Ο μαθητής συναντά τον δάσκαλο
10:39 - 09 Νοεμβρίου 2015
Δύο τεράστιες μορφές των κυπριακών γηπέδων, οι οποίοι με το ήθος και την αγωνιστική τους αξία, άφησαν το στίγμα τους σε ΑΠΟΕΛ και Ομόνοια. «Αυτό που θυμάμαι είναι ότι προετοιμαζόμασταν ψυχολογικά μέρες πριν από το ντέρμπι Ομόνοιας-ΑΠΟΕΛ», επισημαίνει ο πρώτος σκόρερ στην ιστορία των ντέρμπι των αιωνίων, με δέκα γκολ, Αντρέας Στυλιανού. «Έχω την άποψη ότι όποιος ποδοσφαιριστής δεν τύχαινε στην καριέρα του να παίξει σ’ ένα παιχνίδι Ομόνοιας-ΑΠΟΕΛ είναι σαν να μην έπαιξε ποδόσφαιρο στην Κύπρο. Το τι συμβαίνει μέσα στο γήπεδο δεν μπορείς να το περιγράψεις», συμπληρώνει ο «αυτοκράτορας» της αμυντικής γραμμής των «πρασίνων» Κλείτος Ερωτοκρίτου. Το συναπάντημά τους έφερε συγκίνηση. «Κλείτο μου…», αναφώνησε το «φαινόμενο» του κυπριακού αθλητισμού, Ανδρέας Στυλιανού. «Δάσκαλέ μου…», απάντησε ο δυναμικός σέντερ μπακ της Ομόνοιας προτού οι δύο άνδρες εναγκαλιστούν.
Κ.Ε.: Να εκφράσω τη μεγάλη μου χαρά γιατί μού δίνεται η ευκαιρία να συναντήσω ξανά από κοντά, έναν φίλτατο άνθρωπο, ο οποίος για δύο χρόνια ήταν και καθηγητής μου στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Είχαμε παίξει και αντίπαλοι. Θεωρώ ότι ο κ. Ανδρέας είναι ασύγκριτος, γιατί μην ξεχνάμε ότι πέραν από ποδοσφαιριστής ήταν και αθλητής στίβου και τα συνδύαζε και τα δύο άψογα. Νιώθω λοιπόν χαρά και τιμή που έτυχε να τον γνωρίσω στη ζωή μου. Πρόκειται για εξαιρετικό άνθρωπο, ο οποίος άφησε τη σφραγίδα του στον κυπριακό αθλητισμό όσο ελάχιστοι.
Α.Σ.: Τιμή μου να βρίσκομαι με έναν μαθητή μου, ο οποίος ήταν άριστος και στο ήθος και στο ποδόσφαιρο. Είναι χαρά μου που ένας μαθητής μου εξελίχθηκε σ’ ένα από τα καλύτερα σέντερ μπακ στην ιστορία της Ομόνοιας.
Ποιο ντέρμπι των αιωνίων θυμάστε περισσότερο και ποια στιγμή σάς έμεινε αξέχαστη;
Α.Σ.: Τον Ιανουάριο του 1997, την τελευταία μου χρονιά στον ΑΠΟΕΛ, όταν κερδίσαμε 3-0 με δύο γκολ δικά μου και το δεύτερο ημίχρονο κτύπησα σε μια διεκδίκηση της μπάλας με τον Γκρέγκορι Σάββα και έπαθα κάταγμα στο αριστερό μου πόδι. Η αλήθεια πάντως είναι ότι δεν σταμάτησα το ποδόσφαιρο λόγω του τραυματισμού. Αποθεραπεύτηκα αλλά ήθελα να φύγω από το ποδόσφαιρο με το κεφάλι ψηλά και πετυχημένος.
Κ.Ε.: Όλως παραδόξως αυτό το παιχνίδι ήταν και για εμένα σημαδιακό γιατί ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκα ως σέντερ μπακ.
