Η Θέμις (είναι τυφλή, αλλά) έχει κέφια!

«Χρειάζονται ίσως και δέκα χρόνια, για να φτιάξεις έναν καλό διαιτητή, αλλά αρκούν δέκα λεπτά, για να τον τελειώσεις οριστικά και αμετάκλητα». Η ατάκα του Χιου Ντάλας, σε πρόσφατο σεμινάριο ενημέρωσης για τις αλλαγές στους κανονισμούς ποδοσφαίρου, αποσκοπούσε στο να υπογραμμίσει την ευθύνη, με την οποία οι αθλητικογράφοι (πρέπει να) μεταχειρίζονται την ισχύ που τους δίνει το επάγγελμά τους, όταν καλούνται να αξιολογήσουν έναν διαιτητή.
Είναι αναντίλεκτο και αυτονόητο ότι ο άρχων ενός ποδοσφαιρικού αγώνα έχει το ίδιο δικαίωμα στο λάθος με έναν παίκτη ή προπονητή. Όπως μια χαμένη ευκαιρία (από τον παίκτη) ή μια κακή επιλογή (από τον προπονητή), έτσι και ένα λανθασμένο (μη) σφύριγμα μπορεί να καθορίσει το αποτέλεσμα μιας αναμέτρησης, ακόμη κι έναν τίτλο. Υπάρχει όμως μια ειδοποιός διαφορά…
Ο παίκτης και ο προπονητής μπορούν ακόμη και στη διάρκεια του ίδιου αγώνα να διορθώσουν το λάθος τους και να εξιλεωθούν. Ο διαιτητής όχι. Ακόμη κι αν μέσα στο 90λεπτο συνειδητοποιήσει ότι έχει αδικήσει μια ομάδα, δεν μπορεί να το μπαλώσει αδικώντας στον ίδιο βαθμό την αντίπαλό της. Επιπροσθέτως οι συνέπειες από τα σφάλματα παικτών ή προπονητών σπάνια εκτείνονται πέραν της αναμέτρησης, στην οποία συμβαίνουν (τα σφάλματα). Τουναντίον, λάθη και παραλείψεις διαιτητών συχνά έχουν μεσομακροπρόθεσμες συνέπειες.
 
Δικαίως, αλλά… ματαίως!
Η χθεσινή ανακοίνωση των ποινών από τον Αθλητικό Δικαστή σε ελάχιστους άφησαν την αίσθηση πως αποδόθηκε δικαιοσύνη. Ο Απόλλων χάνει για τέσσερα παιχνίδια (2+2) έναν παίκτη που έκανε στο χώρο του κέντρου ένα μαρκάρισμα για κίτρινη, αλλά είδε απ’ ευθείας κόκκινη. Το δίκιο του βουνό, αλλά πού να το βρει;
Η ΑΕΚ, από την άλλη, χάνει για πέντε αγωνιστικές (2+3) τον πρώτο σκόρερ και ηγέτη της, ο οποίος βιαιοπράγησε κατόπιν αντίστοιχης πρόκλησης, αλλά πληρώνει μόνον αυτός το μάρμαρο, διότι το χτύπημα του αντιπάλου του διέλαθε της προσοχής του διαιτητή.
Κι εδώ ευρίσκεται το επίδικο ζήτημα. Επειδή ο διαιτητής έλαβε απόφαση για αυτόν που ήρξατο χειρών αδίκων (κίτρινη), ο Αθλητικός Δικαστής δεν μπορεί να έλθει εκ των υστέρων να αποδώσει πραγματική δικαιοσύνη, διότι -κατά τη FIFA και την UEFA- η αναίρεση των αποφάσεων των διαιτητών υποσκάπτει την αυθεντία τους και ανοίγει τον ασκό του Αιόλου (σ.σ. εξ ου και η τιμωρία μέσω χρήσης βίντεο μπορεί να επέλθει μόνον για περιστατικά που έχουν ξεφύγει από τον διαιτητή).
 
Υπερεξουσίες
Το εν λόγω σκεπτικό έχει βάση. Βάση όμως έχει και το σκεπτικό ότι αυτή η θωράκιση της αυθεντίας προσπορίζει ουσιαστικά υπερεξουσίες στον διαιτητή, αφού και οι πρόσφατες αλλαγές κανονισμών έχουν μεταφέρει ουσιαστικά κάθε γκρίζα ζώνη, κάθε αμφιλεγόμενη κατάσταση στην κρίση του. Εν προκειμένω, οι λανθασμένες κρίσεις οδήγησαν έναν ποδοσφαιριστή σε αναίτια αποχή διαρκείας και «έβγαλαν λάδι» έναν συμπαίκτη του, ο οποίος θα έπρεπε να είχε τιμωρηθεί παραδειγματικά.
Αντισταθμιστική δικαιοσύνη, θα μπορούσε να σκεφτεί κάποιος. Σε πρώτο χρόνο. Διότι, σε δεύτερη ανάγνωση, ό,τι συνέβη δεν ήταν (οποιουδήποτε είδους) δικαιοσύνη, αλλά καταστρατήγηση κάθε έννοιάς της -και δη μέσω της τήρησης των κανονισμών, αφού ο Αθλητικός Δικαστής επέβαλε τις προβλεπόμενες βάσει… κατηγορητηρίου (φύλλου αγώνος) ποινές.
Συμπέρασμα; Καλώς πράττει ο υπεύθυνος διαιτησίας της ΚΟΠ να ζητεί συνετή και δίκαιη αντιμετώπιση των (λαθών των) διαιτητών. Ακόμη καλύτερο, ωστόσο, είναι η εκπαίδευσή τους να αποτρέπει εκ μέρους τους σφάλματα που δίνουν δικαιώματα. Διότι με τα κέφια της τυφλής Θέμιδος δεν διασκεδάζουν ούτε τα εκάστοτε θύματά της ούτε όσοι βλέπουν στη σωστή απόδοση δικαιοσύνης το εφαλτήριο για ένα καλύτερο αύριο στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Επ’ αυτού, φανταζόμαστε, δεν διαφωνεί ούτε ο ίδιος ο Χιου Ντάλας…