Αλεχάντρο «Τσόρι» Ντομίνγκες, σύμβολο πίστης
12:25 - 19 Δεκεμβρίου 2016
Τον Απρίλιο του 2015 ο Ολυμπιακός έπαιζε ένα ματς με τον Πανιώνιο έχοντας κερδίσει το πρωτάθλημα. Οι Νεοσμηρνειώτες που έπαιζαν για να μείνουν στην κατηγορία του έβαλαν δύσκολα. Μέχρι που σηκώθηκε από τον πάγκο ο Τσόρι. Ενας παλιός παίκτης του Πανιώνιου, που ήταν στο γήπεδο κι έβλεπε το ματς της ομάδας του, μου είπε ότι «στο δεύτερο ημίχρονο, όταν μπήκε ο Τσόρι, φάνηκε ότι στο γήπεδο υπήρχε ένας που έπαιζε ποδόσφαιρο και εικοσιένα άλλοι που ήταν τυχεροί που βρέθηκαν εκεί μαζί του». Σαφώς και πρόκειται για υπερβολή, από αυτές που στη Νέα Σμύρνη αγαπάμε. Τη θυμήθηκα χθες όταν ο Τσόρι μπήκε στο γήπεδο μετά από απαίτηση του κόσμου που ήταν στο «Γεώργιος Καραϊσκάκης». Μόνη διαφορά ότι αυτή τη φορά τυχεροί που βρέθηκαν στο γήπεδο ένοιωσαν και οι οπαδοί που ουσιαστικά επέβαλαν την παρουσία του.
Καψόνια από την αρχή
Εχω ξαναγράψει ότι όταν ήρθε ο Τσόρι στον Ολυμπιακό, πριν χρόνια, δεν πίστευα ότι θα κάνει εδώ τέτοια καριέρα. Στα πρώτα του ματς, καλοκαιριάτικα, μου έμοιαζε τότε βαρύς και κομμάτι ανόρεχτος. Κυρίως ομολογώ ότι δεν τον ήξερα και κοιτάζοντας το βιογραφικό του νόμιζα ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιον που τα μεγάλα συμβόλαια τον ενδιέφεραν περισσότερο από το ποδόσφαιρο και γι’ αυτό πέρασε τα πιο δημιουργικά του χρόνια στο πρωτάθλημα της Ρωσίας πχ, παίζοντας σε ομάδες που πληρώνουν καλά, όπως η Ρούμπιν Καζάν ή η Ζενίτ. Παρότι εκεί ψηφίστηκε δυο φορές καλύτερος ποδοσφαιριστής του πρωταθλήματος (το 2006 και το 2009), μεγάλωνε τις αμφιβολίες μου και το ότι στο βιογραφικό του δεν υπήρχαν κλήσεις στην Εθνική ομάδα της Αργεντινής, στην οποία κατά καιρούς έχουν βρει χώρο όλοι οι ποιοτικοί μέσοι. Θυμάμαι ότι αρχικά και εντός του Ολυμπιακού υπήρχε για την δυνατότητα της όποιας προσφοράς του μεγάλη αμφιβολία, μετά τις πρώτες του εμφανίσεις στα φιλικά.
Εχω ξαναγράψει ότι όταν ήρθε ο Τσόρι στον Ολυμπιακό, πριν χρόνια, δεν πίστευα ότι θα κάνει εδώ τέτοια καριέρα. Στα πρώτα του ματς, καλοκαιριάτικα, μου έμοιαζε τότε βαρύς και κομμάτι ανόρεχτος. Κυρίως ομολογώ ότι δεν τον ήξερα και κοιτάζοντας το βιογραφικό του νόμιζα ότι έχουμε να κάνουμε με κάποιον που τα μεγάλα συμβόλαια τον ενδιέφεραν περισσότερο από το ποδόσφαιρο και γι’ αυτό πέρασε τα πιο δημιουργικά του χρόνια στο πρωτάθλημα της Ρωσίας πχ, παίζοντας σε ομάδες που πληρώνουν καλά, όπως η Ρούμπιν Καζάν ή η Ζενίτ. Παρότι εκεί ψηφίστηκε δυο φορές καλύτερος ποδοσφαιριστής του πρωταθλήματος (το 2006 και το 2009), μεγάλωνε τις αμφιβολίες μου και το ότι στο βιογραφικό του δεν υπήρχαν κλήσεις στην Εθνική ομάδα της Αργεντινής, στην οποία κατά καιρούς έχουν βρει χώρο όλοι οι ποιοτικοί μέσοι. Θυμάμαι ότι αρχικά και εντός του Ολυμπιακού υπήρχε για την δυνατότητα της όποιας προσφοράς του μεγάλη αμφιβολία, μετά τις πρώτες του εμφανίσεις στα φιλικά.
