Οι δολοφονικοί οκτώ
16:37 - 16 Μαρτίου 2017
Δύσκολα μπορεί κανείς να θυμηθεί πιο συναρπαστική φάση των 16 στην ιστορία του Champions League. Το φετινό πακέτο ήταν χορταστικό, στην ουσία μόνο Γιουβέντους και Ατλέτικο είχαν “βαρετές” ρεβάνς και όλα τα ζευγάρια μας χάρισαν μεγάλες στιγμές, σε κάποιες περιπτώσεις και ανεπανάληπτες, ιστορικές.
Η οκτάδα έχει τα πάντα: καθαρά αουτσάιντερ και μικρά μεγέθη όπως η Λέστερ, rock n’ roll μικρομεσαίες ικανές για όλα με ταλέντο που ξεχειλίζει όπως η Μονακό και η Ντόρτμουντ, σκληρά καρύδια όπως η Ατλέτικο και τέσσερις μεγάλες φανέλες που κοιτάνε μόνο προς την κορυφή, η κάθε μία με τα δικά της προβλήματα, όπως οι Μπάρτσα, Ρεάλ, Μπάγερν και Γιουβέντους.
ΜΟΝΑΚΟ: Η ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΣΑΝ ΟΛΟΙ
Θάρρος, νιάτα, ποιότητα. Όλη η Ευρώπη εδώ και εβδομάδες μιλάει για τους παίκτες του Ζαρντίμ, θα συνεχίσει να το κάνει και είναι απολύτως δικαιολογημένο. Ο Εμπαμπέ, ο Μπερνάντο Σίλβα, ο Λεμάρ, ο Μεντί, ο Μπακαγιοκό, ο Φαμπίνιο, ο Σιντιμπέ θα μας απασχολούν για πολλά χρόνια ακόμα, ενώ μπορούν σχεδόν όλο να πωληθούν για +50 εκατομμύρια ευρώ.
Τα ταλέντο και τα νιάτα τους ήθελαν ένα σχέδιο. Κι αυτό του Ζαρντίμ είχε θάρρος που μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση. Στο Μάντσεστερ τους είδαμε να χτυπάνε διαρκώς στην κόντρα, να τρέχουν στους χώρους και κάποιος θα υπέθετε πως αυτό θα ήταν και το σχέδιο στη ρεβάνς: εσείς την μπάλα, εμείς τις αντεπιθέσεις, μπας και...
AP Photo/Claude Paris
Όμως η Μονακό ήταν τόσο καλά στημένη πίσω απ’την μπάλα, που τελικά έφτασε να την έχει αυτή και να κάνει αυτό το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο. Η πίεση στο ψηλό και στο μεσαίο μπλοκ ήταν τόσο καλά στημένη (και εκτελεσμένη) απ’τους παίκτες, που η Μονακό έκλεισε το πρώτο ημίχρονο με περισσότερες πάσες απ’τη Σίτι.
Οι ευκαιρίες που ήρθαν δεν ήταν πολλές, η Μονακό παρουσιάστηκε απόλυτα κλινική σ’αυτές, αλλά δεν μπορεί κανείς να την πει τυχερή, γιατί η επιτυχία του σχεδίου για 45’ ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. Στην επανάληψη λογικό ήταν να πέσει πίσω, λογικό ήταν η Σίτι να παρουσιαστεί μεταμορφωμένη, αλλά τα θεμέλια είχαν μπει.
ΡΕΑΛ: ΝΑ ΤΗ ΔΟΥΜΕ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ
Η πρωταθλήτρια πέρασε με τρόπο “πολύ Ρεάλ”. Προβλήματα χωρίς την μπάλα, δυνατότητα του αντίπαλου να παίξει και να βρει καλές ευκαιρίες, αλλά και μια Ρεάλ που μπορεί να βρει γκολ ανά πάσα στιγμή. Κάποιες ομάδες σε “σκοτώνουν” με την ποιότητα των ευκαιριών που παράγουν, η Ρεάλ σε χτυπάει με την ποσότητα και με την ποιότητα της εκτέλεσης.
