Αφιέρωμα: 5+1 κυπριακές ιστορίες από Ολυμπιακούς Αγώνες
05:04 - 06 Αυγούστου 2016
Ενόψει της 10ης συμμετοχής της Κύπρου σε Ολυμπιακούς Αγώνες, ο «ΡΕΠΟΡΤΕΡ» παρουσιάζει μια σειρά από θέματα σχετικά με την Κυπριακή Ολυμπιακή Ομάδα.
Αποτελούν τη κορυφαία στιγμή στην καριέρα κάθε αθλητή. Δίχως αμφιβολία, οι αναμνήσεις από τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες μένουν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη. Πέντε Κύπριοι που έχουν συμμετάσχει στο κορυφαίο αθλητικό ραντεβού –οι δύο υπήρξαν σημαιοφόροι-, αλλά και ένας πολύπειρος δημοσιογράφος, θυμούνται ανέκδοτες ιστορίες από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
ΛΙΝΟΣ ΠΕΤΡΙΔΗΣ (Κολύμβηση) | 1980
«Η μικρή πέρασε τις ανατολικογερμανίδες για… άντρες»
Ο Λίνος Πετρίδης ήταν ένας από τους δώδεκα αθλητές που έλαβαν μέρος με τα χρώματα της Κύπρου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μόσχας, στην πρώτη κυπριακή παρουσία ως ανεξάρτητο κράτος.
«Ήμασταν 18άρηδες τότε και είχαμε μαζί μας και την Άνναμπελ Δρουσιώτη, κολυμβήτρια, 14 χρόνων. Ως μεγαλύτεροι, την είχαμε θέση υπό την προστασία μας. Μια μέρα τελειώσαμε την προπόνηση και πήγαμε στ’ αποδυτήρια ν’ αλλάξουμε. Η μικρή πετάγεται ξαφνικά έξω από τα αποδυτήρια των γυναικών, τρομοκρατημένη. Μας είπε ότι είχαν μπει μέσα άντρες! Περιμένοντας να δούμε τι συνέβη, είδαμε 2-3 ανατολικογερμανίδες αθλήτριες να βγαίνουν από μέσα. Ήταν θηριώδεις και με χοντρή φωνή οπότε λογικά η μικρή τις πέρασε για άντρες» θυμάται ο Πετρίδης.
Θυμάται επίσης πως «την εποχή των Αγώνων ήταν ο πόλεμος στο Αφγανιστάν και στο Ολυμπιακό Χωριό σημειώνονταν διαμαρτυρίες, κυρίως από Γάλλους και κάποιοι εκδιώχθηκαν».
«Αυτό που θα μου μείνει αξέχαστο είναι οι τρομερές αστυνομικές δυνάμεις έξω από το Ολυμπιακό Στάδιο αλλά και το τεράστιο βουητό που άκουσα μόλις βγήκα από το τούνελ και μπήκα στο Στάδιο, στην τελετή έναρξης» μας λέει.
Διαβάστε Ακόμα:
- Οι Top20 στιγμές της Κύπρου στους Ολυμπιακούς Αγώνες (pics + vids)
- Οι Κύπριοι με τις περισσότερες συμμετοχές σε Ολυμπιακούς Αγώνες (pics)
- Από τον Ηρακλείδη της Σαλαμίνας στον Παύλο Κοντίδη
- Η Κυπριακή Ολυμπιακή ομάδα του 2016
ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΠΑΚΩΣΤΑΣ (Τζούντο) | 1980, 1984
«Πολλοί μήνες προετοιμασίας στην Ιαπωνία»
Ο Κώστας Παπακώστας ήταν ο πρώτος σημαιοφόρος της Κύπρου σε Ολυμπιακού Αγώνες. «Η τελετή έναρξης στη Μόσχα θα μου μείνει αξέχαστη. Παρουσιάστηκαν δεκατρείς διαφορετικές κουλτούρες, όσα και τα κράτη της Σοβιετικής Ένωσης» εξηγεί. Θυμάται ακόμα πως «παρότι διορισμένος καθηγητής σε σχολείο, εντούτοις, το Υπουργείο Παιδείας με είχε διευκολύνει δίνοντάς πληρωμένη άδεια, ώστε να προπονούμαι επαγγελματικά για τους Αγώνες. Είχα πάει εννιά μήνες στην Ιαπωνία για προετοιμασία ενώ πριν ήμουν άλλους οκτώ μήνες στην Ιαπωνία».
ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗΣ (Κολύμβηση) | 1992, 1996, 2000
«Πίσω από τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ»
«Είχα τελειώσει τον αγώνα μου και κάπου βρήκα τον αρχηγό της αποστολής κ. Ντίνο Μιχαηλίδη (σ.σ. νυν πρόεδρο της ΚΟΕ) που μου είπε ότι θα πήγαινε να δει μπάσκετ. Πήγα μαζί του» θυμάμαι ο Σταύρος Μιχαηλίδης και συνεχίζει: «Έπαιζε η Dream Team με την Κροατία και θεωρητικά ήταν το δύσκολό της παιχνίδι. Μάλιστα τότε είχε πάρει μεταγραφή ο Τόνι Κούκοτς στους Σικάγο Μπουλς με καλύτερο συμβόλαιο από τον Σκότι Πίπεν, που ήθελε ν’ αποδείξει πράγματα μεσ’ τον αγώνα. Δυο σειρές μπροστά μας καθόταν αραχτός ένας τύπος με λουλουδάτο πουκάμισο και κάπνιζε πούρο. Έρχεται ένας υπεύθυνος να του κάνει παρατήρηση. Τελικά ο τύπος με το λουλουδάτο ήταν ο Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ».
