμφατική επιβεβαίωση της ρήσης του Χένρι Κίσινγκερ «η απουσία εναλλακτικών λύσεων καθαρίζει υπέροχα το μυαλό», ο Κρίστιανσεν έκανε την ορθή επιλογή.
Ν’ αφήσει τον ΑΠΟΕΛ να παίξει ως… ΑΠΟΕΛ. Με ορθολογικά στελεχωμένο σχηματισμό (παίκτες στις φυσικές τους θέσεις) και ψυχολογία-νοοτροπία ομάδας που ξέρει ότι ορίζει η ίδια τη μοίρα της. Όταν ο ΑΠΟΕΛ αντιμετώπισε τη Ρόσενμποργκ ως αυτό που πραγματικά είναι (η ξεπεσμένη πρωταθλήτρια μιας χώρας σε ελεύθερη πτώση στο ευρωπαϊκό στερέωμα) και όχι ως διεκδικήτρια του Τσάμπιονς Λιγκ, το φύλλο γύρισε.
Αυτόματα, φυσιολογικά, σχεδόν άνετα. Απέναντι σε ομάδα που ευρίσκεται στο μέσο του πρωταθλήματός της, οι «γαλαζοκίτρινοι» στην επανάληψη όχι μόνο δεν φάνηκαν να υστερούν σε ρυθμό, δυνάμεις και αντοχές, αλλά υποχρέωσαν τη Ρόσενμποργκ να υποχωρήσει και να μοιάζει εκείνη ομάδα που έχει λιγότερα παιχνίδια στα πόδια της.
Αυτός ο (φαινομενικός και μόνο) παραλογισμός αποτελεί και το πιο ηχηρό χαστούκι στον ΑΠΟΕΛ για το πώς αγωνίστηκε στο πρώτο ημίχρονο. Το γκολ του Σκέλβικ τον έβγαλε από το λήθαργο και έσωσε την παρτίδα. Αν αυτή κερδηθεί την ερχόμενη Τρίτη στο ΓΣΠ, μια λαμπάδα στο μπόι του 25χρονου Νορβηγού είναι το λιγότερο που οφείλουν οι πρωταθλητές.
ΥΓ: Αν την προχθεσινή εμφάνιση του Μιλάνοφ την είχε πραγματοποιήσει π.χ. ο Αντωνιάδης και το… άχαστο του ντε Καμάργκο το είχε σπαταλήσει λ.χ. ο Σωτηρίου, πόσος σάλος θα είχε προκληθεί; Ρητορικό το ερώτημα.
Εκείνο το συμβάν αποδείχθηκε game changer ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, mind changer. Αν δεν προέκυπτε, δεν υπάρχει ουδεμία ένδειξη (ούτε καν… αποχρώσα) πως ο Τόμας Κρίστιανσεν θα υπαναχωρούσε από την επιλογή των τριών αμυντικών μέσων (Μοράις, Βινίσιους, Αρτυματάς), στην οποία είχε προχωρήσει μετά την αιφνίδια απώλεια του Τόμας ντε Βινσέντι.
Είτε λόγω απειρίας (σ.σ. μόλις το πέμπτο ευρωπαϊκό παιχνίδι της προπονητικής καριέρας του Δανού) είτε λόγω άγχους ενώπιον του τεράστιου διακυβεύματος (σ.σ. η έκβαση του γ’ προκριματικού γύρου θα καθορίσει σε πολύ μεγάλο βαθμό τη σεζόν), είτε λόγω αμφοτέρων, ο Κρίστιανσεν επέλεξε την άκρως συντηρητική έως φοβική προσέγγιση στο παιχνίδι.
Το δυστύχημα ήταν πως ο αντίπαλος οσμίστηκε το φόβο, όρμησε να τον εκμεταλλευτεί και το πέτυχε -με το τέρμα του Γκίτκγερ. Ούτε αυτό όμως, ούτε η εικόνα ασύνδετης και δυσλειτουργικής ομάδας που έβγαλε ο ΑΠΟΕΛ στο πρώτο ημίχρονο προκάλεσαν την εκ μέρους του Κρίστιανσεν αμφισβήτηση -πόσο μάλλον αναθεώρηση- της επιλογής του.
Αυτό το πέτυχε το 2-0 της Ρόσενμποργκ. Το τέρμα του Σκέλβικ έφερε τον ΑΠΟΕΛ κατάφατσα με το φάσμα του αποκλεισμού. Το πλήρωμα του χρόνου για μια αντίδραση, για μια αλλαγή είχε φτάσει. Και τότε, σε ακόμη μια εμφατική επιβεβαίωση της ρήσης του Χένρι Κίσινγκερ «η απουσία εναλλακτικών λύσεων καθαρίζει υπέροχα το μυαλό», ο Κρίστιανσεν έκανε την ορθή επιλογή.
Ν’ αφήσει τον ΑΠΟΕΛ να παίξει ως… ΑΠΟΕΛ. Με ορθολογικά στελεχωμένο σχηματισμό (παίκτες στις φυσικές τους θέσεις) και ψυχολογία-νοοτροπία ομάδας που ξέρει ότι ορίζει η ίδια τη μοίρα της. Όταν ο ΑΠΟΕΛ αντιμετώπισε τη Ρόσενμποργκ ως αυτό που πραγματικά είναι (η ξεπεσμένη πρωταθλήτρια μιας χώρας σε ελεύθερη πτώση στο ευρωπαϊκό στερέωμα) και όχι ως διεκδικήτρια του Τσάμπιονς Λιγκ, το φύλλο γύρισε.
Αυτόματα, φυσιολογικά, σχεδόν άνετα. Απέναντι σε ομάδα που ευρίσκεται στο μέσο του πρωταθλήματός της, οι «γαλαζοκίτρινοι» στην επανάληψη όχι μόνο δεν φάνηκαν να υστερούν σε ρυθμό, δυνάμεις και αντοχές, αλλά υποχρέωσαν τη Ρόσενμποργκ να υποχωρήσει και να μοιάζει εκείνη ομάδα που έχει λιγότερα παιχνίδια στα πόδια της.
Αυτός ο (φαινομενικός και μόνο) παραλογισμός αποτελεί και το πιο ηχηρό χαστούκι στον ΑΠΟΕΛ για το πώς αγωνίστηκε στο πρώτο ημίχρονο. Το γκολ του Σκέλβικ τον έβγαλε από το λήθαργο και έσωσε την παρτίδα. Αν αυτή κερδηθεί την ερχόμενη Τρίτη στο ΓΣΠ, μια λαμπάδα στο μπόι του 25χρονου Νορβηγού είναι το λιγότερο που οφείλουν οι πρωταθλητές.
ΥΓ: Αν την προχθεσινή εμφάνιση του Μιλάνοφ την είχε πραγματοποιήσει π.χ. ο Αντωνιάδης και το… άχαστο του ντε Καμάργκο το είχε σπαταλήσει λ.χ. ο Σωτηρίου, πόσος σάλος θα είχε προκληθεί; Ρητορικό το ερώτημα.
