Μα, καλά

Η Ελλάδα που αντιστέκεται. Η Ελλάδα που επιμένει. Η Ελλάδα που νικά. Η Ελλάδα που πανηγυρίζει. Η Ελλάδα που νιώθει περήφανη. Η Ελλάδα που κάνει τα στραβά μάτια σε ρατσιστικές επιθέσεις. Η Ελλάδα του Εμμανουήλ Καραλή. Η Ελλάδα μας!

Κάποια στιγμή τον ανάγκασες να περπατάει με το κεφάλι κάτω. Εσύ; Ναι, εσύ. Ναι, κι εσύ. Διότι αν δεν έδρασες, δεν αντέδρασες.

Κάποια στιγμή τον ανάγκασες να ντρέπεται. Εσύ; Ναι, εσύ. Ναι, κι εσύ. Διότι αν δεν είπες, άκουσες. Και δεν αντέδρασες.

Κάποια στιγμή τον ανάγκασες να νιώσει αδύναμος. Εσύ; Ναι, εσύ. Ναι, κι εσύ. Διότι αν δεν τον χτύπησες, δεν σταμάτησες το χέρι που το έκανε.

Κάποια στιγμή τον ανάγκασες να μην μπορεί να πάρει ανάσα. Εσύ; Ναι, εσύ. Ναι, κι εσύ. Διότι ήξερες και δεν το απέτρεψες.

Προβεβλημένοι σύνδεσμοιStoiximanTokyoTeam: Η Κατερίνα Στεφανίδη έτοιμη για την πιο ψηλή κορυφή!

Κάποια στιγμή τον ανάγκασες να κλάψει. Εσύ; Ναι, εσύ. Ναι, κι εσύ. Διότι αν δεν τον πρόσβαλες, δεν τον υποστήριξες.

Κάποια στιγμή τον ανάγκασες να νιώσει ηττημένος. Εσύ; Ναι, εσύ. Ναι, κι εσύ. Διότι παρότι έμαθες, δεν το διόρθωσες.

Ο Εμμανουήλ και η Αγγελική. Η Αγγελική ήταν η δυνατή. Ο Εμμανουήλ είχε την πλατφόρμα να μιλήσει. Όταν μπορούσε. Όσο μπορούσε. Όσο άντεξε. Με όσες διακοπές χρειάστηκαν για να γυριστεί ένα βίντεο λίγων λεπτών.  

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: Φοβερός Καραλής, τέταρτος στον τελικό του επί κοντώ

«Η πρώτη ρατσιστική επίθεση ήταν στο δημοτικό, πηγαίναμε στο σχολείο και μια ομάδα παιδιών και μας έλεγαν πηγαίντε στη χώρα σας, τι κάνετε εδώ, μας έσπρωχναν. Πηγαίναμε σε ένα παγκάκι και κλαίγαμε. Γινόταν για πάρα πολύ καιρό. Η αδελφή του το είπε στη μητέρα του η οποία απευθύνθηκε στη διευθύντρια του σχολείου, μίλησαν στα παιδιά και τα παιδιά σταμάτησαν. Στον δρόμο βλέπω περίεργα βλέμματα, μου λένε «έλα μαύρε πήγαινε στη χώρα σου». Ευτυχώς η οικογένειά μου με μεγάλωσε με τρόπο ώστε να λαμβάνω μόνο την αγάπη και να μην βάζω μέσα μου την κακία και το μίσος».

Η ιστορία είναι όσο παλιά όσο και ο ρατσισμός. Τόσο κλισέ και χυδαία στερεότυπη, όσο και ο ρατσισμός! «Το Εμμανουήλ είναι το όνομα του ιερέα παππού μου, που ήρθε από την Ουγκάντα. Σημαίνει πολλά για μένα, γι’ αυτό και δε μου αρέσει να με φωνάζουν Μάνο ή Μανώλη», προλογίζει το οικογενειακό του δέντρο ο Εμμανουήλ ή Manolo (το οποίο δεν τον ενοχλεί). Η Σάρα ήταν η κόρη του παππού του. Η μητέρα του, για να μην σας μπερδεύουμε. Η μετανάστευση από την αφρικανική χώρα έγινε στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όταν η μητέρα του ήταν τριών ετών. Η Σάρα Μουλούνγκα, όπως και η αδερφή της, ασχολήθηκε με τον στίβο. Έκανε μήκος, είχε φτάσει σε άλμα στα 5μ.80 και ένας τραυματισμός έφερε πρόωρο τέλος στην καριέρα της.

Πρόλαβε, όμως, να γνωρίσει τον Χάρη. When Harry met… Sara, για να το κάνουμε και λίγο κινηματογραφικό, η οικογένεια ξεκίνησε. Ο Χάρης Καραλής υπήρξε σπουδαίος αθλητής του δεκάθλου, ήταν για μερικά έξι χρόνια κάτοχος του Πανελληνίου ρεκόρ, ήταν επικοντιστής, τερματοφύλακας και σπουδαστής στη γυμναστική ακαδημία. Όπως και η Σάρα. Σπούδασαν μαζί στην Αθήνα, έφυγαν για Νέα Υόρκη, επέστρεψαν και το 1999 απέκτησαν τον Εμμανουήλ και την Αγγελική. Δύο παιδιά που θα μεγάλωναν στην επαρχία. Σε μια σκληρή Ελλάδα, σε μια ακόμα σκληρότερη επαρχία.

