Ο Πάμπος θα απογειώσει την Ομόνοια (εάν και εφόσον)

Τρεις προκλήσεις είναι τα στοιχήματα που πρέπει να κερδίσει ο Πάμπος Χριστοδούλου στην Ομόνοια:
 

α) Κόσμο
β) Διοίκηση
γ) Κόμμα
 

Ο πρώην Ομοσπονδιακός είναι ιδιόρρυθμος προπονητής. Για να πετύχει πρέπει ο ιδιαίτερος χαρακτήρας του ταιριάξει με τον κόσμο. Όχι τόσο ως προς την πίστωση χρόνου, η οποία δεν υπάρχει σχεδόν πουθενά στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, αλλά ως προς τη στήριξη των επιλογών του. Και στην υποστήριξη σε κάποια στραβά αποτελέσματα. Ναι μεν η ΑΕΛ είναι μεγάλη ομάδα, όμως η Ομόνοια είναι μεγαλύτερη και ο κόσμος πιο απαιτητικός. Η χημεία που ανέπτυξε ο Πάμπος τόσο με τον κόσμο της ΑΕΛ όσο και με της Εθνικής, που πάνω κάτω είναι ίδιας φιλοσοφίας με τους οπαδούς της Ομόνοιας, με κάνει να πιστεύω πως τη μάζα του κόσμου θα την κερδίσει.

Συσπείρωση
Το δεύτερο, αλλά μεγαλύτερο στοίχημα, είναι αν θα καταφέρει να απορροφήσει την κόντρα διοίκησης – οργανωμένων. Ανακοινώνοντας την πρόσληψη του Κύπριου τεχνικού, η διοίκηση προφανώς θέλει να χαλαρώσει την πίεση και να κερδίσει χρόνο – μαζί με τη θετική άποψη της μάζας του κόσμου (πέραν της Θύρας 9). Κλειδί για την επιτυχία του εγχειρήματος το αν ο Πάμπος θα πετύχει τη συσπείρωση στο «τριφύλλι».

Παρεμβατισμός
Τόσο από την ΑΕΛ, την πρώτη φορά, όσο και από την Εθνική, ο Πάμπος έφυγε διότι δεν ανέχτηκε να αποφασίζουν άλλοι για θέματα που ο ίδιος θεωρεί πως είναι δική του αρμοδιότητα. Στην Κύπρο είναι γνωστό πως όσο μεγαλύτερη είναι μια ομάδα, τόσο ψηλότερος είναι ο παρεμβατισμός των διοικούντων στ’  αποδυτήρια. Εάν καταφέρει να κλειδώσει εκτός της διοίκηση, τότε έχει πολύ καλές πιθανότητες επιτυχίας.

Πάνω – κάτω τα ίδια ισχύουν και για το κόμμα. Είναι κοινό μυστικό πως στα θέματα της Ομόνοιας υπάρχει κομματικός παρεμβατισμός, όσο και αν τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια χαλάρωση. Είναι στοίχημα για τον Πάμπο μετά τη διοίκηση και γενικότερα τους παράγοντες, να αφήσει εκτός προπονητικού κέντρου και τον κομματικό μηχανισμό.

Αγωνιστικά και προγραμματισμός
Ο Πάμπος έχει πετύχει σε όλες τις ομάδες που δούλεψε. Ακόμα και στην Ανόρθωση, όπου ελάχιστα έκατσε, είχε πετύχει το στόχο. Είναι ο ιδανικός για να στήσει μια διεκδικητική ομάδα, με χαμηλό μπάτζετ και να μπορεί προσηλώσει τους ποδοσφαιριστές, κρατώντας τους μακριά από προβλήματα (πχ μισθοδοσίας, ελλιπούς οργάνωσης, διαιτησίας). Έχει αστείρευτο πάθος που το μεταλαμπαδεύει στην ομάδα και στην εξέδρα. Η επιτυχία δεν είναι ποτέ δεδομένη, όμως στην περίπτωση του Πάμπου Χριστοδούλου είναι τις πιο πολλές φορές αναμενόμενη.
 

Περί ηθικής
Η υπόθεση Πάμπου – Ομόνοιας είναι περίπου ίδια με την Κρίστιανσεν – ΑΠΟΕΛ. Σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο θα λέγαμε πως οι δύο τεχνικοί θα ήταν ανήθικοι. Όμως, στην προκειμένη περίπτωση αμφότεροι έπαιξαν με τους κανόνες που διέπουν το χώρο ποδοσφαίρου γενικότερα, και όχι μόνο του κυπριακού. Δυστυχώς τα καλά παιδιά και όσοι πάνε με το σταυρό στο  χέρι, δεν επιβιώνουν στο ποδόσφαιρο, είτε παράγοντες είναι, είτε προπονητές, είτε παίκτες, είτε δημοσιογράφοι.
 

Έχω επίσης την εντύπωση πως και στις δύο περιπτώσεις η ευθύνη βαραίνει κυρίως τον πρώην εργοδότη, παρά τον νυν. Άλλωστε στην περίπτωση ΑΕΛ – Πάμπου το τέλος ήταν προδιαγεγραμμένο πριν από τα Χριστούγεννα, τουλάχιστον για όσους γνώριζαν πράγματα και καταστάσεις.