«Εις την κυπριακήν διαιτησία επικρατεί σαθρά κατάστασις»
13:11 - 24 Δεκεμβρίου 2015
Για τους σκοπούς ενός άλλου ρεπορτάζ ανέτρεξα στο αρχείο (πραγματικός θησαυρός) της Αρχιεπισκοπής, όπου διαφυλάσσεται η γραπτή κληρονομιά της Κύπρου. Μετροφυλλώντας παλιές εφημερίδες της δεκαετίας του 60’ και του 70’ έμεινα έκπληκτος όταν διάβασα πρωτοσέλιδα της εποχής που αναφέρονταν σε κακόβουλες διαιτησίες και απαίτηση των ομάδων για κάθοδο ξένων διαιτητών.
«Εις την κυπριακήν διαιτησία επικρατεί σαθρά κατάστασις» ήταν το πρωτοσέλιδο της εφημερίδας «Φιλελεύθερος» στις 3 Ιανουαρίου 1978 και σημειώνει: «Εάν αφεθεί να συνεχισθή θα είναι η βασική αιτία της κακοδαιμονίας του ποδοσφαίρου μας». Ε λοιπόν, 37 χρόνια μετά η διαιτησία παραμένει το δημοφιλέστερο θέμα συζήτησης στο χώρο του κυπριακού ποδοσφαίρου. Οπαδοί τσακώνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για το ποιος ευνοείται περισσότερο, τηλεοπτικές εκπομπές αντί να μιλάνε για ποδόσφαιρο σπαταλούν τα ¾ του χρόνου τους σε αναλύσεις φάσεων και παράγοντες ομάδων εκφράζουν συχνά-πυκνά παράπονα για τη μεταχείριση που τυγχάνουν οι ανταγωνιστές τους, αυξάνοντας στα ύψη την προκατάληψη.
Αλήθεια, τι να πιστέψουμε; Πως οι διαιτητές σφυρίζουν ό,τι βλέπουν και τα απανωτά λάθη κάθε βδομάδα στα γήπεδα είναι αποτέλεσμα ανθρωπίνων λαθών είτε αδυναμίας ή όντως υπάρχει ένας «σκοτεινός» κόσμος και παρασκηνιακά οι ομάδες παλεύουν για τα ποια θα προλάβει να επιβληθεί ούτως ώστε να ευνοηθεί περισσότερο;
Για παράδειγμα, όταν η μπάλα περνά ένα μέτρο από την τελική γραμμή και δεν υποδεικνύεται, θεωρώ ότι πρόκειται ξεκάθαρα για ανικανότητα. Στο ντέρμπι ΑΠΟΕΛ-ΑΕΚ η διαιτησία ήταν κάκιστη, χωρίς σε καμία περίπτωση να υπονοούμε ότι η νίκη της ΑΕΚ δεν ήταν δίκαιη. Στο Δασάκι έγιναν τραγικά λάθη που επηρέασαν το αποτέλεσμα στο παιχνίδι Εθνικού-Ανόρθωσης, ενώ δίκαια φωνάζουν για τη διαιτησία ΑΕΛ και Ένωση.
Σε όλα τα πρωταθλήματα του κόσμου τα «μεγάλα» κλαμπ ευνοούνται, άλλα λιγότερο και άλλα περισσότερο. Συνήθως, ο πρωταθλητής είναι αυτός που, στο τέλος της ημέρας, πήρε και τα περισσότερα σφυρίγματα. Το χειρότερο είναι πως, πλέον, κανείς δεν μπορεί να πειστεί ότι τα διαιτητικά λάθη υπέρ ή κατά κάποιων ομάδων δεν είναι εσκεμμένα. 37 χρόνια πριν γινόταν λόγο για σαθρά κατάσταση στην κυπριακή διαιτησία. Την ίδια άποψη έχει και σήμερα η κοινή γνώμη και είμαι βέβαιος πως το ίδιο θα ισχύει και 37 χρόνια μετά. Γιατί, στην πραγματικότητα όταν τα σωματεία φωνάζουν (όλα το κάνουν κατά καιρούς) ζητάνε εύνοια και όχι δίκαιη αντιμετώπιση. Αν δεν ήταν έτσι η διαιτησία δεν θα ήταν κάθε βδομάδα στο επίκεντρο των ποδοσφαιρικών συζητήσεων.
