Όσο η βία αντιμετωπίζεται επιφανειακά

Όσα συνέβησαν πριν και μετά το τέλος του τελικού ανάμεσα στον Απόλλωνα και την Ομόνοια απέδειξαν για άλλη μία φορά ότι η αρρώστια που λέγεται βία, όχι μόνο δεν βρίσκεται σε περίοδο θεραπείας, αλλά αντιθέτως η κατάσταση όσο πάει γίνεται χειρότερη. Σε καμία περίπτωση δεν είναι μία μικρή μερίδα – όπως συνηθίζεται να λέγεται - που κάνει επεισόδια, αλλά δυστυχώς είναι μία πολύ μεγάλη μάζα των οπαδών. Όποτε αποφασίσουν οι χούλιγκαν, εξελίσσεται το ίδιο σκηνικό και όλοι μένουμε θεατές. Μπορεί να γίνεται σούσουρο και να υπάρχουν αντιδράσεις γι’ αυτές τις συμπεριφορές, όμως όλα αυτά θα ξεχαστούν σύντομα. Μέχρι την επόμενη φορά που θα γίνουν ξανά τέτοιες ασχήμιες στους αθλητικούς χώρους.

Για κάθε σημαντικό αγώνα δίνονται οι δεσμεύσεις για εφαρμογή των απαραίτητων μέτρων και αποφυγή οποιωνδήποτε δυσάρεστων καταστάσεων. Όλες οι εμπλεκόμενες πλευρές διαβεβαιώνουν ότι όλα θα κυλήσουν ομάδα. Όταν το σχέδιο δεν πάει καλά, τότε υπάρχουν αλληλοκατηγορίες. Οι οπαδοί τα ρίχνουν στην Αστυνομία και στους αντιπάλους. Η Αστυνομία δημοσιεύει φωτογραφίες κάποιων που είχαν εμπλακεί στα επεισόδια. Διάφοροι κάνουν δηλώσεις για την αναγκαιότητα να απομονωθεί η μερίδα που προβαίνει σε ασχήμιες. Και πάει λέγοντας…

Δυστυχώς, το φαινόμενο της βίας στα γήπεδα φαίνεται ότι δεν έχει γιατρειά. Η αποφασιστικότητα για πάταξη της βίας είναι φανερή μόνο στα λόγια, αφού δεν προχωρούν οι οποιεσδήποτε διαδικασίες επιβολής εποικοδομητικών μέτρων. Πάνε χρόνια που έχουν ακουστεί εξαγγελίες για νέους νόμους (μεταξύ άλλων και η κάρτα οπαδών) και όμως ακόμη υπάρχει διστακτικότητα στην εφαρμογή τους.

Πολλές φορές διερωτόμαστε γιατί έχει απομακρυνθεί ο κόσμος από τα γήπεδα. Κάποιες τοποθετήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης φανερώνουν απόλυτα τους λόγους. «ΑΡΝΟΥΜΑΙ ο γιος μου να γίνει μέρος όχλου αλητών που είτε χάσει είτε κερδίσει η ομάδα του να ξεκινά δολοφονικές συμπλοκές με τους «απέναντι». ΑΡΝΟΥΜΑΙ ο γιος μου να γίνει ΚΑΦΡΟΣ των γηπέδων, γιατί αυτοί οι κάφροι ΔΕΝ έχουν ούτε ομάδα, ούτε ιδανικά, ούτε ήθος, ούτε παιδεία». «Επιβεβαίωσα για άλλη μία φορά γιατί δεν πηγαίνω στο γήπεδο και κρατώ μακριά και τα παιδιά μου. Το ότι ακόμη δεν θρηνήσαμε θύματα, είναι καθαρά από τύχη».

Αυτή είναι η αλήθεια. Αρκετός κόσμος φοβάται να πάει στο γήπεδο. Άλλοι μπορεί να μην αισθάνονται φόβο, αλλά με όλα αυτά τα αίσχη έχουν ξενερώσει και γι’ αυτό απομακρύνθηκαν. Ο καθένας που ασχολείται με το ποδόσφαιρο έχει το μερίδιό του. Άλλοι λίγο και άλλοι πολύ. Το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους αρμοδίους, οι οποίοι χρειάζεται να σταματήσουν να βλέπουν επιφανειακά το πρόβλημα, αλλά να το «χτυπήσουν» στη ρίζα του. Σε αντίθετη περίπτωση, τα φαινόμενα βίας δεν θα εξαλειφθούν ποτέ…

stelios.steliou@imhbusiness.com