Θυμάται επίσης πως «γινόταν πανικός σε κάθε εμφάνιση της Dream Team καθώς όλοι ήθελαν να τους δουν από κοντά. Μόλις εμφανίστηκαν στην τελετή έναρξης οι αθλητές άφησαν τις θέσεις τους και πήγαν να τους δουν».
ΑΝΤΩΝΗΣ ΑΝΔΡΕΟΥ (Σκοποβολή) | 1996, 2000, 2012
«Ταλαιπωρία…»
«Αυτό που δεν θα ξεχάσω ήταν η ταλαιπωρία για να πάμε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σύδνεϋ. Δύο ημέρες κάναμε να φτάσουμε. Μετά την άφιξή μας πήγαμε σε προπονητικό καμπ, τρεις ώρες έξω από την πόλη, όπου μπήκαμε πριν την τελετή έναρξης, καθώς ήμουν και σημαιοφόρος» θυμάται ο Ανδρέου που ήταν σημαιοφόρος της Κύπρου και στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. «Ήταν όμως καταπληκτική η διοργάνωση των Αυστραλών. Και στην Ατλάντα ήταν καλά και στο Λονδίνο, όμως νομίζω το Σύδνεϋ είναι αξεπέραστο» επισημαίνει.
ΑΝΝΙΝΟΣ ΜΑΡΚΟΥΛΛΙΔΗΣ (Στίβος) | 1996, 2000, 2004
«Η γνωριμία με τον Φράνκι Φρέντερικς»
«Όταν είσαι στο βατήρα και δίπλα σου βρίσκονται αθλητές όπως ο Μάικλ Τζόνσον, ο Ντόνοβαν Μπέιλι, ο Φράνκι Φρέντερικς, σε διακατέχει ένα συναίσθημα που είναι δύσκολο να περιγράψω. Δεν είναι δέος. Μάλλον είναι περηφάνια που έφτασες τόσο ψηλά. Το να βρίσκεται στα ημιτελικά των 100μ μιας Ολυμπιάδας, όπως μου συνέβη το 1996, είναι κάτι τεράστιο, όχι από θέμα επίδοσης – διότι έχω τρέξει και ταχύτερα- αλλά από πλευράς καταξίωσης, δικαίωσης» εξηγεί ο Άννινος Μαρκουλλίδης και συνεχίζει: «Αυτό που θυμάμαι από τους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πως τα εστιατόρια του Ολυμπιακού Χωριού λειτουργούν όλο το 24ωρο και πως μπορεί δίπλα σου να τρώει ένας παγκόσμιος πρωταθλητής. Στην Ατλάντα γνώρισα τον Φράνκι Φρέντερικς με τον οποίον έτυχε να βρεθούμε και σε άλλες διοργανώσεις και να μιλήσουμε».
ΠΕΤΡΟΣ ΧΑΤΖΗΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ (Δημοσιογράφος) | 1992, 1996, 2004, 2008
«Περάσαμε τον Πύρρο για Αλβανό»
Έχοντας καλύψει από κοντά τέσσερις Ολυμπιάδες και άλλες τόσες από το γραφείο, ο Πέτρος Χατζηχριστοδούλου θυμάται την πρώτη του αποστολή, στη Βαρκελώνη το 1992. «Πρώτη φορά τη λέω δημόσια. Ντρεπόμουν για πολλά χρόνια. Η ιστορία έχει ως εξής: μιλώντας με συναδέλφους από την Ελλάδα, πριν τους Αγώνες, μας είπαν για έναν νεαρό βορειοηπειρώτη αρσιβαρίστα που θα ‘δραπέτευσε’ από την Αλβανία και θα αγωνιζόταν στη Βαρκελώνη, για πρώτη φορά με την Ελλάδα. Τον έλεγαν Πύρρο Δήμα. Σκεφτήκαμε πως ήταν Αλβανός και του έδωσαν ηπειρώτικο όνομα –ο Πύρρος ήταν βασιλιάς της Ηπείρου- και επίθετο – τα δισύλλαβα είναι συνήθως ηπειρώτικα. Δεν πήγαμε στο γήπεδο την ημέρα που αγωνιζόταν, ήμασταν σε άλλο άθλημα αλλά τον είδαμε από το μόνιτορ να σηκώνει τα βάρη, σε μια από τις πρώτες προσπάθειες, και να φωνάζει ‘για την Ελλάδα’. Τα παρατήσαμε όλα και φύγαμε σφαίρα, με ταξί, για το κλειστό της Άρσης Βαρών. Φτάσαμε στο τέλος του αγώνα. Πήρα δηλώσεις τόσο από τον Πύρρο όσο και από τους γονείς του, τον Βίκτωρα και την Ελένη. Προφανώς και δεν ήταν Αλβανοί. Μίλαγαν άπταιστα ελληνικά. Και δεν μαθαίνεις ελληνικά σε τρεις μήνες. Μετά γίναμε φίλοι με τον Πύρρο αλλά δεν του το έχω πει ποτέ».
