Δύσκολη η συμβίωση με τον Πρόδρομο
07:54 - 22 Απριλίου 2016
Δεν είναι είδηση η αδυναμία του Πρόδρομου Πετρίδη στις αλλαγές προπονητών. Μια σύντομη ιστορική αναδρομή στις δύο προεδρικές του θητείες προδίδει πως η υπομονή δεν είναι χαρακτηριστικό του προέδρου.
Αναλαμβάνοντας τον ποδοσφαιρικό ΑΠΟΕΛ το 2001 ο κ. Πετρίδης βρήκε στον πάγκο τον Μάικ Γουόκερ. Τον άντεξε όλες κι όλες δύο αγωνιστικές. Κατόπιν τα κλειδιά πέρασαν στον Ευγένιο Γκέραρντ. Ο Ολλανδός είναι ο μοναδικός προπονητής επί Πετρίδη που αποχώρησε οικειοθελώς (στο τέλος του 2003). Ανέλαβε ο Τάκης Λεμονής. Και μετά ο Ούχριν. Τον Τσέχο διαδέχτηκε ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και τον Σέρβο ο Χατζηλούκας, για λίγο. Προσλήφθηκε ο Λόραν, μετά ο Μάριος Κωνσταντίνου και ύστερα ο Έγκελ.
Κάπου εδώ ολοκληρώνεται η πρώτη θητεία Πετρίδη. Πέντε χρόνια, εννιά προπονητές, δύο πρωταθλήματα, ένα κύπελλο.
Ο Πετρίδης αναλαμβάνει και πάλι το 2013. Στον πάγκο βρίσκεται ο Δώνης. Όταν φτάνει η στιγμή του αποχωρισμού, προσλαμβάνεται ο Φινκ. Κατόπιν ο Ντομίνγκος Πασιένσια. Μετά ο Κετσπάγια. Δυόμιση χρόνια μετά το κοντέρ γράφει δύο νταμπλ, τέσσερις προπονητές και τρεις τεχνικούς διευθυντές (Νασιμέντο, Μαντούκα, Σάμπουριτς). Και έπεται συνέχεια…
Το ερώτημα είναι αν σωστά απομακρύνθηκε ο Τιμούρ. Ναι, σωστά, κατά την άποψή μου. Αλλά λανθασμένα προσλήφθηκε.
Το πρόβλημα του ΑΠΟΕΛ δεν είναι ούτε ο Κετσπάγια, ούτε ο Φινκ, ούτε ο Δώνης, αλλά ότι σχεδιάζει μόνο για τον επόμενο αγώνα, βάσει του αποτελέσματος του προηγούμενου. Το ότι εξαρτάται υπερβολικά από το αν θα πάρει το πρωτάθλημα.
Στην ομάδα δεν διακρίνεται κάποιο πλάνο για το που βρίσκεται, που θέλει να πάει και πως θα το πετύχει. Και φυσικά δεν φαίνεται να υπάρχουν γραμμένα τα κριτήρια που πρέπει να πληροί ο εκάστοτε προπονητής.