Σε ποια θέση αγωνιζόσασταν προηγουμένως;
Κ.Ε.: Η αρχική μου θέση ήταν στη μεσαία γραμμή. Εξ ανάγκης σ’ εκείνο το παιχνίδι λόγω έλλειψης επιλογών έπαιξα στην άμυνα. Και παρόλο που χάσαμε όλοι έλεγαν ότι έπαιξα καλά, σαν ένα νέο είδος σέντερ μπακ γιατί είχα την ικανότητα και την τάση ν’ αρχίζω τις επιθέσεις από την άμυνα. Δεν το ξεχνώ γιατί το ίδιο βράδυ κλήθηκα για πρώτη φορά στην Εθνική Κύπρου από τον Πανίκο Κρυστάλλη που ήταν ομοσπονδιακός προπονητής. Μετά από αυτό το παιχνίδι είχα την τύχη, στα επόμενα δέκα χρόνια, να χάσω μόνο μία φορά από τον ΑΠΟΕΛ.
Κ.Ε.: Να εκφράσω τη μεγάλη μου χαρά γιατί μού δίνεται η ευκαιρία να συναντήσω ξανά από κοντά, έναν φίλτατο άνθρωπο, ο οποίος για δύο χρόνια ήταν και καθηγητής μου στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Είχαμε παίξει και αντίπαλοι. Θεωρώ ότι ο κ. Ανδρέας είναι ασύγκριτος, γιατί μην ξεχνάμε ότι πέραν από ποδοσφαιριστής ήταν και αθλητής στίβου και τα συνδύαζε και τα δύο άψογα. Νιώθω λοιπόν χαρά και τιμή που έτυχε να τον γνωρίσω στη ζωή μου. Πρόκειται για εξαιρετικό άνθρωπο, ο οποίος άφησε τη σφραγίδα του στον κυπριακό αθλητισμό όσο ελάχιστοι.
Α.Σ.: Τιμή μου να βρίσκομαι με έναν μαθητή μου, ο οποίος ήταν άριστος και στο ήθος και στο ποδόσφαιρο. Είναι χαρά μου που ένας μαθητής μου εξελίχθηκε σ’ ένα από τα καλύτερα σέντερ μπακ στην ιστορία της Ομόνοιας.
Ποιο ντέρμπι των αιωνίων θυμάστε περισσότερο και ποια στιγμή σάς έμεινε αξέχαστη;
Α.Σ.: Τον Ιανουάριο του 1997, την τελευταία μου χρονιά στον ΑΠΟΕΛ, όταν κερδίσαμε 3-0 με δύο γκολ δικά μου και το δεύτερο ημίχρονο κτύπησα σε μια διεκδίκηση της μπάλας με τον Γκρέγκορι Σάββα και έπαθα κάταγμα στο αριστερό μου πόδι. Η αλήθεια πάντως είναι ότι δεν σταμάτησα το ποδόσφαιρο λόγω του τραυματισμού. Αποθεραπεύτηκα αλλά ήθελα να φύγω από το ποδόσφαιρο με το κεφάλι ψηλά και πετυχημένος.
Κ.Ε.: Όλως παραδόξως αυτό το παιχνίδι ήταν και για εμένα σημαδιακό γιατί ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκα ως σέντερ μπακ.
Σε ποια θέση αγωνιζόσασταν προηγουμένως;
Κ.Ε.: Η αρχική μου θέση ήταν στη μεσαία γραμμή. Εξ ανάγκης σ’ εκείνο το παιχνίδι λόγω έλλειψης επιλογών έπαιξα στην άμυνα. Και παρόλο που χάσαμε όλοι έλεγαν ότι έπαιξα καλά, σαν ένα νέο είδος σέντερ μπακ γιατί είχα την ικανότητα και την τάση ν’ αρχίζω τις επιθέσεις από την άμυνα. Δεν το ξεχνώ γιατί το ίδιο βράδυ κλήθηκα για πρώτη φορά στην Εθνική Κύπρου από τον Πανίκο Κρυστάλλη που ήταν ομοσπονδιακός προπονητής. Μετά από αυτό το παιχνίδι είχα την τύχη, στα επόμενα δέκα χρόνια, να χάσω μόνο μία φορά από τον ΑΠΟΕΛ.
Υπάρχουν διαφορές στα ντέρμπι Ομόνοιας-ΑΠΟΕΛ του παρελθόντος σε σχέση με σήμερα;
Α.Σ.: Τότε ζούσαμε τα παιχνίδια όλοι πολύ πιο έντονα. Και εμείς και φίλαθλοι. Θυμάμαι ότι τελείωναν οι αγώνες Ομόνοιας-ΑΠΟΕΛ και οι παίκτες φεύγαμε από την ίδια έξοδο του σταδίου μαζί. Οι οπαδοί πάλι το ίδιο. Ερχόντουσαν μαζί στο γήπεδο. Υπήρχε φανατισμός και τότε και μάλιστα ο κομματικός φανατισμός ήταν μεγαλύτερος. Ξέραμε ότι το ντέρμπι Ομόνοιας-ΑΠΟΕΛ ήταν και ιδεολογικό, όμως δεν νιώσαμε ποτέ ότι κινδυνεύαμε. Σήμερα, κάνουν κουμάντο στις ομάδες οι οργανωμένοι. Προσωπικά, ντρέπομαι για τη συμπεριφορά τους πολλές φορές.
