Μια συγγνώμη
08:23 - 29 Δεκεμβρίου 2015
Το καλοκαίρι, με την ολοκλήρωση της έβδομης σεζόν της καριέρας του στην Κύπρο, σχεδίαζε ν’ αποχαιρετίσει τη Δόξα, την ενεργό δράση και το νησί της Αφροδίτης. Πριν μία εβδομάδα ο σύλλογος της Κατωκοπιάς τον πρόλαβε: αποχαιρέτισε πρώτος τον Ρικάρντο Φερνάντες επισπεύδοντας πιθανότατα τόσο την απόσυρσή του από τα ποδοσφαιρικά γήπεδα όσο και την επιστροφή του στην Πορτογαλία.
Ο (οσονούπω) 38χρονος βιώνει την αλήθεια της ρήσης «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», καθώς όλα όσα αξιόλογα προσέφερε στο κυπριακό ποδόσφαιρο και κοινό κινδυνεύουν να στιγματιστούν ανεξίτηλα από το φτύσιμό του στον Μπρούνο Αράμπαλ. Η ηροστράτειος δόξα…
Κάθε άνθρωπος εξοκέλλει στη διάρκεια της ζωής του. Νομοτελειακά. Η αναγνώριση του σφάλματος και η αποφυγή της επανάληψής του κάνουν τη διαφορά. Κι εδώ, ως την ώρα που γράφονταν τούτες οι αράδες, ο Φερνάντες συλλαμβάνεται σε θέση οφσάιντ.
Ανεξαρτήτως της επέμβασης (ή μη) του αθλητικού δικαστή, την επιβολή (ή μη) ποινής, τη συνέχιση (ή μη) της καριέρας του, ο Πορτογάλος όφειλε -και οφείλει- μια συγγνώμη. Στον Αράμπαλ, στο ποδοσφαιρόφιλο κοινό, σε όσους τον είχαν/έχουν πρότυπό τους και, φυσικά, στον εαυτό του για την ανοησία να παίξει κορώνα-γράμματα όσα με το ταλέντο και τον ιδρώτα του έχει αποκομίσει στη διάρκεια της καριέρας του.
Η ποδοσφαιρική του αξία δεν αμφισβητείται ούτε θα μειωθεί στο ελάχιστο από αυτό το παράπτωμα. Η αξία του ως άνθρωπος ωστόσο τώρα κρίνεται. Θα αποδειχθεί ένας αμετανόητος πρωταγωνιστής μιας ιταμής συμπεριφοράς ή ένας μεταμελημένος άντρας με το θάρρος της συγγνώμης;
Ο Φερνάντες θα γράψει ο ίδιος τον επίλογο. Η μπάλα είναι στα πόδια του. Η απόσταση από το τέρμα μεγάλη, το ανθρώπινο τείχος πολυμελές, αλλά γι’ αυτόν τέτοια φάουλ ήταν σαν πέναλτι. Εντός των τεσσάρων γραμμών. Οψόμεθα για το αν ισχύει το ίδιο και εκτός αυτών.
Ο (οσονούπω) 38χρονος βιώνει την αλήθεια της ρήσης «μηδένα προ του τέλους μακάριζε», καθώς όλα όσα αξιόλογα προσέφερε στο κυπριακό ποδόσφαιρο και κοινό κινδυνεύουν να στιγματιστούν ανεξίτηλα από το φτύσιμό του στον Μπρούνο Αράμπαλ. Η ηροστράτειος δόξα…
Κάθε άνθρωπος εξοκέλλει στη διάρκεια της ζωής του. Νομοτελειακά. Η αναγνώριση του σφάλματος και η αποφυγή της επανάληψής του κάνουν τη διαφορά. Κι εδώ, ως την ώρα που γράφονταν τούτες οι αράδες, ο Φερνάντες συλλαμβάνεται σε θέση οφσάιντ.
Ανεξαρτήτως της επέμβασης (ή μη) του αθλητικού δικαστή, την επιβολή (ή μη) ποινής, τη συνέχιση (ή μη) της καριέρας του, ο Πορτογάλος όφειλε -και οφείλει- μια συγγνώμη. Στον Αράμπαλ, στο ποδοσφαιρόφιλο κοινό, σε όσους τον είχαν/έχουν πρότυπό τους και, φυσικά, στον εαυτό του για την ανοησία να παίξει κορώνα-γράμματα όσα με το ταλέντο και τον ιδρώτα του έχει αποκομίσει στη διάρκεια της καριέρας του.
Η ποδοσφαιρική του αξία δεν αμφισβητείται ούτε θα μειωθεί στο ελάχιστο από αυτό το παράπτωμα. Η αξία του ως άνθρωπος ωστόσο τώρα κρίνεται. Θα αποδειχθεί ένας αμετανόητος πρωταγωνιστής μιας ιταμής συμπεριφοράς ή ένας μεταμελημένος άντρας με το θάρρος της συγγνώμης;
Ο Φερνάντες θα γράψει ο ίδιος τον επίλογο. Η μπάλα είναι στα πόδια του. Η απόσταση από το τέρμα μεγάλη, το ανθρώπινο τείχος πολυμελές, αλλά γι’ αυτόν τέτοια φάουλ ήταν σαν πέναλτι. Εντός των τεσσάρων γραμμών. Οψόμεθα για το αν ισχύει το ίδιο και εκτός αυτών.