Ο Μίτσελ, που τον πίστευε, τον έστελνε στα αριστερά, έψαχνε τρόπους να τον χωρέσει τότε στην ίδια ενδεκάδα με τον Σαβιόλα. Του έκανε και καψονάκια αφήνοντας τον έξω από ματς σημαντικά, αλλά ο τύπος ήταν κύριος και ποτέ του δημόσια δεν διαμαρτυρήθηκε για αποκλεισμούς άδικους. Πάντα μου αρέσει να θυμίζω ότι αυτός ο καταπληκτικός παίκτης, την τελευταία χρονιά που ο Ολυμπιακός στο Τσάμπιονς λιγκ πέρασε τον όμιλο, δεν ξεκίνησε βασικός στα δυο ματς με την Αντερλεχτ, δεν αγωνίστηκε σε αυτό με την Παρί στο Παρίσι, ενώ αντ αυτού με την Μπενφίκα στο Καραϊσκάκη προτιμήθηκε ο Γιαταμπαρέ! Κι όμως όλα αυτά ο Τσόρι τα πέρασε με το χαμόγελο στα χείλι: χωρίς καμία γκρίνια. Το έπαθλό του είναι ότι ποτέ δεν θα τον ξεχάσει κανείς: στο παιγνίδι κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο Καραϊσκάκη, έκανε μια από τις μεγαλύτερες εμφανίσεις που έχει κάνει ξένος ποδοσφαιριστής που έχει αγωνιστεί στην Ελλάδα, ενώ στη Λισσαβόνα κόντρα στην τότε πανίσχυρη Μπενφίκα πέτυχε ένα γκολ μέσα στη βροχή που παραμένει απόδειξη υψηλής και αξιοθαύμαστης τεχνικής. Το ματς αυτό και το γκολ αυτό θα παραμείνουν στην ιστορία της ομάδας ως τα σημεία αναφοράς της εδώ τεράστιας καριέρας του.
Μια στιγμή πολυτελείας
Ο κόσμος του Ολυμπιακού δεν φωνάζει τυχαία το όνομα του Τσόρι και δεν είναι η απαίτησή του να τον δει για κάποιο διάστημα στο γήπεδο ένας κομψός τρόπος για να γίνεται κριτική στον Μπέντο: ο κόσμος έχει κριτήριο, θυμάται τα πάντα. Ολοι ξέρουν ότι ο Τσόρι δεν μπορεί να είναι βασικός γιατί μεγάλωσε και όλοι καταλαβαίνουν πως αυτή είναι η τελευταία χρονιά του, αλλά και όλοι πιστεύουν πως κάθε λεπτό της παρουσίας του στο γήπεδο είναι μια στιγμή πολυτέλειας: ο Τσόρι ακόμα και τώρα δημιουργεί τη βεβαιότητα ότι θα χαρίσει στον κόσμο που τον γουστάρει την ανάμνηση μιας μεγάλης ενέργειας – μιας ακόμα. Με τον Παναιτωλικό η συμβολή του στην ανατροπή είναι μεγάλη γιατί πήγε την ομάδα μπροστά, όμως κυρίως καταγράφονται στο ενεργητικό του τρεις πάσες απίστευτες: η γρήγορη κάθετη στον Καρντόσο στο 78΄, το άνοιγμα στο Φιγκέιρας πριν το τελικό 3-1 και η «πενηντάρα» μπαλιά πάλι στον Καρντόσο στο 91΄είναι στιγμές ρεπερτορίου που άλλος δεν έχει στην Ελλάδα. Κυρίως ο κόσμος θυμάται και εκτιμά τον απίστευτο επαγγελματισμό του και τον χαρακτήρα του. Στην Τούμπα κάποτε του πετούσαν σιφώνια και πέτρες κι αυτός χειροκροτούσε την εξέδρα. Στη Λεωφόρο πριν δυο χρόνια, σκόραρε εν μέσω πολεμικού βομβαρδισμού. Ανάμεσα στα είκοσι γκολ του, υπάρχουν μερικά που σώζουν την ποιότητα του πρωταθλήματος μας – αν και το πιο όμορφο το έχει βάλει σε τελικό κυπέλλου. Ο κόσμος φωνάζει ρυθμικά το όνομά του γιατί ξέρει πως ο Ντομίνγκες θα προσπαθήσει σε κάθε εμφάνισή του κάτι στην εξέδρα να χαρίσει. Σε τελική ανάλυση, ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός χάσει το ματς, ο κόσμος προτιμά να ζήσει την πίκρα με τον Τσόρι, γιατί είναι βέβαιος πως κι αυτός θα πικραθεί και πως δεν θα φύγει από το γήπεδο αδιάφορος. Η μόνη βεβαιότητα είναι το ότι θα κάνει αυτό που μπορεί. Πολύ ή λίγο, όταν μιλάμε για παίκτες που έρχονται από τις σελίδες της ιστορίας κι όχι απλά από τον πάγκο, μικρή σημασία έχει.
