Το μαρτύριο της ελπίδας και το βασανιστικό ερώτημα
11:24 - 23 Απριλίου 2019
«Ο χρόνος έπαιξε μαζί μου τελικά, τώρα με βλέπει και γελάει ειρωνικά», τραγουδούσε το 2002 ο Γιάννης Πλούταρχος, δίχως να υποψιάζεται καν (ούτε τότε ούτε τώρα) πόσο… γάντι θα ταίριαζε ο συγκεκριμένος στίχος στον Απόλλωνα της περιόδου 2018/19.
Από τα τέλη Ιανουαρίου, όταν έκλεισε το χειμερινό μεταγραφικό παζάρι και μαζί η (τελευταία) ευκαιρία για ουσιαστική ενίσχυση στην κούρσα του τίτλου, οι «κυανόλευκοι» απλά… καίνε λάδια. Εντός αγωνιστικού χώρου, δίχως δηλαδή το 3-0 στα χαρτιά επί της Ανόρθωσης, ο απολογισμός τους είναι τέσσερις νίκες, τρεις ισοπαλίες και τέσσερις ήττες, αν προστεθούν και οι αγώνες κυπέλλου με την ΑΕΛ το κοντέρ γράφει 4-4-5.
Με τέτοια επίδοση πρωταθλητισμός δεν γίνεται, ωστόσο κάθε φορά που η ομάδα του Σωφρόνη Αυγουστή δείχνει να υποπίπτει στο μοιραίο στραβοπάτημα, η «πόρνη μπάλα» -όπως την είχε αποκαλέσει ο Ίβιτσα Όσιμ- κάνει τα παιχνίδια της και τον κρατά ξανά στο κόλπο. Αρνούμενη να του δώσει το οριστικό νοκ άουτ, του χαρίζει χρόνο και ελπίδες.
Και με αυτόν τον τρόπο τον υποχρεώνει σ’ ένα φρικτό μαρτύριο, αφού σε κάθε παράθυρο ευκαιρίας που του ανοίγει τον υποχρεώνει ν’ αναλογιστεί τι (δεν) έκανε τον Ιανουάριο και τι (δεν) μπορεί να κάνει για να κατακτήσει έναν τίτλο, που μόλις πάει να χαθεί οριστικά κάνει… τούμπα και έρχεται ξανά, προκλητικά σε απόσταση βολής.
Τρεις στροφές πριν το φινάλε, ο Απόλλωνας έχει (ακόμη) ελπίδες. Χειρότερες/λιγότερες απ’ ό,τι πριν αρχίσει η 29η αγωνιστική, αλλά καλύτερες/περισσότερες απ’ ό,τι μετά το τέλος του αγώνα του με την ΑΕΛ. Το βασανιστικό ερώτημα είναι, αν έχει κάτι άλλο πέρα από ελπίδες και πιθανότητες.
Έχει τον τρόπο και το κουράγιο; Έχει τις δυνάμεις και τα αποθέματα; Έχει τις λύσεις σε επίπεδο παικτών και τακτικής; Η διακοπή του πρωταθλήματος πριν την επίσκεψη στο ΓΣΠ του προσφέρει την ευκαιρία να γλείψει τις πληγές του. Να πάρει μια ανάσα, να επαναφέρει βασικές μονάδες στην ενδεκάδα του και να δουλέψει με απόλυτη προσήλωση στη διεκδίκηση του ενός αποτελέσματος που χρειάζεται.
Μοιάζει, και μάλλον είναι, η τελευταία ευκαιρία να αποδείξει ότι «τα κουρέλια ακόμη τραγουδάνε». Αν την προσπεράσει, θα πρέπει να συμβιβαστεί με τα ειρωνικά βλέμματα και γέλια του χρόνου, τον οποίο τον περασμένο Ιανουάριο άφησε (σχεδόν εγκληματικά) αναξιοποίητο.
