Ανόρθωση: Τι έμαθε από την «τριάρα τηλεφώνημα»
13:59 - 24 Δεκεμβρίου 2017
Το «σουτ τηλεφώνημα» συγκαταλέγεται, σε περίοπτη θέση, στις μυθικές εκφράσεις Ελλήνων σχολιαστών τηλεοπτικών αγώνων. Την εκστόμισε ο Μανόλης Μαυρομάτης («Ένα σουτ τηλεφώνημα. Είναι το σουτ που ο τερματοφύλακας πρέπει να το περιμένει, γιατί ο παίχτης, του έχει προηγουμένως τηλεφωνήσει»), ο οποίος αργότερα είχε αποκαλύψει και την προέλευσή της («Το είπε πρώτος ο Νικολό Καρόζιο, κορυφαίος Ιταλός σπορτκάστερ που μετέδιδε ματς ακόμα και σε ηλικία 80 ετών. Ο Καρόζιο, αντί να πει χλιαρό σουτ, είπε 'tiro tilefonato', ότι τάχα ο παίκτης πήρε τηλέφωνο τον τερματοφύλακα και τον προειδοποίησε ότι θα σουτάρει, ώστε να πιάσει την μπάλα»).
Το κακό φαινόταν
Στην περίπτωση της Ανόρθωσης η γκέλα στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» απέναντι στον ΑΠΟΕΛ (0-3) ήταν μια… «ήττα τηλεφώνημα». Μια ήττα, δηλαδή, την οποία η «Κυρία» έπρεπε να περιμένει, διότι στα προηγούμενα παιχνίδια είχε καταστεί σαφές ότι έρχεται. Σε τέσσερα ντέρμπι (με ΑΕΚ, Απόλλωνα και Ομόνοια) την είχε αποτρέψει την υστάτη ή υπό αντίξοες συνθήκες, ενώ και οι πρόσφατες στενές νίκες επί Ερμή, Νέας Σαλαμίνας και Αλκής δεν είχαν συνοδευτεί από πειστικές εμφανίσεις.
Το αήττητο των πρώτων 16 αγωνιστικών λειτουργούσε ως μεγάλο χαλί των αδυναμιών της ομάδας μόνον για όσους αρέσκονται να εθελοτυφλούν. Γι’ αυτούς δηλαδή που πιθανότατα αρέσκονται στην επιδερμική ανάλυση πως το γρήγορο τέρμα του Ποτέ, η απουσία του Σίλντενφελντ και το χαμένο πέναλτι του Βίκτορ είναι τρεις πολύ ικανοποιητικές εξηγήσεις για το στραβοπάτημα απέναντι στους «γαλαζοκίτρινους».
Τα τρία «αγκάθια»
Για τους υπόλοιπους τα αίτια είναι βαθύτερα και όσο δεν γιατρεύονται «απειλούν» την παραμονή της Ανόρθωσης στα ανώτατα βαθμολογικά δώματα. Το παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ έδειξε τον κίνδυνο: αν στο β’ μισό της περιόδου οι λεπτομέρειες (από υπέρ) αποβούν εις βάρος της «Κυρίας», η υποχώρηση στον πίνακα θα είναι ραγδαία.
Όσο ο σύλλογος της Αμμοχώστου ήταν πρώτος και αήττητος, οι ισοπαλίες στα ντέρμπι ερμηνεύονταν ως θετικά αποτελέσματα και δείγματα χαρακτήρα. Αν το πράγμα στραβώσει, εύκολα η ερμηνεία μπορεί να αλλάξει σε αδυναμία επικράτησης.
Η ομάδα του Ρόνι Λέβι έκλεισε το πρώτο μισό της περιόδου με ξεκάθαρο πρόβλημα στη δημιουργία φάσεων μέσα από το παιχνίδι, αφού μόνον οι Ράγιος και Πράνιτς μπορούν ν’ ανταποκριθούν με συνέπεια στο ρόλο. Η απουσία είτε του Ντουγκλάο είτε του Σίλντενφελντ δημιουργεί πρόβλημα τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά, καθώς μειώνει κατά πολύ το ποσοστό αποτελεσματικότητας στις στημένες μπάλες.