Η ομάδα του Ζιντάν δεν έφτιαξε ευκαιρίες που να δικαιολογούν τα έξι γκολ που πέτυχε στα δύο ματς με τη Νάπολι, αλλά αυτός είναι ο τρόπος της (και) φέτος. Ο Σέρχιο Ράμος εξακολουθεί να είναι καθοριστικός με τρόπο που το κάνει να φαίνεται απλούστατο, ο Μπέιλ είναι ανεβασμένος, ο Μαρσέλο κάνει εκπληκτικά πράγματα ψηλά στο γήπεδο, Κρόος-Μόντριτς οι μετρονόμοι.
AP Photo/Andrew Medichini
Ο Κριστιάνο ήταν, είναι και θα είναι ο καταλύτης και το μεγάλο ερωτηματικό. Ποτέ άλλοτε ο Πορτογάλος δεν είχε τόσο λίγα γκολ στο Champions League (2), αλλά ποιος μπορεί να στοιχηματίσει πως δεν θα είναι εκείνος που θα πετύχει τα καθοριστικά στη συνέχεια;
Αξίζει να θυμηθούμε πως πριν αρκετούς μήνες δήλωσε πως φέτος δεν θέλει να έχει την περσινή εικόνα, που ήταν κακός στο φινάλε της σεζόν, και θέλει να ξεκινήσει χαλαρά για να μπορεί να έχει ένα δυνατό φίνις. Κι αξίζει να μην δούμε φέτος έναν δρόμο σαν αυτό που της έτυχε πέρσι. Πιο δύσκολα παρακαλώ.
ΜΠΑΓΕΡΝ: Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΛΙΤΟ
Είναι τώρα η Άρσεναλ αντίπαλος για να κρίνουμε την Μπάγερν; Κακία, αλλά ισχύει σε ένα βαθμό, ειδικά μετά από δύο ματς που έληξαν 5-1, μια σειρά που κρίθηκε με συνολικό 10-2, λες και η αντίπαλος είναι η Αστάνα ή η Λουντογκόρετς.
Καμία άλλη ομάδα δεν έφτασε το 6.6 στα expected goals που είχε η Μπάγερν σ’αυτούς τους δύο αγώνες, καμία άλλη δεν τόσες καθαρές και μεγάλες ευκαιρίες στους αγώνες των 16. Ασταμάτητοι Βαυαροί; Θα δείξει η συνέχεια.
Η αλήθεια είναι πως η Μπάγερν ενθουσίασε όσο και προβλημάτισε. Σε δύο πρώτα ημίχρονα ήταν προβλέψιμη με την μπάλα και ευάλωτη αμυντικά. Σε δύο δεύτερα ημίχρονα πάτησε γκάζι, πίεσε ψηλά και διέλυσε την Άρσεναλ με τρόπο πρωτοφανή. Το τι θα δούμε στη συνέχεια θα εξαρτηθεί πολύ απ’τον αντίπαλο, απ’το αν θα είναι τόσο ευάλωτος στην πίεση της Μπάγερν.
AP Photo/Frank Augstein
Ας κρατήσουμε για τη συνέχεια πως δεν είναι απίθανο απέναντι σε μεγάλο αντίπαλο να πει ο Αντσελότι “πάρτε την μπάλα και ελάτε”. Μην ξεχνάμε πως κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία του Champions League της Ρεάλ το 2014. Μέχρι τότε, η Μπάγερν έχει μεγάλους παίκτες που θέλουν ένα ακόμα τρόπαιο τώρα που πλησιάζει το τέλος.
Δεν είναι μικρή λεπτομέρεια, όταν μιλάμε για το “αντίο” του Αλόνσο και του Λαμ, και τα τελευταία χρόνια των Ρόμπεν, Ριμπερί, που βέβαια θα χρειαστούν βοήθεια από τους Κόστα, Κομάν και κυρίως τον Αλκάνταρα.
ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ: Η ΝΕΑ ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ
Η Γιούβε “καθάρισε” απ’το πρώτο ματς την Πόρτο και στην ουσία πέρασε “σβηστά” στην οκτάδα. Και στους δύο αγώνες έπαιξε με παίκτη παραπάνω και στην ουσία δεν είδαμε παιχνίδια που μας επιτρέπουν να “μετρήσουμε” σωστά τι μπορούμε να δούμε στη συνέχεια απ’την ομάδα του Αλέγκρι. Η Γηραιά Κυρία έχει μεγάλο βάθος, έχει καταφέρει να “μπλέξει” νιάτα και εμπειρία και σταδιακά, χωρίς πολλά λεφτά και κινήσεις που τραβάνε τα φώτα της δημοσιότητας, να φτιάξει μια μικρή super-team.
