Δεν υπάρχει το φάντασμα του Ιβάν

Σε κάθε αλλαγή προπονητή στον ΑΠΟΕΛ, το όνομα του Ιβάν Γιοβάνοβιτς επανέρχεται στο προσκήνιο. Όχι, φυσικά, για την επάνοδό του στην ομάδα –αφού προς το παρόν ένα τέτοιο σενάριο δεν συγκεντρώνει πολλές πιθανότητες–, αλλά για το… φάντασμά του που βρίσκεται στον Αρχάγγελο. Ο Σέρβος τεχνικός, στη δεύτερη θητεία του στον ΑΠΟΕΛ, κάθισε για πεντέμισι χρόνια (Ιανουάριος 2008 - καλοκαίρι 2013) στον πάγκο. Ο μόνος που τον ξεπερνά σε διάρκεια παραμονής στους γαλαζοκίτρινους είναι ο Γιόζεφ Κιούνσλερ, ο οποίος διετέλεσε προπονητής της ομάδας της Λευκωσίας από το 1933 μέχρι το 1951.

Είναι αυτονόητο ότι οι επιτυχίες που πέτυχε ο ΑΠΟΕΛ κατά τη θητεία του Ιβάν Γιοβάνοβιτς ξεπερνούν κάθε προηγούμενο (κυρίως η πορεία μέχρι τους «8» του Champions League). Παρόλα αυτά, δεν φταίει η επιτυχία αυτή για τις μετέπειτα αποφάσεις που παίρνονται από τους ιθύνοντες της ομάδας. Είναι γεγονός ότι οι ευρωπαϊκές επιτυχίες ανέβασαν τον πήχη και ως εκ τούτου η πίεση είναι μεγαλύτερη. Η κατάκτηση όλων των εγχώριων τίτλων θεωρείται επιβεβλημένη από τους διοικούντες και τον κόσμο του ΑΠΟΕΛ, και από εκεί και πέρα ζητούμενο είναι να μπει σε τροχιά ευρωπαϊκής διάκρισης.

Είναι, όμως, υπερβολικό να λέγεται ότι οι επόμενοι προπονητές εργάστηκαν υπό τη σκιά του «φαντάσματος» του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Οι Πάουλο Σέρτζιο, Γιώργος Δώνης, Θόρστεν Φινκ, Ντομίνγκος Πασιένσια και Τιμούρ Κετσπάγια δεν έφυγαν απλώς γιατί δεν πέτυχαν ό,τι και ο Σέρβος τεχνικός.

Όπως εύστοχα σημειώνεται και σε σχετικό θέμα (βλέπε σελ. 63), «το πρόβλημα του ΑΠΟΕΛ δεν είναι ούτε ο Κετσπάγια, ούτε ο Φινκ, ούτε ο Δώνης, αλλά το ότι σχεδιάζει μόνο για τον επόμενο αγώνα, βάσει του αποτελέσματος του προηγούμενου παιχνιδιού […]. Δεν φαίνεται να υπάρχουν γραμμένα τα κριτήρια που πρέπει να πληροί ο εκάστοτε προπονητής».

Δεν φταίει κανένα φάντασμα για τη νοοτροπία που υπάρχει για την αλλαγή προπονητή με την πρώτη ευκαιρία. Δεν λέω ότι η συγκεκριμένη επιλογή δεν ήταν ορθή από πλευράς των διοικούντων τον ΑΠΟΕΛ, όμως αν αναλογιστούμε ότι υπήρξαν αρκετές αλλαγές τα τελευταία χρόνια, είναι εμφανής η μανιώδης τακτική που υπάρχει. Δεν είναι φαινόμενο που εμφανίζεται μόνο στους γαλαζοκίτρινους, αλλά στις πλείστες κυπριακές ομάδες.

Οι πέντε προπονητές (δεν λογαριάζονται οι υπηρεσιακοί) που δούλεψαν στον ΑΠΟΕΛ μετά την εποχή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς, δεν είχαν τον χρόνο που είχε ο Σέρβος τεχνικός. Αντιμετωπίστηκαν με πιο λίγη υπομονή και έχω την εντύπωση ότι δεν άξιζαν (όχι όλοι τουλάχιστον) τέτοιας αντιμετώπισης. Οι συχνές αλλαγές, όμως, στον πάγκο της ομάδας δεν άρχισαν μετά την αποχώρηση του Σέρβου τεχνικού. Αυτό συνηθιζόταν και στο παρελθόν.

Συνεπώς, τα περί «φαντάσματος» είναι υπερβολικά.

stelios.steliou@imhbusiness.com