Το cult του δεκαριού
Ο σημερινός οπαδός του Ολυμπιακού έχει μεγαλώσει με το cult του «δεκαριού». Οι πιο μεγάλοι ακόμα ορκίζονται στο όνομα το Δεληκάρη κι αναρωτιούνται γιατί τελικά δεν ολοκληρώθηκε η μεταγραφή του Χατζηπαναγή – που θα λατρευόταν ακόμα κι αν πατούσε το Καραϊσκάκη στα 31 του. Οι πιο νέοι θυμούνται τον Καραπιάλη να νικάει τον Βάντσικ με μια λόμπα εκτός περιοχής. Ολοι περίμεναν τα καλοκαίρια το «μεγάλο δεκάρι», που θα ρθει από τη Λατινική Αμερική, θα ναι «ηγέτης και σκόρερ», θα γίνει στο Φως πρωτοσέλιδο και όλοι οι αντίπαλοι θα το ζηλεύουν. Κάποιος θα πει ότι αυτά είναι φαντασίες παιδικές και μπορεί να χει και δίκιο, αλλά ο Τσόρι είναι η απόδειξη ότι αξίζει και να φαντάζεσαι και να περιμένεις. Ο Ζιοβάνι είναι ο μεγαλύτερος αρτίστας που χει περάσει από την Ελλάδα, αλλά δεν ήταν «δεκάρι», ήταν μεσοκυνηγός και την καλύτερη χρονιά του την έκανε ως «ψευτοφόρ». Ο Ιμπαγάσα ήταν ένας εκπληκτικός οργανωτής, μάστορας στην «ψιλοβελονιά» της πάσας, αλλά δεν έβαζε γκολ. Ο Ζέτερμπεργκ ήταν καλός παίκτης, αλλά Σκανδιναβός κι αυτοί δεν σολάρουν με κιθάρες, απλά παίζουν μπάσο. Ο Ντέταρι ήξερε τρομερή μπάλα, έδιωχνε προπονητές για να φέρει τον πεθερό του, αλλά ήρθε με κρύα καρδιά. «Δεκάρι» ήταν ο Ρίμπο, αλλά δεν είχε τη ζεστασιά, την ανθρωπιά, το δέσιμο με την ομάδα και την εξέδρα της που έχει ο Τσόρι ούτε ήταν ποτέ πρωταγωνιστής σε ματσάρες κόντρα στη Μπενφίκα, στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, στη Γιουβέντους, στην Ατλέτικο Μαδρίτης όπως αυτός. Η φανέλα με το «δέκα» είναι ιστορικά δική του γιατί κάθε φορά που πατάει το γήπεδο το νοιώθεις πως ο Ολυμπιακός είναι η ομάδα του.
Να μάθει λίγη ιστορία
Για τον Μπέντο θα τα πούμε προσεχώς. Στη διακοπή πρέπει να βρει τουλάχιστον ένα σέντερ μπακ, να βάλει σε τάξη το μυαλό του, να αλλάξει κάτι και στην συμπεριφορά του ίσως. Κυρίως πρέπει να μάθει την ιστορία του Ολυμπιακού – δεν ήταν υποχρεωμένος να την γνωρίζει όταν ανέλαβε, τώρα όμως είναι απαραίτητο. Θα καταλάβει που βρίσκεται και ποιον έχει απέναντί του. Δεν μιλάω για τον γελαστό Ντομίνγκες που δεν είναι ποτέ κόντρα σε κανένα γιατί είναι πολύ μεγάλος. Μιλάω για τον κόσμο του Ολυμπιακού που το όνομα του Τσόρι φωνάζει. Γιατί το όνομα αυτό είναι σύμβολο πίστης.
Πηγή: karpetshow.gr