Έτσι την λες με τις λύσεις που έχει σχεδόν σε όλες τις θέσεις, τον τρόπο που παρουσιάζει μια καινούργια ομάδα μετά απ’αυτήν που έφτασε στον τελικό το 2015. Ο Μπουφόν δεν θέλει να σταματήσει πριν προσπαθήσει ξανά για το τρόπαιο που του λείπει και η Γιουβέντους έχει το αβαντάζ να κάνει σχεδόν περίπατο στην Ιταλία, να έχει διαφορά απ’τους διώκτες της.
AP Photo/Paulo Duarte
Η Γιουβέ είναι εδώ χωρίς κανέναν απ’τους Πίρλο, Βιδάλ, Πογκμπά που ήταν στο κέντρο της πορείας προς τον τελικό του 2015. Αυτό είναι το κατόρθωμά της, αυτό και το ερωτηματικό για τη συνέχεια: έχει το κέντρο την κλάση και της προσωπικότητας που απαιτούνται για την αποστολή; Ο λόγος σε Πιάνιτς, Κεντίρα, Μαρκίζιο, Στουράρο και Λεμινά.
ΑΤΛΕΤΙΚΟ: ΟΙ ΣΚΛΗΡΟΙ ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΡΠΟΥΖΙ
Και η Ατλέτικο “καθάρισε” νωρίς. Η ομάδα του Σιμεόνε μας έχει συνηθίσει να διεκδικεί μαζί La Liga και Champions League, αλλά για φέτος έχει φανεί από σχετικά νωρίς πως το καρπούζι θα είναι ένα.
Η πρόκριση κρίθηκε με τον τρόπο με το οποίο η Ατλέτικο διέλυσε την Μπάγερ στις αντεπιθέσεις στη Γερμανία και η ρεβάνς ήταν διαδικαστική. Σ’αυτήν οι Ισπανοί ήταν μάλλον κακοί και θα έπρεπε να έχουν χάσει, ίσως ακόμα και να ανησυχήσουν για την πρόκριση.
AP Photo/Daniel Ochoa de Olza
Πολύ σπάνια τους έχουμε δει να επιτρέπουν στον αντίπαλο τόσες πολλές και καθαρές ευκαιρίες, ειδικά μέσα στο γήπεδό τους. Πιθανότατα να έπαιξε ρόλο το 4-2 του πρώτου αγώνα, αλλά αξίζει να το σημειώσουμε ως εικόνα που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε απ’τη φάλαγγα του Σιμεόνε.
Η Ατλέτι θα είναι το κλασικό σκληρό καρύδι για όποια μεγάλη βρει στους οκτώ και ίσως φέτος να τις αξίζει να πάει πιο “σβηστά” στα νοκ-άουτ. Πέρσι πέρασε μέσα από φωτιές για να φτάσει στον τελικό αφού απέκλεισε Μπαρτσελόνα-Μπάγερν, μάλλον δικαιούται περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα να παίξει με τη Λέστερ.
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: ΜΕΤΑ ΤΟ 6-1 ΤΙ;
Για την Μπαρτσελόνα τα είπαμε αναλυτικά, και μετά το 4-0 και μετά το 6-1. Αυτό που έγινε στη ρεβάνς είναι μία στις 185 και το πιο τρομερό απ’όλα είναι πως οι Καταλανοί το πέτυχαν σε μια βραδιά που δεν πέτυχαν πολλά στο κομμάτι της επίθεσης. Τα προβλήματα δεν έχουν λυθεί, αλλά η ψυχολογία άλλαξε μετά την ανακοίνωση του Ενρίκε πως αποχωρεί στο τέλος της σεζόν και την απίστευτη ανατροπή του 6-1.