«Ο πατέρας του μπαμπά μου είχε δει μαύρους μόνο σε ταινίες. Καμιά φορά σκεφτόμουν ότι πρέπει να δικαιολογήσω τα παιδιά που μας φέρονταν έτσι. Άλλα όχι. Δε δικαιολογώ τους γονείς τους. Θα έπρεπε να έχουν μάθει να τους φέρονται σε όλους τους ανθρώπους με σεβασμό». Απλό δεν ακούγεται; Ο Manolo συνήθισε στο πολύπλοκο. Δεν ήταν μόνο στο δημοτικό, δεν ήταν μόνο στο γυμνάσιο, δεν ήταν μόνο στο δρόμο, δεν είναι – γιατί συμβαίνει ακόμα – μόνο στο δρόμο. Στη χώρα των προγόνων του πήγε. Όχι κατά τη γνωστή προσταγή της… ανώτερης φυλής, αλλά από επιθυμία. «Όταν ήμουν 12 ετών, πήγα για πρώτη φορά στην Ουγκάντα. Ήταν πολύ όμορφα και για να το πω απλά, δεν ήταν όπως παρουσιάζεται η Αφρική στην τηλεόραση, δηλαδή μόνο φτώχεια και ανέχεια. Υπάρχουν προβλήματα, αλλά υπάρχουν και ευκατάστατες περιοχές, ο κόσμος ζει και στην Αφρική, δεν πεθαίνει δεξιά και αριστερά, όπως συχνά πιστεύουμε». Ίσως να μην κάνει και βουντού, έτσι δεν είναι Δημήτρη Κυτέα;

Ο ομοσπονδιακός τεχνικός που βρίσκεται στο Τόκυο, και κυρίως βρίσκεται στη θέση του, βρέθηκε ένοχος για πλειάδα ρατσιστικών συμπεριφορών απέναντι στον Εμμανουήλ Καραλή. Ναι, δεν αρκούσε η παιδική του ηλικία, έπρεπε και στην εφηβεία να αντιμετωπίζει την ίδια συμπεριφορά. Στο χώρο προπόνησής του. Η πρώτη καταγγελία, με μορφή διαμαρτυρίας έγινε από τη μητέρα του στο ΣΕΓΑΣ το 2017. Φαντάζεστε τι συνέχεια. Η δεύτερη έγινε από τον ίδιο τον Εμμανουήλ το 2019. «Είπε κάποια πράγματα και έκανε κάποια πράγματα στη μητέρα μου και είπα ότι πρέπει να μιλήσω», εξομολογήθηκε αργότερα και συμπλήρωσε: «Σε ηλικία των 14 άρχισαν τα λόγια, αλλά ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα τι σήμαινε. Στα 15 άρχισαν τα χειρότερα. Από τα 14 μου χρόνια μέχρι και σήμερα πηγαίνω σε ψυχολόγους για να το διαχειριστώ».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ: H όμορφη αφιέρωση του Καραλή στους γονείς του

Τα λόγια και οι εκφράσεις; Ας μην αναπαραχθούν… Αρκεί ότι η πλειοψηφία των συναθλητών του επιβεβαίωσαν όσα οικτρά ακούγονταν στις προπονήσεις, αρκεί το «καλά, θα βγάλεις φωτογραφία με έναν μαύρο; Θα εκτεθείς», αρκεί ότι βρέθηκε ένοχος. Ψέματα: Αυτό δεν αρκεί. Δεν αρκεί, επειδή του επιβλήθηκε η μικρότερη ποινή επειδή όπως είπε στο δικαστήριο «σέβομαι και εκτιμώ τον Καραλή ως αθλητή» (σ.σ. αλλά ίσως όχι ως μαύρο). Τιμωρήθηκε με ένα χρόνο αφαίρεσης της φιλάθλου ιδιότητας. Με αναστολή, μην τρομάζετε… Τουλάχιστον, έμαθε να λέει το όνομά του, το οποίο μέχρι τότε δεν είχε πει.

Δεν είναι «ο μαύρος». Είναι ο Εμμανουήλ. Ας το μάθουμε κι εμείς καλύτερα.