Κ.Ε.: Είναι γεγονός ότι στα χρόνια που αγωνιστήκαμε εμείς, μετά την τουρκική εισβολή, υπήρχε άκρατος φανατισμός. Καλώς ή κακώς, οι δύο ομάδες αντιπροσώπευαν τη Δεξιά και την Αριστερά. Παρά όμως το τρομερά φανατισμένο κοινό, συνέβαιναν αυτά που είπε ο κ. Ανδρέας. Μέσα στο γήπεδο υπήρχαν “μάχες”, όμως, όταν τελείωνε ο αγώνας τελείωναν τα πάντα. Το ίδιο και στις κερκίδες. Ήταν όμως και διαφορετικός ο κόσμος της Κύπρου. Τότε υπήρχε αλληλοσεβασμός. Απολαμβάναμε τα παιχνίδια. Εγώ ήμουν πολύ καλός φίλος με τον Ανδρέα Σταύρου, (παλαίμαχος ποδοσφαιριστής του ΑΠΟΕΛ). Κάναμε παρέα έξω από το γήπεδο, αλλά όταν έπαιζε Ομόνοια-ΑΠΟΕΛ για 1-2 μήνες δεν συναντιόμασταν (γέλια).
Α.Σ.: Κλείτο, εσύ θυμάσαι να υπήρχαν αστυνομικοί μέσα στο παλιό ΓΣΠ; Εγώ προσπαθώ να σκεφτώ αλλά δεν θυμάμαι να υπήρχαν.
Κ.Ε.: Όχι, δεν υπήρχαν. Και όλος ο κόσμος έφευγε από μια μικρή πύλη, μαζί.
Η αναγνώριση από τους οπαδούς όλων των ομάδων πού οφείλεται;
Κ.Ε.: Έχει να κάνει με την ποδοσφαιρική αξία, αλλά ιδιαίτερα με το ήθος. Τουλάχιστον αυτό εισπράττω εγώ. Πάρα πολλές φορές μού έχει τύχει στη ζωή μου, να εισπράττω αγάπη από φίλους του ΑΠΟΕΛ και το συναίσθημα δεν περιγράφεται.
Α.Σ.: Θα συμφωνήσω απόλυτα με τον Κλείτο. Πέραν της ποδοσφαιρικής αξίας, αυτό που κάνει τον κόσμο να μάς αποδέχεται είναι το ήθος που είχαμε στους αγωνιστικούς χώρους.
Ζηλεύετε τους σημερινούς ποδοσφαιριστές που έχουν χρήμα και ανέσεις ή προτιμάτε τη δική σας εποχή;
Α.Σ.: Αυτή την εποχή θα την προτιμούσα όχι για τα λεφτά αλλά για τις εγκαταστάσεις. Δύο φορές προπόνηση τη μέρα, σάουνες, μασάζ, γήπεδα με χόρτο. Αν παίζαμε τώρα σε αυτά τα γήπεδα... Είναι όμως και τα λεφτά μεγάλη υπόθεση. Εμείς τελειώσαμε την καριέρα μας και ακόμα χρωστάμε δάνεια (γέλια).
Κ.Ε.: Πραγματικά ακόμα δεν ξέρω ν’ απαντήσω μ’ ένα ναι ή μ’ ένα όχι. Προσωπικά δεν θ’ άλλαζα με τίποτε την εποχή στην οποία αγωνίστηκα. Την αγάπη του κόσμου σκέφτομαι αν θα την άλλαζα με οποιοδήποτε συμβόλαιο... Αυτό είναι μια κληρονομιά μεγάλη για την οικογένειά μου, που τη βρίσκει μπροστά της καθημερινά. Και επειδή διετέλεσα και στο συμβούλιο της Ομόνοιας μπορώ να πω ότι υπάρχει μια τεράστια διαφορά στη σημερινή εποχή. Δεν ξέρω αν θα άντεχα να έβλεπα συμποδοσφαιριστές μου μετά από ήττα, σε παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ για παράδειγμα, να τραγουδάνε στο μπάνιο, γιατί μόλις έχουν σχολάσει από τη δουλειά τους. Υπέφερα αρκετά ως παράγοντας όταν βίωνα τέτοιες συμπεριφορές. Το τι έζησα ποδοσφαιρικά για εμένα δεν εξαργυρώνεται με τίποτε. Παίζοντας ως κεντρικός αμυντικός για 11 χρόνια, είχα στην καριέρα μου μόνο μια κίτρινη κάρτα και αυτή τη δέχθηκα σε ηλικία 18 χρόνων.