Το 3-4-3 μάλλον θα αποτελέσει οδηγό από εδώ και πέρα, η Μπαρτσελόνα έδειξε να μπορεί να βγάλει ένταση και πίεση για να ανακτά την κατοχή και να μην επιτρέπει τους περιπάτους που έκανε η Παρί στο πρώτο ματς στο Παρίσι. Με την μπάλα βέβαια οι αυτοματισμοί ανήκουν στο παρελθόν και ξεχειλίζει το ατομικό ταλέντο και κάποιες απλοϊκές συνεργασίες.
AP Photo/Manu Fernandez
Όμως, η Μπαρτσελόνα είναι στους οκτώ, οι παίκτες που έχει είναι τεράστιοι και το ίδιο τεράστιος είναι πια ο φόβος των αντιπάλων: το 6-1 θα κάνει κάθε αντίπαλο να φοβάται το αδύνατο και τους παίκτες του Ενρίκε να πιστεύουν πως πάντα όλα είναι δυνατά.
Μετά από μια τέτοια πρόκριση, ταιριάζει ένας πολύ δυνατός αντίπαλος στους οκτώ. Το θαύμα της ανατροπής θα είναι αιώνιο κεκτημένο της μεγάλης Μπάρτσα, αλλά μια παρουσία στην τετράδα θα πρέπει να έρθει με πρόκριση επί δυνατού αντιπάλου.
ΝΤΟΡΤΜΟΥΝΤ: Η ΛΟΥΦΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ
Η Ντόρτμουντ έκανε την πιο ήσυχη πρόκριση. Ήσυχη γιατί έπαιξε δύο ματς την ώρα που Παρί-Μπαρτσελόνα μάζεψαν τα βλέμματα όλου του ποδοσφαιρικού πλανήτη. Τη βραδιά που η Παρί διέλυε την Μπαρτσελόνα με 4-0, όλοι μετά έμαθαν πως η Μπενφίκα νίκησε την Ντόρτμουντ με 1-0 και μάλλον δεν κατάλαβαν πόσο εξαιρετικό ματς έκαναν οι Γερμανοί στην Πορτογαλία.
Κι όταν ήρθαν οι ρεβάνς, το 6-1 σκέπασε τα πάντα: η Μπορούσια ανέτρεψε το 1-0 με ένα εμφατικό 4-0 και στα μάτια όλων έκανε κάτι απλό, καθημερινό. Καλύτερα έτσι για την ομάδα του Τούχελ, καλύτερα που δεν την έχουν πάρει πολλοί χαμπάρι.
AP Photo/Martin Meissner
Ο Γερμανός μοιάζει να βρήκε το σχέδιο των νοκ-άουτ, αφού και στα τρία ματς έπαιξε με τριάδα κεντρικών αμυντικών και κατάφερε κάτι δύσκολο γι’αυτήν: παίζει το επιθετικό και θεαματικό ποδόσφαιρό της, πιέζει και ανοίγει άμυνες, φτιάχνει καθαρές φάσεις με ευκολία, αλλά ταυτόχρονα έχει μια πρωτόγνωρη για εκείνην ασφάλεια στην άμυνα.
Τα νιάτα της δεν έχουν πολλά να ζηλέψουν από εκείνα της Παρί, λύσεις στον πάγκο υπάρχουν, όπως υπάρχει και η αστάθεια του Ομπαμεγιάνγκ. Η ομάδα του δίνει φάσεις με αξιοθαύμαστη συνέπεια, αλλά αυτός ή που θα τα βάνει (4-0 στη Γερμανία) ή που θα τα χάνει (ήττα 1-0 στην Πορτογαλία).
ΛΕΣΤΕΡ: ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΟΙ
Ιδού η μοναδική εκπρόσωπος της Αγγλίας στην οκτάδα. Ποιος θα το περίμενε στην αρχή της σεζόν, ποιος θα το περίμενε με τη εικόνα που έχει η Λέστερ στο φετινό πρωτάθλημα, ποιος θα το περίμενε μετά το 2-1 του πρώτου αγώνα, που ήταν μαγική εικόνα.
AP Photo/Rui Vieira
Η Λέστερ πήρε ένα 2-1 που δεν άξιζε, άλλαξε προπονητή και στη ρεβάνς φρόντισε ώστε να αξίζει 100% την πρόκριση. Εικόνα που θύμισε την περσινή σκληράδα πίσω απ’την μπάλα, αλλά και την περσινή αποτελεσματικότητα με αυτήν. Οι παίκτες έφαγαν τον Ρανιέρι και μετά βγήκαν μπροστά, σε μια ιστορική βραδιά και πρόκριση. Όλοι τούς θέλουν στην κλήρωση κι ας μην το παραδέχεται κανείς.
