O Παναθηναϊκός επιστρέφει στον τόπο του «εγκλήματος»!
09:44 - 23 Νοεμβρίου 2016
Γέμισε ξανά η βαλίτσα και φύγαμε λοιπόν. Πέμπτο και - κατά πάσα πιθανότητα - τελευταίο ευρωπαϊκό ταξίδι για φέτος με τον Παναθηναϊκό. Σε μια πόλη που έχω πάει περισσότερες φορές από οποιαδήποτε άλλη. Μπορεί και 15, μπορεί και παραπάνω. Εχει χαθεί ο λογαριασμός, ΑΛΛΑ δεν θα μου συγχωρέσω ότι έχασα την ΚΑΛΥΤΕΡΗ. Ξέρεις τι είναι να έχεις ταξιδέψει με την Πανάθα σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο της γης και να μην ήσουν εκεί; Ευλογία και κατάρα μαζί.
Εντάξει, το παράκανα και θα πέσει φωτιά να με κάψει. Απλά με τρώει…
Συνεχίζεται ή μίνι προσωπική αφήγηση και μετά πάμε στο «ψητό»: Γυρνάμε το ρολόι πίσω, 20 χρονάκια. Ήμουν μικρός και όπως καταλαβαίνετε ζορισμένος οικονομικά. Σε μια ΤΡΕΛΗ χρονιά για τον Παναθηναϊκό, στο απόλυτο όνειρο. Κουτσά στραβά κατάφερα να βάλω κάποια χρήματα στην άκρη και βρέθηκα μπροστά σε ένα μεγάλο Παναθηναϊκό δίλλημα. Παρίσι για το μπάσκετ ή Άμστερνταμ για τη μπάλα; ΟΚ, δεν το πίστεψα το διπλό. Το παραδέχομαι. Όχι πως το μετάνιωσα εκεί που πήγα φυσικά.
Τους το φωνάζαμε στο Τελ Αβίβ και στη Σαραγόσα. «Το πρώτο ευρωπαϊκό ο ΠΑΟ θα το πάρει», κλπ, κλπ… . Και το πήρε. Αλλά και το άλλο ρε αδέρφια, τι πράγμα ήταν αυτό; Και αλήθεια πόσο ευλογημένοι ήταν όσοι μπόρεσαν να τα ζήσουν και τα δύο. Θυμάμαι σαν τώρα στο πάρκινγκ στο Παλέ Ντε Μπερσί να «σκάει» ένα πούλμαν από την 13ήμερη οδική που ξεκίνησε από Αθήνα, πήγε Άμστερνταμ και καπάκι Παρίσι. Πόσο βιβλία μπορείτε να γράψετε ρε μάγκες γι’ αυτό που ζήσατε; Ανατριχίλα!
20 χρόνια πριν ο Βαζέχα πάγωσε το Άμστερνταμ λοιπόν. Και όχι μόνο. Αν κρίνει κανείς από το πόσοι βγήκαν στους δρόμους του Πειραιά μόλις αποκλειστήκαμε θα συμπεράνει ότι 15 μέρες ήταν στην… κατάψυξη οι άνθρωποι. Μιλάμε για πολύ πόνο. Και να που ο Παναθηναϊκός γυρίζει στον τόπο του εγκλήματος. Ως πόλη και ως αντίπαλο εννοώ, όχι ως γήπεδο. Γιατί τότε το ματς έγινε στο Ολυμπιακό στάδιο (το «κλείσαμε» μάλιστα το σπίτι τους στην κυριολεξία αφού ήταν το τελευταίο παιχνίδι) και τώρα στο Amsterdam Arena.
Σε μια ΓΗΠΕΔΑΡΑ. Την έχω επισκεφτεί πριν 16 χρόνια, σε μια αποστολή εμπειρία ζωής με την εφημερίδα Sportime τότε. Ο Αγιαξ είχε καλέσει τους παλαίμαχους του Παναθηναϊκού στην «αναβίωση» του τελικού του 71’, της μεγαλύτερης επιτυχίας ελληνικής ομάδας στην Ευρώπη σε συλλογικό επίπεδο. Παρένθεση, για να μην ξεχνιόμαστε: : Και οι αμέσως επόμενες επιτυχίες ΠΑΛΙ δικές μας είναι. Είχα πάει εγώ από την εφημερίδα και ο Άγγελος ο Μενδρινός από το Mega. Κανείς άλλος. Εμείς και οι «ήρωές» μας. Μάλιστα τους κερδίσαμε 1-0 τους… αχώνευτους με γκολ του Δομάζου, αλλά δυστυχώς το Κύπελλο το κράτησαν εκείνοι.
Όλα αυτά από μόνα τους και πολλά ακόμη που αν υπήρχε όρεξη και χρόνος θα σας έγραφα, δείχνουν πως δεν μιλάμε για ένα παιχνίδι όπως όλα τα άλλα. Ούτε λέει κάτι ότι είσαι με το 1,5 πόδι εκτός, ότι έχεις ένα πόντο και αυτοί δέκα. Το ματς αυτό οι πράσινοι ΟΦΕΙΛΟΥΝ να το χτυπήσουν μέχρι εκεί που δεν πάει. Και αν δεν ξέρουν το γιατί, ας ρωτήσουν, ας το βάλουν στο dvd. Τα τελευταία χρόνια η ιστορία του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη έχει ποδοπατηθεί. Δεν ευθύνονται σώνει και καλά οι παρόντες, είναι όμως μια – σκληρή – πραγματικότητα που τόσο μας πονάει. Ας μην «μαγαρίσουμε» λοιπόν και το Άμστερνταμ.
ΦΥΣΙΚΑ και αυτό που έγινε πριν 20 χρόνια δεν σβήνει ΠΟΤΕ. Ότι κι αν συμβεί το βράδυ της Πέμπτης. Από την άλλη όμως δεν γίνεται να συνεχιστεί κι αυτό που ζούμε εσχάτως. Πρέπει να μπει ένα τέρμα και σε αυτό θα βοηθήσει μια μεγάλη νίκη. Μακάρι να έφτασε η στιγμή, αν και για να είμαστε ρεαλιστές τα πράγματα είναι κάτι παραπάνω από ζόρικα και επί της ουσίας ψάχνουμε την έκπληξη.
Πέρα από τα παραπάνω θα υπάρχει και ένα ακόμη κίνητρο. Κι αυτό καλό είναι όσοι παίζουν να μην το ξεχνούν ΠΟΤΕ. Θα το καταλάβουν οι παίκτες μόλις μπουν μέσα στο γήπεδο.Θα ήταν εύκολο να το αντιληφθούν ακόμη κι αν έβγαιναν μια βόλτα στους δρόμους της πόλης που από την Δευτέρα παρακαλώ έχουν πρασινίσει. Πάνω από πέντε χιλιάδες άνθρωποι θα είναι εκεί!
Ο Παναθηναϊκός πήρε τρεις χιλιάδες εισιτήρια, οι αιτήσεις με το καλημέρα ξεπέρασαν τις έξι χιλιάδες, αλλά οι Ολλανδοί δεν έδωσαν τίποτα παραπάνω. Ούτε… ένα. Ο κόσμος όμως πήγε ως εκεί. Με το ΕΤΣΙ ΘΕΛΩ. Άλλοι θα μπουν σε διπλανές θύρες, άλλοι θα φάνε «πόρτα» και το ξέρουν, αλλά ήθελαν απλά να είναι ΕΚΕΙ. Ας είναι λοιπόν και ο καλός Παναθηναϊκός. Αυτός που τόσο μας έχει λείψει. Τα (ξανά)λέμε…