Πώς γίνεται αυτό; Είναι αφύσικο για αμυντικό...
Κ.Ε.: Γίνεται. Τα πάντα γίνονται, αρκεί να θέλει ο άνθρωπος. Βέβαια, είναι και θέμα χαρακτήρα, το πόσο μπορείς να συγκρατηθείς. Πρέπει να σου πω ότι είχα τσακωθεί με προπονητή στο ημίχρονο.
Γιατί;
Κ.Ε.: Στα αποδυτήρια κατά τη διάρκεια του ημιχρόνου με πήρε στο πλάι και μού είπε: “Παίζεις καλά, παίζεις δυνατά αλλά κτύπα του λίγο, είναι νευρικός και θα τον βγάλεις εκτός εαυτού”. Τότε τού απάντησα, “βρες άλλο”, αν και ήμουν μόλις 18 χρόνων και θεωρητικά θα έπρεπε ν’ υπακούω σε ό,τι και να μου έλεγαν.
Ο δυσκολότερος αντίπαλος που αντιμετωπίσατε στα ντέρμπι Ομόνοιας-ΑΠΟΕΛ;
Α.Σ.: Στην αρχή της καριέρας μου όταν αγωνιζόμουν ως εξτρέμ (ακραίος επιθετικός), με δυσκόλευε πολύ ο Κώστας Κάττος (δεξί μπακ). Ήταν πολύ καλός αμυντικός, τον ένιωθα. Ήξερε να με μαρκάρει.
Κ.Ε.: Εμένα μου άρεσε πάρα πολύ όταν είχα ν’ αντιμετωπίσω επιθετικούς του ύψους μου. Δεν ήθελα να μαρκάρω βραχύσωμους ποδοσφαιριστές. Λόγω αναστήματος ήμουν από τους ψηλούς της εποχής και μου άρεσε πολύ η εναέρια μονομαχία. Από τον ΑΠΟΕΛ αυτός που ήταν πολύ δύσκολος αντίπαλος ήταν ο μακαρίτης ο Ίαν Μουρς, λόγω εμπειρίας και εκτοπίσματος.
Ενόψει του σημερινού ντέρμπι πιστεύετε ότι η ποιοτική υπεροχή που φαίνεται να έχει σήμερα ο ΑΠΟΕΛ έναντι της Ομόνοιας θα είναι καταλυτική;
Α.Σ.: Ό,τι και να συμβαίνει, είτε η μια ομάδα είναι πρώτη είτε η άλλη τελευταία, είναι ένα ντέρμπι. Έτσι και το αυριανό θα είναι ένα πολύ αμφίρροπο παιχνίδι, άσχετα αν ο ΑΠΟΕΛ είναι πρώτος και η Ομόνοια 5η. Θα παίξει ρόλο η ψυχολογία και πιστεύω ότι θα κριθεί από την προσωπικότητα που θα δείξουν ορισμένοι ποδοσφαιριστές.
Κ.Ε.: Αυτά τα παιχνίδια καθορίζονται από τη στιγμή που πατά ο ποδοσφαιριστής στο γήπεδο για να ξεκινήσει ο αγώνας. Εκεί εξαρτώνται όλα. Στο πώς θα είναι εκείνη τη στιγμή. Κάποιος ποδοσφαιριστής μπορεί να είναι στην καλύτερη του φόρμα και σ’ εκείνο το παιχνίδι να μην αποδώσει γιατί δεν ήταν έτοιμος, απ’ όλες τις πλευρές. Και η ψυχολογία παίζει μεγάλο ρόλο σε αυτά τα παιχνίδια. Κατά την άποψή μου, τέτοιοι αγώνες είναι αγώνες των μεγάλων ποδοσφαιριστών.