Η οκτάδα έχει τα πάντα: καθαρά αουτσάιντερ και μικρά μεγέθη όπως η Λέστερ, rock n’ roll μικρομεσαίες ικανές για όλα με ταλέντο που ξεχειλίζει όπως η Μονακό και η Ντόρτμουντ, σκληρά καρύδια όπως η Ατλέτικο και τέσσερις μεγάλες φανέλες που κοιτάνε μόνο προς την κορυφή, η κάθε μία με τα δικά της προβλήματα, όπως οι Μπάρτσα, Ρεάλ, Μπάγερν και Γιουβέντους.
ΜΟΝΑΚΟ: Η ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΘΑΥΜΑΣΑΝ ΟΛΟΙ
Θάρρος, νιάτα, ποιότητα. Όλη η Ευρώπη εδώ και εβδομάδες μιλάει για τους παίκτες του Ζαρντίμ, θα συνεχίσει να το κάνει και είναι απολύτως δικαιολογημένο. Ο Εμπαμπέ, ο Μπερνάντο Σίλβα, ο Λεμάρ, ο Μεντί, ο Μπακαγιοκό, ο Φαμπίνιο, ο Σιντιμπέ θα μας απασχολούν για πολλά χρόνια ακόμα, ενώ μπορούν σχεδόν όλο να πωληθούν για +50 εκατομμύρια ευρώ.
Τα ταλέντο και τα νιάτα τους ήθελαν ένα σχέδιο. Κι αυτό του Ζαρντίμ είχε θάρρος που μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση. Στο Μάντσεστερ τους είδαμε να χτυπάνε διαρκώς στην κόντρα, να τρέχουν στους χώρους και κάποιος θα υπέθετε πως αυτό θα ήταν και το σχέδιο στη ρεβάνς: εσείς την μπάλα, εμείς τις αντεπιθέσεις, μπας και...
Όμως η Μονακό ήταν τόσο καλά στημένη πίσω απ’την μπάλα, που τελικά έφτασε να την έχει αυτή και να κάνει αυτό το παιχνίδι στο πρώτο ημίχρονο. Η πίεση στο ψηλό και στο μεσαίο μπλοκ ήταν τόσο καλά στημένη (και εκτελεσμένη) απ’τους παίκτες, που η Μονακό έκλεισε το πρώτο ημίχρονο με περισσότερες πάσες απ’τη Σίτι.
Οι ευκαιρίες που ήρθαν δεν ήταν πολλές, η Μονακό παρουσιάστηκε απόλυτα κλινική σ’αυτές, αλλά δεν μπορεί κανείς να την πει τυχερή, γιατί η επιτυχία του σχεδίου για 45’ ήταν πέρα από κάθε προσδοκία. Στην επανάληψη λογικό ήταν να πέσει πίσω, λογικό ήταν η Σίτι να παρουσιαστεί μεταμορφωμένη, αλλά τα θεμέλια είχαν μπει.
ΡΕΑΛ: ΝΑ ΤΗ ΔΟΥΜΕ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ
Η πρωταθλήτρια πέρασε με τρόπο “πολύ Ρεάλ”. Προβλήματα χωρίς την μπάλα, δυνατότητα του αντίπαλου να παίξει και να βρει καλές ευκαιρίες, αλλά και μια Ρεάλ που μπορεί να βρει γκολ ανά πάσα στιγμή. Κάποιες ομάδες σε “σκοτώνουν” με την ποιότητα των ευκαιριών που παράγουν, η Ρεάλ σε χτυπάει με την ποσότητα και με την ποιότητα της εκτέλεσης.
Η ομάδα του Ζιντάν δεν έφτιαξε ευκαιρίες που να δικαιολογούν τα έξι γκολ που πέτυχε στα δύο ματς με τη Νάπολι, αλλά αυτός είναι ο τρόπος της (και) φέτος. Ο Σέρχιο Ράμος εξακολουθεί να είναι καθοριστικός με τρόπο που το κάνει να φαίνεται απλούστατο, ο Μπέιλ είναι ανεβασμένος, ο Μαρσέλο κάνει εκπληκτικά πράγματα ψηλά στο γήπεδο, Κρόος-Μόντριτς οι μετρονόμοι.
