Όταν η ΑΕΚ έγινε… μπάμπουσκα!

Ο Τσάβι Ρόκα δεν μιλά συχνά. Όταν μιλά, οι κουβέντες του είναι μετρημένες. Καταστάλαγμα ώριμης σκέψης. Επιβεβαιώθηκε, για πολλοστή φορά, την τελευταία διετία στη Μόσχα, όπου η «δική του» ΑΕΚ -σε μία από τις μεγαλύτερες νίκες και πλέον επικές προκρίσεις στην ιστορία του κυπριακού ποδοσφαίρου- άφησε εκτός συνέχειας του Γιουρόπα Λιγκ την «πολλή» Σπαρτάκ.
Οι Ρώσοι ήταν το φαβορί ήδη από τη στιγμή της κλήρωσης κι έγιναν ακόμη μεγαλύτερο μετά το αποτέλεσμα και, κυρίως, την εικόνα του πρώτου αγώνα. Στη συνέντευξη Τύπου μετά το τέλος της αναμέτρησης στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» ο Ιμανόλ Ιντιάκεθ είχε κάνει λόγο για «καλή απόδοση», «καλό παιχνίδι, σε κάποιες στιγμές σχεδόν τέλειο» και αναρωτηθεί ρητορικά «γιατί να μην πάρουμε αποτέλεσμα στη Μόσχα;»
Όσοι είχαν ξαφνιαστεί τότε, μεταξύ αυτών και ο υπογράφων, έμελλε να πάρουν (πειστική) απάντηση στα ερωτήματά τους επτά βράδια αργότερα. Ο νεοφερμένος Βάσκος τεχνικός δεν είχε δει άλλο παιχνίδι. Είχε δει όμως όσα έπρεπε και όσα ήθελε να δει εν όψει του επαναληπτικού. Και κατά πάσα πιθανότητα είχε ήδη στο μυαλό του όσα έπρεπε να γίνουν διαφορετικά.
Η πιθανότητα έγινε βεβαιότητα μετά την οριστικοποίηση της απουσίας του Ηλία Χαραλάμπους. Και εκτιμώ ότι, ακόμη κι αν ήταν ετοιμοπόλεμος ο εκ των κορυφαίων της ΑΕΚ στο πρώτο παιχνίδι, ο Ιντιάκεθ θα είχε προχωρήσει σε αλλαγές (και προσώπων και συστήματος). Όχι επειδή υποψιαζόταν ή είχε πληροφορίες ότι και η Σπαρτάκ θα έπαιζε αλλιώς στην έδρα της, αλλά επειδή έβλεπε πως αυτό χρειαζόταν η δική του ομάδα.
Το είδε, το δούλεψε, το εφάρμοσε, του βγήκε. Τα τρία πρώτα σκέλη είναι σημαντικότερα -για το μέλλον των «κιτρινοπράσινων»- απ’ ό,τι το τέταρτο. Μες το μεθύσι του θριάμβου προφανώς είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό αυτό, όμως είναι η πραγματικότητα κι ένα κέρδος πολύ πιο ουσιαστικό απ’ ό,τι η νίκη-πρόκριση.
Οι Λαρνακείς του απαρέγκλιτου 4-1-4-1 της περασμένης διετίας εμφανίστηκαν σ’ ένα εξαιρετικά κρίσιμο και δύσκολο ευρωπαϊκό παιχνίδι με 3-5-2. Με μια ενδεκάδα που ουδέποτε στο παρελθόν είχε βρεθεί ξανά στο γήπεδο και με τον κορυφαίο του πρώτου αγώνα (Τέτε) στον πρωτόγνωρο για εκείνον ρόλο του φουλ-μπακ.
Η πραγματική αξία του προπονητή δεν τεκμαίρεται από το αποτέλεσμα, αλλά από δύο γεγονότα: πρώτον, ότι έπεισε τους παίκτες του πως αυτό είναι το ενδεδειγμένο σύστημα και ότι μπορούν να το παίξουν. Δεύτερον, ότι στο γήπεδο φάνηκε, ωσάν και το 3-5-2 είναι το βασικό ή, εν πάση περιπτώσει, ένα πολύ οικείο σύστημα στην ΑΕΚ.
Παρατηρώντας (και θαυμάζοντάς) την θυμήθηκα μια τοποθέτηση του Ρόκα μετά την πρόσληψη του Ιντιάκεθ. Είχε πει τότε ο τεχνικός διευθυντής των Λαρνακέων πως ο Βάσκος ήταν εξ αρχής η πρώτη και αδιαπραγμάτευτη επιλογή του. Την περασμένη Πέμπτη αντιληφθήκαμε το γιατί. Στη Μόσχα, από πλευράς τακτικής, η ΑΕΚ εμφανίστηκε -για πρώτη φορά επί ημερών Ρόκα- ως άλλη… μπάμπουσκα*: μια ομάδα που είχε μέσα της κρυμμένη μια άλλη ομάδα, την οποία εμφάνισε, όταν έπρεπε, όπως έπρεπε.
Ο Ιντιάκεθ ήρθε στην Κύπρο ως ένας προπονητής που προσαρμόζει την τακτική αναλόγως συνθηκών, αντιπάλων και διαθέσιμων επιλογών -όχι το αντίστροφο. Στη Μόσχα κατέθεσε τα πρώτα διαπιστευτήρια. Αν συνεχίσει να το πράττει, και μάλιστα εξ ίσου επιτυχημένα, οι Λαρνακείς δεν θα έχουν βρει απλώς έναν κατάλληλο διάδοχο του Τόμας Κρίστιανσεν. Θα έχουν βρει το πιθανότατα πιο σημαντικό από τα (λίγα) κομμάτια που τους λείπουν, προκειμένου να φτάσουν σε ό,τι ο πρόεδρος Άντρος Καραπατάκης έθεσε ως επίσημο στόχο για την τρέχουσα σεζόν: την κατάκτηση ενός τίτλου.
 
*η περίφημη ρώσικη, ξύλινη, πολλαπλή κούκλα, μέσα στην οποία κρύβονται ακόμη μερικές «κόρες» της

ΥΓ: Ό,τι φοβάσαι, το παθαίνεις. Για του λόγου το αληθές ανατρέξτε στην ανάρτηση του ΡΕΠΟΡΤΕΡ Online ανήμερα της πρώτης αναμέτρησης ΑΕΚ-Σπαρτάκ: Τρέμει το τρίτο Βατερλό