Μπατικά: "Έκλαιγαν και ούρλιαζαν. Νιώθω πόνο"
14:06 - 17 Νοεμβρίου 2015
Από εκείνους που το Σάββατο (14/11) το βράδυ βρέθηκαν στο "Stade de France" προκειμένου να παρακολουθήσουν τον αγώνα της Εθνικής Γαλλίας με την αντίστοιχη της Γερμανίας ήταν ο Γιοακίμ Μπατικά. Ο Γάλλος ατζέντης ποδοσφαιριστών, επισήμως αδειοδοτημένος από την ομοσπονδία της χώρας του, και εκπρόσωπος μεταξύ άλλων του Τζόελ Κάμπελ (του πρώην παίκτη του Ολυμπιακού), αλλά και του Μάιρον Τζορτζ (του πρώην παίκτη του ΟΦΗ).
Ο Μπατικά, λίγες μέρες μετά το απόλυτο σοκ που ένιωσε στο στάδιο του Παρισιού, περιγράφει όσα βίωσε. Από τις πρώτες εκρήξεις, μέχρι τη στιγμή που κατάφερε να βγει από το "Stade de France". Ο πανικός που επικράτησε στην είδηση ότι έγινε τρομοκρατικό χτύπημα, το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας που είχε καταρρεύσει, μια και χιλιάδες κόσμου προσπαθούσαν να μιλήσουν με τους δικούς του, η κατακλεισμένη γύρω περιοχή με αστυνομικές δυνάμεις και το Παρίσι όπου οι δρόμοι είναι τώρα άδειοι.
Ο Μπατικά, λίγες μέρες μετά το απόλυτο σοκ που ένιωσε στο στάδιο του Παρισιού, περιγράφει όσα βίωσε. Από τις πρώτες εκρήξεις, μέχρι τη στιγμή που κατάφερε να βγει από το "Stade de France". Ο πανικός που επικράτησε στην είδηση ότι έγινε τρομοκρατικό χτύπημα, το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας που είχε καταρρεύσει, μια και χιλιάδες κόσμου προσπαθούσαν να μιλήσουν με τους δικούς του, η κατακλεισμένη γύρω περιοχή με αστυνομικές δυνάμεις και το Παρίσι όπου οι δρόμοι είναι τώρα άδειοι.
Ο Μπατικά περιγράφει: "Στο πρώτο ημίχρονο άκουσα πολύ καθαρά ένα πολύ δυνατό θόρυβο. Κάτι διαφορετικό, από αυτούς που δεν είχα ακούσει ξανά. Είπα: "Τι είναι αυτό;". Ήμουν μαζί με έναν συνάδελφο μάνατζερ και μέσα σε λίγα λεπτά μετά, άκουσα τον ίδιο ήχο, τον ίδιο θόρυβο. Είχα κακό προαίσθημα, κάτι που δεν μπορώ να περιγράψω. Δεν ένιωσα καθόλου καλά όταν άκουσα αυτό τον θόρυβο. Ήταν σαν να έχει σκάσει βόμβα.
Το ματς συνεχίστηκε, ο διαιτητής δεν το διέκοψε, γιατί δεν είδε, όπως κανείς από εμάς, κάποια παράξενη αντίδραση. Όμως αυτό το θόρυβο δεν μπορώ να τον ξεχάσω. Είναι καρφωμένος στο μυαλό μου. Ακόμα και τώρα, που πέρασαν μερικές μέρες, δεν νιώθω καλά. Ήταν κάτι... βαθύ. Ήμουν στα επίσημα, πίσω από τους πάγκους της Γερμανίας και της Γαλλίας, και ο θόρυβος ακούστηκε από την απέναντι πλευρά. Στο δεύτερο ημίχρονο, η αδερφή του συνεργάτη μου, που είναι νοσοκόμα, του είπε ότι πήγαιναν στο νοσοκομείο πολλοί τραυματίες.
Του είπε να προσέχει πολύ. Ότι έγιναν τρομοκρατικές επιθέσεις έξω από το στάδιο. Άρχισα να φοβάμαι. Εκείνη τη στιγμή αντιλήφθηκα ότι ο πρόεδρος (σ. Ολάντ) εγκατέλειπε το στάδιο. Εκείνη τη στιγμή όλοι ήμασταν τρομαγμένοι. Ήταν τρεις βόμβες, εγώ άκουσα τις δύο. Από τα μεγάφωνα μας είπαν μετά το ματς ότι δεν γίνεται να βγούμε από το στάδιο. Μετά από μερικά λεπτά έβλεπα κόσμο πανικόβλητο, να τρέχει δεξιά και αριστερά. Δεν ήξεραν πού να πάνε και τί να κάνουν. Τα είχαν χαμένα. Πολλοί έκλαιγαν και ούρλιαζαν. Ελάχιστοι μπόρεσαν να μείνουν ψύχραιμοι. Δέχονταν μηνύματα στα κινητά τους, αν και το δίκτυο δεν ήταν καθόλου καλό, καθώς όλος αυτός ο κόσμος, χιλιάδες άνθρωποι, προσπαθούσαν να πάρουν τηλέφωνα ή να μπουν στο ίντερνετ.
Καθώς ήμασταν διαπιστευμένοι, μπόρεσα με τον συνεργάτη μου να πάμε στο χώρο των αποδυτηρίων, κοντά με τους Γάλλους διεθνείς και τις οικογένειές τους, όπου νιώσαμε λίγο πιο ασφαλείς. Μείναμε εκεί για δύο ώρες. Αλλά σε μια τέτοια στιγμή, πώς να νιώσεις τελείως καλά και να ηρεμήσεις; Μετά τις δύο αυτές ώρες, βγήκαμε από το στάδιο. Προσπάθησα να πάω στο αυτοκίνητό μου, αλλά η γύρω περιοχή ήταν κατακλεισμένη από αστυνομικούς. Ρώτησα έναν από αυτούς αν γίνεται να πάω προς τα εκεί, προκειμένου να το πάρω και να πάω στο σπίτι μου. Δεν μου το επέτρεψε. Μου είπε ότι το αυτοκίνητό μου είναι ακριβώς στον τόπο του εγκλήματος.
Ήταν κοντά στο σημείο που εξερράγη η βόμβα. Θα μπορούσα να φύγω νωρίτερα από το ματς και να ήμουν στο σημείο εκείνο το λεπτό που συνέβησαν όλα αυτά. Πολλά περνούσαν από το μυαλό μου. Όλα αυτά που περιγράφω έγιναν στις 03.00 τα ξημερώματα. Η οικογένειά μου είναι ασφαλής, αλλά νιώθω πόνο για τα θύματα, για τους συμπατριώτες μου, για την πατρίδα μου. Πλέον οι δρόμοι είναι οι άδειοι στο Παρίσι. Ο κόσμος φοβάται να κυκλοφορήσει. Εύχομαι να μην ξανασυμβεί ποτέ τέτοιο κακό. Ήταν η πιο δυσάρεστη εμπειρία της ζωής μου".