Ο Κριστιάνο ήταν, είναι και θα είναι ο καταλύτης και το μεγάλο ερωτηματικό. Ποτέ άλλοτε ο Πορτογάλος δεν είχε τόσο λίγα γκολ στο Champions League (2), αλλά ποιος μπορεί να στοιχηματίσει πως δεν θα είναι εκείνος που θα πετύχει τα καθοριστικά στη συνέχεια;
Αξίζει να θυμηθούμε πως πριν αρκετούς μήνες δήλωσε πως φέτος δεν θέλει να έχει την περσινή εικόνα, που ήταν κακός στο φινάλε της σεζόν, και θέλει να ξεκινήσει χαλαρά για να μπορεί να έχει ένα δυνατό φίνις. Κι αξίζει να μην δούμε φέτος έναν δρόμο σαν αυτό που της έτυχε πέρσι. Πιο δύσκολα παρακαλώ.
ΜΠΑΓΕΡΝ: Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΛΙΤΟ
Είναι τώρα η Άρσεναλ αντίπαλος για να κρίνουμε την Μπάγερν; Κακία, αλλά ισχύει σε ένα βαθμό, ειδικά μετά από δύο ματς που έληξαν 5-1, μια σειρά που κρίθηκε με συνολικό 10-2, λες και η αντίπαλος είναι η Αστάνα ή η Λουντογκόρετς.
Καμία άλλη ομάδα δεν έφτασε το 6.6 στα expected goals που είχε η Μπάγερν σ’αυτούς τους δύο αγώνες, καμία άλλη δεν τόσες καθαρές και μεγάλες ευκαιρίες στους αγώνες των 16. Ασταμάτητοι Βαυαροί; Θα δείξει η συνέχεια.
Η αλήθεια είναι πως η Μπάγερν ενθουσίασε όσο και προβλημάτισε. Σε δύο πρώτα ημίχρονα ήταν προβλέψιμη με την μπάλα και ευάλωτη αμυντικά. Σε δύο δεύτερα ημίχρονα πάτησε γκάζι, πίεσε ψηλά και διέλυσε την Άρσεναλ με τρόπο πρωτοφανή. Το τι θα δούμε στη συνέχεια θα εξαρτηθεί πολύ απ’τον αντίπαλο, απ’το αν θα είναι τόσο ευάλωτος στην πίεση της Μπάγερν.
Ας κρατήσουμε για τη συνέχεια πως δεν είναι απίθανο απέναντι σε μεγάλο αντίπαλο να πει ο Αντσελότι “πάρτε την μπάλα και ελάτε”. Μην ξεχνάμε πως κάπως έτσι γράφτηκε η ιστορία του Champions League της Ρεάλ το 2014. Μέχρι τότε, η Μπάγερν έχει μεγάλους παίκτες που θέλουν ένα ακόμα τρόπαιο τώρα που πλησιάζει το τέλος.
Δεν είναι μικρή λεπτομέρεια, όταν μιλάμε για το “αντίο” του Αλόνσο και του Λαμ, και τα τελευταία χρόνια των Ρόμπεν, Ριμπερί, που βέβαια θα χρειαστούν βοήθεια από τους Κόστα, Κομάν και κυρίως τον Αλκάνταρα.
ΓΙΟΥΒΕΝΤΟΥΣ: Η ΝΕΑ ΓΗΡΑΙΑ ΚΥΡΙΑ
Η Γιούβε “καθάρισε” απ’το πρώτο ματς την Πόρτο και στην ουσία πέρασε “σβηστά” στην οκτάδα. Και στους δύο αγώνες έπαιξε με παίκτη παραπάνω και στην ουσία δεν είδαμε παιχνίδια που μας επιτρέπουν να “μετρήσουμε” σωστά τι μπορούμε να δούμε στη συνέχεια απ’την ομάδα του Αλέγκρι. Η Γηραιά Κυρία έχει μεγάλο βάθος, έχει καταφέρει να “μπλέξει” νιάτα και εμπειρία και σταδιακά, χωρίς πολλά λεφτά και κινήσεις που τραβάνε τα φώτα της δημοσιότητας, να φτιάξει μια μικρή super-team.
