Απόλλων: Ο καθρέφτης μιας ολόκληρης χρονιάς

Το χθεσινό 2-2 του Απόλλωνα στο ΓΣΠ είναι πιθανότατα το πιο μεγάλο αποτέλεσμα που έχει αποσπάσει ομάδα στο τρέχον πρωτάθλημα απέναντι στον ΑΠΟΕΛ. Και ο λόγος είναι απλός: μετά από επτά μήνες υπό τον Τιμούρ Κετσπάγια και κατόπιν εξαιρετικής ενίσχυσης στη μεταγραφική περίοδο του Ιανουαρίου, ο πρωταθλητής ευρίσκεται εντός του 2016 στην καλύτερη φόρμα του στη σεζόν. Αυτό άλλωστε πιστοποιούσε και το νικηφόρο σερί 12 αγωνιστικών, το οποίο διέκοψε ο σύλλογος της Λεμεσού.
Το στραβοπάτημα των «γαλαζοκιτρίνων» δεν εξηγείται επαρκώς στη βάση των απουσιών τους (ντε Βινσέντι, Γιαννιώτας), καθώς αναλογικά οι αντίστοιχες του Απόλλωνα (Αγγελή, Στογιάνοβιτς) ήταν εξ ίσου σημαντικές. Δεν δικαιολογείται επαρκώς ούτε με τη διακοπή του πρωταθλήματος (και κατ’ επέκταση του ρυθμού της ομάδας), αφού και οι «γαλάζιοι» ήταν επίσης αήττητοι από το ξεκίνημα των πλέι οφ και προέρχονταν από μια εξ ίσου ευρεία και σημαντική νίκη στην προηγούμενη αγωνιστική.
Ο Απόλλωνας κοίταξε στα μάτια τον ΑΠΟΕΛ και λίγο έλειψε να τον αφήσει με άδεια χέρια, επειδή ο προπονητής του σχεδίασε και οι ποδοσφαιριστές του υλοποίησαν ένα εξαιρετικό πλάνο τακτικής. Στη μάχη των προπονητών ο Πέδρο Εμάνουελ ήταν εκείνος που βρήκε τον καλύτερο τρόπο να προσαρμόσει το διαθέσιμο έμψυχο υλικό του στις ανάγκες του αγώνα.
Απέναντι στο 4-1-4-1 των γηπεδούχων το 4-4-2 των φιλοξενούμενων έμοιαζε επί χάρτου να μειονεκτεί στο κέντρο, στο χορτάρι ωστόσο το μειονέκτημα μετατράπηκε σε πλεονέκτημα, διότι η μεσαία γραμμή του Απόλλωνα αφ’ ενός αποδείχθηκε πολύ αποτελεσματική στην υποδοχή, στο κράτημα και στο μοίρασμα της μπάλας, αφ’ ετέρου είχε τη διαρκή υποστήριξη ενός παίκτη από τη γραμμή κρούσης. Με αυτόν τον τρόπο οι παγίδες (από Μοράις, Βινίσιους, Αρτυματά), οι οποίες ήταν το κλειδί του εκτός έδρας θριάμβου απέναντι στην ΑΕΚ, ουσιαστικά αχρηστεύτηκαν και οι «γαλάζιοι» εκτός από χώρους είχαν πάντοτε και επιλογές στην περιοχή του Πάρντο, προκειμένου να φτάσουν σε τελειώματα.
Ο Εμάνουελ είχε ποντάρει τα ρέστα του στο άνοιγμα του σκορ από την ομάδα του, διότι ήξερε ότι στην ενδεκάδα του ΑΠΟΕΛ (θα) ευρίσκονταν ελάχιστοι δημιουργικοί παίκτες. Το γκολ του Μάγκλιτσα «ακυρώθηκε» από την άμεση ισοφάριση του Καρλάο, ωστόσο μετά το τέρμα του ντα Σίλβα αποδείχθηκε πόσο καλά είχε διαβάσει το παιχνίδι ο προπονητής του Απόλλωνα.
Οι «γαλαζοκίτρινοι» αναπτύσσονταν αποκλειστικά από τα πλάγια (κι από εκεί όχι πάντοτε ορθόδοξα κι αποτελεσματικά) και ως την ισοφάριση στο 95’ η πιο κλασική ευκαιρία τους ήταν το πλασέ του Αρτυματά (55’) -στο ίδιο διάστημα ο Απόλλωνας είχε «αγγίξει» το 1-3 στη φάση του Παπουλή (72’). Υπάρχει φυσικά και το πέναλτι (του Στυλιανού) στον Εφραίμ, το οποίο ενδεχομένως να άλλαζε την εικόνα, τη ροή κι εν τέλει την έκβαση του αγώνα. Είναι όμως, στην καλύτερη περίπτωση, μια υπόθεση εργασίας, καθώς (ακόμη κι αν αξιοποιούσε την εσχάτη των ποινών) ο ΑΠΟΕΛ απλώς θα είχε ισοφαρίσει -ακριβώς όπως και στο πρώτο ημίχρονο, όταν ο αντίπαλός του ανέκτησε ακολούθως το προβάδισμα.
Εξ ίσου αδύναμη είναι η θέση πως η νίκη για τον Απόλλωνα χάθηκε στην τελευταία φάση. Σίγουρα το διπλό λάθος του Ελίζιο (κακή απομάκρυνση της μπάλας, ελλιπής επιτήρηση του Μερκή) είναι βαρύνον, όμως τουλάχιστον εξ ίσου καθοριστική ήταν η αναπροσαρμογή της τακτικής τους στο τελευταίο 20λεπτο, όταν έριξαν το βάρος τους στη διατήρηση του υπέρ τους αποτελέσματος.
Μετά την αντικατάσταση του Γκιέ Γκιέ από τον Σατσέτι και ιδίως μετά την αποχώρηση και του Μάγκλιτσα ο ΑΠΟΕΛ «εγκαταστάθηκε» στην περιοχή του Βάλε. Η αφαίρεση πίεσης από την άμυνά του, η οποία είχε δεχτεί γκολ στις περασμένες οκτώ αγωνιστικές, ήταν εξ αρχής επιδίωξη του Εμάνουελ, όμως στην τελική ευθεία του ντέρμπι ο Απόλλων βρέθηκε (πιθανότατα ελλείψει εναλλακτικών) να αμύνεται μ’ έναν κατά συνθήκη δεξιό μπακ (Πέδρο), την τριτοτέταρτη επιλογή του στα στόπερ (Μοντέιρο) κι έναν επιρρεπή στο λάθος αριστερό μπακ (Ελίζιο).
Το πλήρωσε με την ισοφάριση στην τελευταία φάση του αγώνα κι αυτό ήταν αφ’ ενός αρκούντως οδυνηρό, καθώς ο Εμάνουελ και οι παίκτες του έφτασαν μια ανάσα από το ματ στο άντρο του πρωταθλητή, αφ’ ετέρου αντιπροσωπευτικό όλης της χρονιάς για τον Απόλλωνα, ο οποίος για ακόμη μια φορά έφτασε στην πηγή, δίχως -για μια σειρά από λόγους και συγκυρίες- να πιει νερό. Εφ’ όσον όμως η προσπάθεια που ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι συνεχιστεί και την ερχόμενη περίοδο, η πλήρης αξιοποίηση της δυναμικής αυτής της ομάδας θα είναι απλώς θέμα χρόνου. Διότι, όταν την κυνηγάς επίμονα και συστηματικά, η τύχη -αργά ή γρήγορα- σου χαμογελά.