Η συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα υπογραμμίζει ακόμη πιο έντονα τόσο την απουσία ενός γκολτζή στη γραμμή κρούσης όσο και την έλλειψη ποιοτικού βάθους στο ρόστερ. Η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου προσφέρει μια τελευταία ευκαιρία διόρθωσης των κακώς κειμένων. Είναι σαφώς πιο περιορισμένη από την αντίστοιχη καλοκαιρινή, αλλά η Ανόρθωση δεν ψάχνει να χτιστεί από την αρχή, αλλά απλώς να καλύψει κενά και να προσθέσει εναλλακτικές στον πάγκο της. Η κλεψύδρα έχει αναποδογυρίσει και ο χρόνος κυλάει…
Το κακό φαινόταν
Στην περίπτωση της Ανόρθωσης η γκέλα στο «Αντώνης Παπαδόπουλος» απέναντι στον ΑΠΟΕΛ (0-3) ήταν μια… «ήττα τηλεφώνημα». Μια ήττα, δηλαδή, την οποία η «Κυρία» έπρεπε να περιμένει, διότι στα προηγούμενα παιχνίδια είχε καταστεί σαφές ότι έρχεται. Σε τέσσερα ντέρμπι (με ΑΕΚ, Απόλλωνα και Ομόνοια) την είχε αποτρέψει την υστάτη ή υπό αντίξοες συνθήκες, ενώ και οι πρόσφατες στενές νίκες επί Ερμή, Νέας Σαλαμίνας και Αλκής δεν είχαν συνοδευτεί από πειστικές εμφανίσεις.
Το αήττητο των πρώτων 16 αγωνιστικών λειτουργούσε ως μεγάλο χαλί των αδυναμιών της ομάδας μόνον για όσους αρέσκονται να εθελοτυφλούν. Γι’ αυτούς δηλαδή που πιθανότατα αρέσκονται στην επιδερμική ανάλυση πως το γρήγορο τέρμα του Ποτέ, η απουσία του Σίλντενφελντ και το χαμένο πέναλτι του Βίκτορ είναι τρεις πολύ ικανοποιητικές εξηγήσεις για το στραβοπάτημα απέναντι στους «γαλαζοκίτρινους».
Τα τρία «αγκάθια»
Για τους υπόλοιπους τα αίτια είναι βαθύτερα και όσο δεν γιατρεύονται «απειλούν» την παραμονή της Ανόρθωσης στα ανώτατα βαθμολογικά δώματα. Το παιχνίδι με τον ΑΠΟΕΛ έδειξε τον κίνδυνο: αν στο β’ μισό της περιόδου οι λεπτομέρειες (από υπέρ) αποβούν εις βάρος της «Κυρίας», η υποχώρηση στον πίνακα θα είναι ραγδαία.
Όσο ο σύλλογος της Αμμοχώστου ήταν πρώτος και αήττητος, οι ισοπαλίες στα ντέρμπι ερμηνεύονταν ως θετικά αποτελέσματα και δείγματα χαρακτήρα. Αν το πράγμα στραβώσει, εύκολα η ερμηνεία μπορεί να αλλάξει σε αδυναμία επικράτησης.
Η ομάδα του Ρόνι Λέβι έκλεισε το πρώτο μισό της περιόδου με ξεκάθαρο πρόβλημα στη δημιουργία φάσεων μέσα από το παιχνίδι, αφού μόνον οι Ράγιος και Πράνιτς μπορούν ν’ ανταποκριθούν με συνέπεια στο ρόλο. Η απουσία είτε του Ντουγκλάο είτε του Σίλντενφελντ δημιουργεί πρόβλημα τόσο αμυντικά όσο και επιθετικά, καθώς μειώνει κατά πολύ το ποσοστό αποτελεσματικότητας στις στημένες μπάλες.
Η συγκεκριμένη αγωνιστική ταυτότητα υπογραμμίζει ακόμη πιο έντονα τόσο την απουσία ενός γκολτζή στη γραμμή κρούσης όσο και την έλλειψη ποιοτικού βάθους στο ρόστερ. Η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου προσφέρει μια τελευταία ευκαιρία διόρθωσης των κακώς κειμένων. Είναι σαφώς πιο περιορισμένη από την αντίστοιχη καλοκαιρινή, αλλά η Ανόρθωση δεν ψάχνει να χτιστεί από την αρχή, αλλά απλώς να καλύψει κενά και να προσθέσει εναλλακτικές στον πάγκο της. Η κλεψύδρα έχει αναποδογυρίσει και ο χρόνος κυλάει…
