ΑΠΟΕΛ-Ομόνοια: Να ξαναγινόμουνα πάλι πιτσιρίκι
10:04 - 04 Μαρτίου 2017
30 Ιανουαρίου 1999, ημέρα Κυριακή. Δεν ήταν όμως σαν τις προηγούμενες. Βλέπετε ξημέρωσε ημέρα ντέρμπι Ομόνοιας-ΑΠΟΕΛ. Η Λευκωσία στα δύο. Οικογένειες στα δύο. Δεν είναι δα και λίγα τα σπίτια που τα μισά δωμάτια ήταν «πράσινα» με τις αφίσες των Ράουφμαν και Μαλέκου και τα άλλα «γαλαζοκίτρινα» με το αρχοντικό στυλ του Γιάννου Ιωάννου. Και ας φώναζε η καημένη η μάνα σου ότι το μπλου τακ θ’ αφήσει σημάδι στον τοίχο.
Διαβάστε τα αφιερώματα του ΡΕΠΟΡΤΕΡ για το ντέρμπι αιωνίων:
Την προηγούμενη βδομάδα στο σχολείο το ντέρμπι Ομόνοιας-ΑΠΟΕΛ ήταν μόνιμο θέμα συζήτησης στα διαλείμματα και ήξερες πως αν κέρδιζε η αγαπημένη σου ομάδα τη Δευτέρα θα πήγαινες καμαρωτός-καμαρωτός στην τάξη με το κασκόλ στο λαιμό, ενώ αν έχανε θα προφασιζόσουν γαστρεντερίτιδα, πονοκέφαλο ή ότι άλλο σου κατέβαζε ο νους για να γλυτώσεις την καζούρα από τους συμμαθητές σου.
Το βράδυ του Σαββάτο ήταν ζήτημα αν κοιμόσουν περισσότερο από δύο ώρες από το άγχος και την προσμονή και το πρωί της Κυριακής ξυπνούσες μ’ ένα κόμπο στο στομάχι λες και έδινες εισαγωγικές εξετάσεις.
Και όταν ερχόταν η ώρα για την αναχώρηση στο Μακάρειο φώναζες στον γείτονα ή τον ξάδερφο (που υποστήριζε την αντίπαλη ομάδα) για να τον πάρει ο πατέρας σου στο γήπεδο γυρίζοντας από την ανάποδη το μαύρο σακάκι πού μέσα είχε χρώμα πορτοκαλί ή πράσινο, ανάλογα με τι ομάδα υποστήριζες. Πόσα και πόσα αυτοκίνητα έβλεπες στο δρόμο με το κασκόλ της Ομόνοιας να κυματίζουν έξω από το ένα παράθυρο και του ΑΠΟΕΛ στο άλλο;
Έφτανες στο γήπεδο αποχαιρετούσες τον φίλο/ξάδερφο σου έδινες ραντεβού μαζί του δέκα λεπτά πριν το τέλος του ματς, όπως ήθελε ο πατέρας σου για να γλυτώσει την μαρτυρική κίνηση και ανέβαινες τα τσιμεντένια σκαλιά του Μακαρείου.
Δύο φορές τον χρόνο (άντε τρεις ή τέσσερις αν τύγχανε ν’ ανταμώσουν και στο κύπελλο ) «μονομαχούσαν» οι δύο αιώνιοι. Όχι όπως τα τελευταία χρόνια με την θέσπιση των πλέι οφ που κατάντησε ρουτίνα να τίθενται αντιμέτωποι ΑΠΟΕΛ και Ομόνοια, Ομόνοια και ΑΠΟΕΛ.
Αυτό τον κόμπο στο στομάχι τον είχαν και οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές. Και γι’ αυτούς ήταν μέγα θέμα η νίκη επί του αιωνίου. Ήταν ικανοί να φάνε λάσπη για να κερδίσουν. Και το έκαναν.
Αλήθεια, πόσοι από τους σημερινούς ποδοσφαιριστές (όλων των ομάδων) θα ήταν πρόθυμοι να παίξουν σε συνθήκες όπως αυτές της 30ης Ιανουαρίου 1999; Καλό, «χρυσό» και μοντέρνο το ΓΣΠ. Οι επιτυχίες του ΑΠΟΕΛ σε Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ έχουν ταξιδέψει τους φίλους των «γαλαζοκιτρίνων» σε όλη την Ευρώπη.
Όμως, είμαι σίγουρος ότι θα έδιναν τα πάντα για να ζήσουν ξανά ένα απόγευμα σαν και αυτό της 30ης Ιανουαρίου 1999 στο Μακάρειο. Με τη λάσπη στα πρόσωπα και τις φανέλες των παικτών και την βροχή να πέφτει ασταμάτητα. Εκεί κάτω από το ιστορικό ρολόι του Μακαρείου.
Το ποδόσφαιρο δυστυχώς ή ευτυχώς άλλαξε. Τα ντέρμπι αιωνίων μαγνητίζουν ακόμη το ενδιαφέρον αλλά με τίποτα δεν συγκρίνονται όπως αυτό της 30ης Ιανουαρίου 1999. Ή μήπως όχι;
