Η νύχτα, που άλλαξε τα πάντα
09:35 - 14 Ιουνίου 2017
Tο ελληνικό μπάσκετ άλλαξε το καλοκαίρι του 1984. Οταν ο τεράστιος, ο κολοσσιαίος Παναγιώτης Γιαννάκης πήρε τον δρόμο από την Νίκαια και τον Ιωνικό για τον Αρη και την Θεσσαλονίκη, προκειμένου να αποτελέσει δίδυμο με τον μυθικό και αξεπέραστο Νίκο Γκάλη. Η σμίξη των δύο τεράτων αυτών του αθλήματος αποτέλεσε την αρχή για να ζήσουμε από κει και πέρα πράγματα και θαύματα. Και πάνω από όλα το θαύμα του 1987, όταν και η Εθνική κατέκτησε το Ευρωμπάσκετ της Αθήνας. Στα νέα παιδιά, ίσως να μην λέει κάτι αυτό, αφού από τότε έχουν μεσολαβήσει επιτυχίες και επιτυχίες για το ελληνικό μπάσκετ. Για τους παλιότερους, όμως, για όσους έζησαν εκείνες τις εποχές, ήταν κάτι το τρομερό. Κάτι, που δεν περίμενε κανείς πριν από το τζάμπολ της 3ης Ιουνίου.
Εγώ ήμουν από τους τυχερούς, αφού στα 15 μου χρόνια είδα όλα τα ματς της διοργάνωσης από κοντά. Ημουν μέσα, δηλαδή, και στα 44 παιχνίδια του Ευρωμπάσκετ, που φιλοξενήθηκε εξ ολοκλήρου στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Τα ματς στη πρώτη φάση ξεκινούσαν στις 10 το πρωί και τελείωναν κοντά στις 12 το βράδυ. Εξι παιχνίδια, δηλαδή, την ημέρα, ό, τι καλύτερο για τους "τρελούς" του μπάσκετ, όπως ήμουν και συνεχίζω να είμαι.
Οταν προμηθεύτηκα όλα τα εισιτήρια αρκετές μέρες πριν από το τουρνουά, δεν περίμενα κάποια διάκριση της Εθνικής. Απλά ήταν μία σούπερ ευκαιρία να δω από κοντά τους δικούς μας παικταράδες, αλλά και τους ξένους, που δεν υπήρχε και τόσο η ευκαιρία εκείνα τα χρόνια. Τον Μαρτσουλιόνις, δηλαδή, τον Ντράζεν Πέτροβιτς, τον Ντίβατς, τον Κούκοτς, τον Ολλανδό Σμιτς και τόσους άλλους σπουδαίους παίκτες, που τα επόμενα χρόνια πολλοί από αυτούς πήραν τον δρόμο για τα καλύτερα. Για το ΝΒΑ.
Οσο περνούσαν, όμως, οι μέρες, και η Εθνική έπαιζε από καλά έως πολύ καλά, όλοι άρχισαν σιγά σιγά να αναζητούν το καλύτερο. Το ΣΕΦ, όταν έπαιζε η επίσημη αγαπημένη, έσφυζε από κόσμο, ο ενθουσιασμός ήταν μεγάλος, πολιτικοί και καλλιτέχνες ήταν από κοντά, το σκηνικό ήταν εορταστικό. Και εν τέλει έγινε αυτό, που γίνεται κάθε 100 χρόνια: η μικρή πληθυσμιακά, αλλά και μπασκετικά μέχρι τότε Ελλάδα ξεπέρασε τα όρια της και έφθασε στη κορυφή. Ηταν κάτι τρομερό. Κάτι απίστευτο. Κάτι, που δεν το χωρούσε ο νους. Μπορεί αυτά να σας φαίνονται υπερβολικά. Ηταν, όμως, η πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα, που την εξαργυρώνουμε 30 χρόνια τώρα. Με τα λάθη μας, με τα σωστά μας, σε όλη αυτή τη πορεία, το μπάσκετ καταφέρνει να είναι σε υψηλό επίπεδο. Να είναι από τα λίγα πράγματα, που μπορεί να υπερηφανεύεται η χώρα μας.
Το ξημέρωμα της 15ης Ιουνίου του 1987 ουδείς κοιμήθηκε στην Ελλάδα, που ζούσε το όνειρό της. Θα λέγαμε μάλιστα ότι αυτή η τεράστια επιτυχία μάς ξύπνησε για τα καλά. Αλλαξε τον τρόπο σκέψης μας, έκανε τον Ελληνα να πιστέψει περισσότερο στον εαυτό του. Να καταλάβει ότι με δουλειά και υπομονή μπορεί να καταφέρει, αν όχι τα πάντα, τουλάχιστον πολλά.
Και δεν μιλάμε μόνο για το μπάσκετ και γενικότερα για τα αθλήματα. Αλλά για όλο το φάσμα της ζωής. Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης, ο Φάνης, ο Φασούλας και τα άλλα παιδιά ένωσαν τις δυνάμεις τους και έκαναν κάτι σπουδαίο. Κάτι, που δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Οχι, μόνο γιατί ήταν κάτι σπουδαίο. Αλλά και γιατί η πρώτη φορά δεν ξεχνιέται ποτέ.
Πηγή: sdna.gr
