Για τους παιδικούς ήρωες δεν υπάρχει τέλος
11:46 - 17 Ιουλίου 2017
Ο συγκλονιστικός πανηγυρισμός των Ισλανδών στο τέλος κάθε αγώνα του Γιούρο 2016 έμεινε στην ιστορία και θα αποτυπώνει για πάντα τον άθλο ενός μικρού κρατιδίου να παίξει στη μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική διοργάνωση.
Το άλμα του Χαριστέα στον τελικό του Γιούρο 2004 όταν «κάρφωσε» τους Πορτογάλους θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην μνήμη της ποδοσφαιρικής Ευρώπης.
Τέτοιες στιγμές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, που ο χρόνος σταματά, «παγώνει» για να καταγραφεί ένας άθλος, μια υπέρβαση, υπάρχουν πολλές.
Για το κυπριακό ποδόσφαιρο η πλέον μαγική εικόνα, για κάθε αντικειμενικό κριτή, είναι η απόκρουση του Διονύση Χιώτη στη διαδικασία των πέναλτι του αγώνα ΑΠΟΕΛ-Λυών που έστειλε τους «γαλαζοκίτρινους» στους 8 του Τσάμπιονς Λιγκ.
Η μεγαλύτερη επιτυχία του κυπριακού ποδοσφαίρου είχε την «σφραγίδα» του τεράστιου αυτού τερματοφύλακα, ο οποίος έγινε παιδικός ήρωας και αφίσα σε εκατοντάδες δωμάτια κυπριακών σπιτιών.
Το μεγαλείο του Διονύση Χιώτη δεν ήταν, όμως, στην απόκρουση των πέναλτι των Λακαζέτ και Μπάστος. Το μεγαλείο του άνθρωπου Διονύση Χιώτη αποδείχθηκε λίγες μέρες μετά. Όταν σχεδόν ολόκληρη η ποδοσφαιρική Κύπρος και Ελλάδα υποκλινόταν μπροστά του, ο ίδιος προτίμησε να το εκμεταλλευτεί όχι για πάρτι του αλλά για να βοηθήσει τον συνάνθρωπο του που το είχε ανάγκη.
Όταν τον καλούσαν σε αθλητικά και ψυχαγωγικά πάνελ των τηλεοράσεων και σε ραδιοφωνικές εκπομπές προτεραιότητα του δεν ήταν να εισπράξει τα «μπράβο», αλλά να καλέσει τον καθένα να προσφέρει οικονομικά για την μικρή Μαρία Μόκα. Στάθηκε στο πλευρό της και μαζί απέκρουσαν το δυσκολότερο πέναλτι.
Από τον ΑΠΟΕΛ έφυγε με πικρία, αλλά παρά το γεγονός πως είχε προτάσεις από άλλες κυπριακές ομάδες προτίμησε να επιστρέψει στην Ελλάδα. «Δεν θα μπορούσε να παίξω κόντρα στον ΑΠΟΕΛ», είχε αναφέρει σε συνέντευξη του στον ΡΕΠΟΡΤΕΡ τον Ιανουάριο του 2016 ο Ελλαδίτης τερματοφύλακας.
Λίγους μήνες μετά ήρθε στην Κύπρο ως επίσημος προσκεκλημένος της διοίκησης του ΑΠΟΕΛ και τιμήθηκε όπως του άξιζε στη φιέστα της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Με βουρκωμένα μάτια χειροκρότησε και χειροκροτήθηκε από τον κόσμο του ΑΠΟΕΛ. Αυτό ήταν το παράπονο του. Που έφυγε χωρίς να εισπράξει την αγάπη των φίλων της ομάδας.
Ο Διονύσης Χιώτης ανακοίνωσε το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας η κορυφαία στιγμή της οποίας θα συνοδεύει για πάντα το κυπριακό ποδόσφαιρο.
Και όταν τα χιλιάδες παιδιά που τον είχαν- και έχουν παιδικό ήρωα- μεγαλώσουν θα διηγούνται τις μοναδικές στιγμές που έζησαν στον ιστορικό αγώνα με τη Λυών, ας μην ξεχάσουν να τονίσουν τον αγώνα που έδωσε λίγες μέρες αργότερα για τη μικρή Μαρία. Γιατί αυτό ήταν το πραγματικό μεγαλείο του Διονύση Χιώτη.