Έτσι την λες με τις λύσεις που έχει σχεδόν σε όλες τις θέσεις, τον τρόπο που παρουσιάζει μια καινούργια ομάδα μετά απ’αυτήν που έφτασε στον τελικό το 2015. Ο Μπουφόν δεν θέλει να σταματήσει πριν προσπαθήσει ξανά για το τρόπαιο που του λείπει και η Γιουβέντους έχει το αβαντάζ να κάνει σχεδόν περίπατο στην Ιταλία, να έχει διαφορά απ’τους διώκτες της.
Η Γιουβέ είναι εδώ χωρίς κανέναν απ’τους Πίρλο, Βιδάλ, Πογκμπά που ήταν στο κέντρο της πορείας προς τον τελικό του 2015. Αυτό είναι το κατόρθωμά της, αυτό και το ερωτηματικό για τη συνέχεια: έχει το κέντρο την κλάση και της προσωπικότητας που απαιτούνται για την αποστολή; Ο λόγος σε Πιάνιτς, Κεντίρα, Μαρκίζιο, Στουράρο και Λεμινά.
ΑΤΛΕΤΙΚΟ: ΟΙ ΣΚΛΗΡΟΙ ΜΕ ΕΝΑ ΚΑΡΠΟΥΖΙ
Και η Ατλέτικο “καθάρισε” νωρίς. Η ομάδα του Σιμεόνε μας έχει συνηθίσει να διεκδικεί μαζί La Liga και Champions League, αλλά για φέτος έχει φανεί από σχετικά νωρίς πως το καρπούζι θα είναι ένα.
Η πρόκριση κρίθηκε με τον τρόπο με το οποίο η Ατλέτικο διέλυσε την Μπάγερ στις αντεπιθέσεις στη Γερμανία και η ρεβάνς ήταν διαδικαστική. Σ’αυτήν οι Ισπανοί ήταν μάλλον κακοί και θα έπρεπε να έχουν χάσει, ίσως ακόμα και να ανησυχήσουν για την πρόκριση.
Πολύ σπάνια τους έχουμε δει να επιτρέπουν στον αντίπαλο τόσες πολλές και καθαρές ευκαιρίες, ειδικά μέσα στο γήπεδό τους. Πιθανότατα να έπαιξε ρόλο το 4-2 του πρώτου αγώνα, αλλά αξίζει να το σημειώσουμε ως εικόνα που δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε απ’τη φάλαγγα του Σιμεόνε.
Η Ατλέτι θα είναι το κλασικό σκληρό καρύδι για όποια μεγάλη βρει στους οκτώ και ίσως φέτος να τις αξίζει να πάει πιο “σβηστά” στα νοκ-άουτ. Πέρσι πέρασε μέσα από φωτιές για να φτάσει στον τελικό αφού απέκλεισε Μπαρτσελόνα-Μπάγερν, μάλλον δικαιούται περισσότερο από κάθε άλλη ομάδα να παίξει με τη Λέστερ.
ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ: ΜΕΤΑ ΤΟ 6-1 ΤΙ;
Για την Μπαρτσελόνα τα είπαμε αναλυτικά, και μετά το 4-0 και μετά το 6-1. Αυτό που έγινε στη ρεβάνς είναι μία στις 185 και το πιο τρομερό απ’όλα είναι πως οι Καταλανοί το πέτυχαν σε μια βραδιά που δεν πέτυχαν πολλά στο κομμάτι της επίθεσης. Τα προβλήματα δεν έχουν λυθεί, αλλά η ψυχολογία άλλαξε μετά την ανακοίνωση του Ενρίκε πως αποχωρεί στο τέλος της σεζόν και την απίστευτη ανατροπή του 6-1.
Το 3-4-3 μάλλον θα αποτελέσει οδηγό από εδώ και πέρα, η Μπαρτσελόνα έδειξε να μπορεί να βγάλει ένταση και πίεση για να ανακτά την κατοχή και να μην επιτρέπει τους περιπάτους που έκανε η Παρί στο πρώτο ματς στο Παρίσι. Με την μπάλα βέβαια οι αυτοματισμοί ανήκουν στο παρελθόν και ξεχειλίζει το ατομικό ταλέντο και κάποιες απλοϊκές συνεργασίες.
