ʼκου, σενιόρ, γιατί φωνάζει ο κόσμος

Ο αντίπαλος είναι σε (πολύ) καλύτερο φεγγάρι. Έχει από την περασμένη περίοδο τον ίδιο προπονητή (που εμπνέει και συσπειρώνει τον κόσμο), έχει δέσει πιο γρήγορα ως ομάδα, έχει πάρει καλύτερα αποτελέσματα, έχει πολύ λιγότερες και ήσσονος βαρύτητας απουσίες από εσένα που από το ξεκίνημα της περιόδου προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου και να κερδίσεις χρόνο πορευόμενος πάνω στο διαχρονικό ποδοσφαιρικό αξίωμα «όπου δεν μπορείς να κερδίσεις, φρόντισε τουλάχιστον να μη χάνεις».
Τούτου δοθέντος ουδείς ψόγος (πρέπει να) υπάρχει για τη χθεσινή τακτική της Ανόρθωσης απέναντι στην ΑΕΛ. Όταν μειονεκτείς τόσο πολύ και σε τόσα πολλά, δεν επιχειρείς να δαγκώσεις τον αντίπαλο στην καρωτίδα με το καλημέρα, αλλά να τον κοιμίσεις, προκειμένου στο τέλος, αν δεν έχει μετουσιώσει την υπεροχή και την ανωτερότητά του σε γκολ, να επιχειρήσεις να του «κλέψεις» το αποτέλεσμα. Το έχουν κάνει, κατά καιρούς, ομάδες πολύ μεγαλύτερου βεληνεκούς από την «Κυρία» και δεν συνιστά ντροπή, αλλά ρεαλιστική θεώρηση των πραγμάτων.
Την ασπάστηκε και το κοινό, εξ ου και δεν εκφράστηκε αντίρρηση ή αποδοκιμασία για το στιλ παιχνιδιού. Ο κόσμος αντιλαμβανόταν άριστα ποιο ήταν το ισοζύγιο δυνάμεων μεταξύ των δύο αντιπάλων στη δεδομένη στιγμή -και όχι διαχρονικά ή με βάση την τροπαιοθήκη τους.
Στον Αντόνιο Πούτσε δεν χρεώθηκε επίσης ούτε η αδυναμία της «Κυρίας» να παίξει, όπως στις καλύτερες περιόδους της, ούτε οι τοποθετήσεις του στη συνέντευξη Τύπου, όπου δήλωσε ευχαριστημένος από την προσπάθεια αλλά δυσαρεστημένος από το αποτέλεσμα.
Ο κόσμος αντέδρασε τη στιγμή της αντικατάστασης του Ράγιος. Η αίσθηση είναι πως επρόκειτο για την έκρηξη μια σωρευμένης δυσφορίας για τις επιλογές του Ισπανού τεχνικού. Μεσοαμυντικά τα χέρια του ήταν δεμένα ελέω των απουσιών των (τραυματιών) Ερέρο, Αγουιλάρ και του (τιμωρημένου) Σιβού, μεσοεπιθετικά όμως είχε τη δυνατότητα επιλογών -σε επίπεδο και προσώπων και ρόλων. Και τι επέλεξε; Μια τετράδα, στην οποία μόνον ο Κολούνγκα έπαιζε στη φυσική του θέση!
Αποτέλεσμα: ο «αριστερός εξτρέμ» Ράγιος (όχι απλώς συνέκλινε, αλλά) μετά τα πρώτα λεπτά εγκαταστάθηκε στον οικείο χώρο του (στον άξονα), ο «οργανωτής» Καμπρέρα προωθήθηκε στον δικό του (ως δεύτερος επιθετικός), η αριστερά πλευρά καλυπτόταν είτε εξ ολοκλήρου από τον Σάντος είτε από κάποιες μετατοπίσεις του Πελέ, ενώ ο «δεξιός εξτρέμ» Γκονσάλβες ήταν παρών-απών. Χρειάζεται περαιτέρω εξήγηση για το πώς ο Ρόμο έβγαλε το πρώτο μέρος ως θεατής εντός γηπέδου;
Δεδομένης της μη ετοιμότητας του Καλό για το αρχικό σχήμα, μια πιο ορθολογική (πιθανότατα και πιο αποτελεσματική) στελέχωση θα ήταν η επιλογή του Ρέινα αριστερά (από το ξεκίνημα), του Ράγιος ως δεκαριού και ενός εκ των Καμπρέρα, Γκονσάλβες δεξιά, ώστε μόνο ένας να μην αγωνίζεται στη φυσική του θέση. Ο Πούτσε την παρέβλεψε, όπως ακριβώς και τις δύο μαγικές μπαλιές που έβγαλε στο πρώτο ημίχρονο (από τον άξονα) ο Ράγιος στους (ακραίους μπακ) Γκάμπριελ και Σάντος, που με κάθετες ή διαγώνιες κινήσεις μέσα στην περιοχή έκαναν, ό,τι θα έπρεπε κανονικά να κάνουν οι εξτρέμ, οι οποίοι όμως δεν υπήρχαν…
Στην επανάληψη με την είσοδο του Καρλίτος ο Ισπανός τεχνικός είχε την ευκαιρία να στείλει τον Καμπρέρα στα πλάγια και ν’ αφήσει το Ράγιος στη φυσική του θέση. Ούτε αυτό το έπραξε. Και όταν -στο τελευταίο δεκάλεπτο- αποφάσισε να περάσει και δεύτερο καθαρόαιμο εξτρέμ (Ρέινα), αντικατέστησε τον Ράγιος στερώντας εκ νέου από την ομάδα του τη δυνατότητα να ψάξει το κλέψιμο της νίκης με την καλύτερη διαθέσιμη μεσοεπιθετική τριάδα.
Ακόμη κι αν ο Ράγιος ήταν όντως κατάκοπος σ’ εκείνο το σημείο, ήταν απότοκο της διαχείρισης του προπονητή του, ο οποίος τον «υποχρέωσε» να αμύνεται ως αριστερός εξτρέμ και να επιτίθεται ως δεκάρι. Αυτά είδαν οι φίλοι της Ανόρθωσης και ξέσπασαν στο 79’ σε αποδοκιμασίες τον Πούτσε. Αν κρίνουμε από την απουσία αυτοκριτικής διάθεσης στη συνέντευξη Τύπου γι’ αυτές τις (εξ αρχής) ακατανόητες και (εκ του αποτελέσματος) λανθασμένες επιλογές και αποφάσεις, την ευθύνη των οποίων φέρει ακέραια, ο Ισπανός δεν το αντελήφθη. Γι’ αυτό και η, καλοπροαίρετη, επισήμανση μέσω αυτού του σημειώματος.