«Το (λάθος) μήνυμα ελήφθη. (Game?) over»

Από το έμπα του τρέχοντος έτους το σκηνικό στην Ανόρθωση με την αναζήτηση και απόδοση ευθυνών θυμίζει έντονα το ανέκδοτο με τον τύπο, ο οποίος πηγαίνει στον γιατρό του παραπονούμενος πως πονά σε όποιο μέρος του σώματός του κι αν αγγίξει, για να εισπράξει την (πληρωμένη) απάντηση: «Έχετε σπάσει το δάχτυλό σας!».
Αρνούμενη να παραδεχτεί (και ν’ αναλάβει εμπράκτως τις ευθύνες της για) τους χειρισμούς της στο ποδοσφαιρικό τμήμα, η διοίκηση της «Κυρίας» καρατομεί -με σαθρή επιχειρηματολογία και ερασιτεχνικά άκομψους χειρισμούς- τεχνικούς διευθυντές, προπονητές και βοηθούς απλώς για να δείξει ότι δεν μένει απαθής στην αγωνιστική κατρακύλα της ομάδας.
Η τελευταία αποφασίστηκε ότι χρήζει της παρουσίας ενός προπονητή που να μπορεί να εμπεδώσει πειθαρχία στα αποδυτήρια και να είναι γνώστης της κυπριακής πραγματικότητας. Δεν αποκλείεται να ισχύει. Ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση όμως, ακόμη πιο μεγάλη ανάγκη για μια ομάδα είναι να έχει μια στιβαρή, σοβαρή και αξιόπιστη διοίκηση. Και δυστυχώς, παρά τις σημαντικότατες επιτυχίες της στο οικονομικό συγύρισμα του συλλόγου, η νυν ηγεσία της «Κυρίας» παραμένει υπόχρεη αυτής της απόδειξης.
Κατ’ ακρίβεια, η διοίκηση του σωματείου της Αμμοχώστου έχει απολέσει την αξιοπιστία της αναφορικά με το πλάνο και τη στόχευσή της μέσα από μια σειρά κινήσεων -με αποκορύφωμα την αποδέσμευση του Άντρε Πάους. Όχι επειδή ο Ολλανδός ήταν ο καλύτερος προπονητής που είχε περάσει από την «Κυρία» ή το κυπριακό ποδόσφαιρο, αλλά επειδή προσωποποιούσε την αδιατάρακτη προσήλωσή της στο σχέδιο αγωνιστικής επαναφοράς.
Μετά την απομάκρυνση του (ουδόλως συνεργάσιμου) Τεντ φαν Λέουβεν και την επιλογή μη επιστροφής του Τιμούρ Κετσπάγια οι παίκτες πίστεψαν ότι η διοίκηση εμπιστευόταν πραγματικά τον Πάους. Τα αποτελέσματα στο πρώτο μισό της περιόδου ήταν αντανάκλαση και της ψυχολογίας που είχε δημιουργήσει αυτή η εμπιστοσύνη. Με την απομάκρυνση του Πάους, την οποία απεργάστηκαν άτομα ανεπιθύμητα από τον κόσμο της ομάδας και υλοποίησαν σε λάθος χρόνο και άνευ πειστικών επιχειρημάτων, η πίστη των παικτών στη διοίκηση δεν κλονίστηκε απλώς. Κατέρρευσε. Όπως ακριβώς και το αγωνιστικό οικοδόμημα, το οποίο επιμελώς επί 18 μήνες έχτιζε ο Ολλανδός.
Η διοίκηση με τη στάση της πέρασε το (εντελώς λανθασμένο) μήνυμα προς τους παίκτες, τους οποίους τώρα μέμφεται για απειθαρχία και αδιαφορία, δίχως να υπολογίζει (εκ νέου) το προφανές, ότι δηλαδή ουδείς προπονητής μπορεί να επιβάλλει το νόμο του στα αποδυτήρια, αν έστω και στον αέρα πλανάται η υποψία πως είναι αναλώσιμος. Κι επειδή η απουσία αυτοκριτικής οδηγεί νομοτελειακά σε ίδια και μεγαλύτερα λάθη, ο νέος προπονητής ανακοινώθηκε μαζί με τη (συντομότατη) ημερομηνία λήξης του. Αλλά με συνταγή «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού» ουδεμία αληθινά καλή και μεγάλη ομάδα χτίστηκε.