Όμως, η Μπαρτσελόνα είναι στους οκτώ, οι παίκτες που έχει είναι τεράστιοι και το ίδιο τεράστιος είναι πια ο φόβος των αντιπάλων: το 6-1 θα κάνει κάθε αντίπαλο να φοβάται το αδύνατο και τους παίκτες του Ενρίκε να πιστεύουν πως πάντα όλα είναι δυνατά.
Μετά από μια τέτοια πρόκριση, ταιριάζει ένας πολύ δυνατός αντίπαλος στους οκτώ. Το θαύμα της ανατροπής θα είναι αιώνιο κεκτημένο της μεγάλης Μπάρτσα, αλλά μια παρουσία στην τετράδα θα πρέπει να έρθει με πρόκριση επί δυνατού αντιπάλου.
ΝΤΟΡΤΜΟΥΝΤ: Η ΛΟΥΦΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΑΓΗ
Η Ντόρτμουντ έκανε την πιο ήσυχη πρόκριση. Ήσυχη γιατί έπαιξε δύο ματς την ώρα που Παρί-Μπαρτσελόνα μάζεψαν τα βλέμματα όλου του ποδοσφαιρικού πλανήτη. Τη βραδιά που η Παρί διέλυε την Μπαρτσελόνα με 4-0, όλοι μετά έμαθαν πως η Μπενφίκα νίκησε την Ντόρτμουντ με 1-0 και μάλλον δεν κατάλαβαν πόσο εξαιρετικό ματς έκαναν οι Γερμανοί στην Πορτογαλία.
Κι όταν ήρθαν οι ρεβάνς, το 6-1 σκέπασε τα πάντα: η Μπορούσια ανέτρεψε το 1-0 με ένα εμφατικό 4-0 και στα μάτια όλων έκανε κάτι απλό, καθημερινό. Καλύτερα έτσι για την ομάδα του Τούχελ, καλύτερα που δεν την έχουν πάρει πολλοί χαμπάρι.
Ο Γερμανός μοιάζει να βρήκε το σχέδιο των νοκ-άουτ, αφού και στα τρία ματς έπαιξε με τριάδα κεντρικών αμυντικών και κατάφερε κάτι δύσκολο γι’αυτήν: παίζει το επιθετικό και θεαματικό ποδόσφαιρό της, πιέζει και ανοίγει άμυνες, φτιάχνει καθαρές φάσεις με ευκολία, αλλά ταυτόχρονα έχει μια πρωτόγνωρη για εκείνην ασφάλεια στην άμυνα.
Τα νιάτα της δεν έχουν πολλά να ζηλέψουν από εκείνα της Παρί, λύσεις στον πάγκο υπάρχουν, όπως υπάρχει και η αστάθεια του Ομπαμεγιάνγκ. Η ομάδα του δίνει φάσεις με αξιοθαύμαστη συνέπεια, αλλά αυτός ή που θα τα βάνει (4-0 στη Γερμανία) ή που θα τα χάνει (ήττα 1-0 στην Πορτογαλία).
ΛΕΣΤΕΡ: ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΟΛΟΙ
Ιδού η μοναδική εκπρόσωπος της Αγγλίας στην οκτάδα. Ποιος θα το περίμενε στην αρχή της σεζόν, ποιος θα το περίμενε με τη εικόνα που έχει η Λέστερ στο φετινό πρωτάθλημα, ποιος θα το περίμενε μετά το 2-1 του πρώτου αγώνα, που ήταν μαγική εικόνα.
Η Λέστερ πήρε ένα 2-1 που δεν άξιζε, άλλαξε προπονητή και στη ρεβάνς φρόντισε ώστε να αξίζει 100% την πρόκριση. Εικόνα που θύμισε την περσινή σκληράδα πίσω απ’την μπάλα, αλλά και την περσινή αποτελεσματικότητα με αυτήν. Οι παίκτες έφαγαν τον Ρανιέρι και μετά βγήκαν μπροστά, σε μια ιστορική βραδιά και πρόκριση. Όλοι τούς θέλουν στην κλήρωση κι ας μην το παραδέχεται κανείς.
Πηγή: sport24.gr