Το παιδί που θέλει να πετάει…

Αν ψάξεις παιδιά που έχουν κακοποιηθεί λεκτικά ή σωματικά, θα δεις κοινά στοιχεία. Δεν μπορείς να μην τα συνδέσεις. Κάποιο θέλει να τρέχει. Κάποιο θέλει να είναι αόρατο. Κάποιο θέλει να πετάει. Όλα θα ήθελαν μια σούπερ δύναμη. Όλα θέλουν να ξεφύγουν. Κάπως έτσι ερωτεύτηκε το άλμα επί κοντώ. «Απλά μου άρεσε περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο άθλημα είχα δοκιμάσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Οι γονείς μου ασχολούνταν με το στίβο, ήταν πρωταθλητές, και με έσπρωξαν από μικρή ηλικία στον αθλητισμό. Ο πατέρας μου ήταν δεκαθλητής και η μητέρα μου έκανε μήκος. Πέρασα από διάφορα σπορ, ομαδικά και ατομικά, αλλά όταν στα 13 μου, γνώρισα το επί κοντώ είπα «εδώ είμαστε».

Και το μπάσκετ, θα σου πει, καλό ήταν. Όταν έκανε alley-oop ένιωθε ότι πετάει, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Για το κολύμπι, το τάε κβο ντο και ειδικά το ποδόσφαιρο, ας μην το συζητήσουμε καν. «Είχα τόση ενέργεια μέσα μου που ακόμα κι όταν πήγαινα ποδόσφαιρο, με έδιωξαν γιατί έκανα κωλοτούμπες. Με είχαν τερματοφύλακα, αλλά επειδή δεν είχε δράση, εγώ έκανα κωλοτούμπες, με αποτέλεσμα να πουν στη μητέρα μου πως δεν έκανα για αυτό το άθλημα».

Έκανε, όμως, για το επί κοντώ. Έκανε τόσο, που σύντομα ξεπέρασε τον πατέρα του και αργότερα άρχισε να ξεπερνάει όλους τους αθλητές στην ηλικία του. Ο Manolo, που κουβαλάει στους αγώνες την οικογένειά του και κυρίως τα τάματα που έχει κάνει για τη μητέρα του, άρχισε να γίνεται γνωστός το 2015. Κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο μπροστά σε 30.000 θεατές στο Κάλι της Κολομβίας και κυρίως μπροστά στα μάτια του θρύλου. «Όταν είδα τον Μπούμπκα, η καρδιά μου άρχισε να χτυπά πιο δυνατά. Μου είπε ότι του άρεσε ο τρόπος που πηδούσα και πως κάποια στιγμή αν συνέχιζα θα μπορούσα να φτάσω ψηλά».

Ό,τι καλύτερο μπορεί να ακούσει ένας αθλητής για να συνεχίσει να παλεύει. Ας μην το επαναλαμβάνουμε. Εννοείται με ελάχιστη ή καθόλου βοήθεια από την πολιτεία και με απίστευτη προσήλωση και συνέπεια. «Ξυπνάω στις 7:30, πηγαίνω προπόνηση στις 10, μέχρι τις 12. Στη 1 είμαι σπίτι μου και ξεκουράζομαι για την απογευματινή προπόνηση που αρχίζει στις 4:30 και διαρκεί μέχρι τις 8. Μετά την προπόνηση, πηγαίνω να κάνω φυσικοθεραπεία (μασάζ), το οποίο διαρκεί μία ώρα. Στις 9:00 τελειώνω, όποτε στις 10:00 βρίσκομαι σπίτι μου… και ξανά από την αρχή μέχρι την Κυριακή που έχω ρεπό».

Ακούγεται υπερβολικό, αλλά είναι απλά ο αθλητισμός θα σου πει. «Δε μου αρέσει η λέξη θυσίες. Εγώ τις βλέπω ως επιλογές. Δεν θα βγω για να κάνω προπόνηση ή για να είμαι ξεκούραστος κι όταν θα φτάσει η ώρα του αγώνα να είμαι έτοιμος και σίγουρος ότι έκανα τα πάντα σωστά». Ο Εμμανουήλ Καραλής ήταν καλός μαθητής, δυσκολευόταν με τα μαθήματα θετικής κατεύθυνσης και λάτρευε τη φιλοσοφία. Διόλου συμπτωματικό και απολύτως βιωματικό και αυτό. «Η φιλοσοφία σου ανοίγει το μυαλό, δεν είναι μια ευθεία, μπορείς να πάρεις πολλές διαφορετικές κατευθύνσεις. Σε κάνει να βλέπεις τα πράγματα από διαφορετικές οπτικές γωνίες, να σκέφτεσαι πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι δεν σκέφτονται καθημερινά. Μοιάζει ίσως με το άλμα επί κοντώ, επειδή και στη φιλοσοφία πετάς με τη σκέψη».

Πετάς. Η μανία του να πετάει, η μανία του να βλέπει από ψηλά τον πήχη, η απόλαυση των δευτερολέπτων που κρατάει η πρώτη. «Εννοείται πως προλαβαίνεις να απολαύσεις την πτώση από ψηλά. Κρατάει 1,5 με 2 δευτερόλεπτα και είσαι απόλυτα χαλαρός εκείνη τη στιγμή. Αν μάλιστα έχεις περάσει και τον πήχη, είσαι γεμάτος ικανοποίηση καθώς ταξιδεύεις στον αέρα. Δεν ακούγεται πολύ όμορφο; Ε, όντως είναι!».

Και σήμερα ήταν…

Πηγή: sdna.gr