Σάλαϊ, αγόρι μου, κοίτα τον Αλωνεύτη να μαθαίνεις
15:00 - 27 Σεπτεμβρίου 2017
Από το παιχνίδι του ΑΠΟΕΛ με την Τότεναμ τρία πράγματα είναι αυτά που βάζω στην άκρη.
1. Η ανικανότητα, αστοχία, ατυχία, ότι διαλέγει ο καθένας παίρνει του ΑΠΟΕΛ να στείλει την μπάλα στα δίκτυα του Γιορίς και να διεκδικήσει βαθμολογικό κέρδος, σ’ ένα παιχνίδι που οι «γαλαζοκίτρινοι» έφτιαξαν πολύ περισσότερες ευκαιρίες απ’ ότι σε προηγούμενα παιχνίδια τους (σε Τσάμπιονς Λιγκ και Γιουρόπα Λιγκ) στα οποία πήραν το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Η επιθετική αφλογιστία του ΑΠΟΕΛ σε αγώνα ομίλων του Τσάμπιονς Λιγκ έφτασε τα έξι παιχνίδια. Τελευταία φορά που σκόραραν ήταν κόντρα στον Άγιαξ στο ΓΣΠ, στις 30 Σεπτεμβρίου 2014 στο ισόπαλο 1-1. Ακολούθησαν έξι παιχνίδια με Παρί στο ΓΣΠ (0-1), Παρί στη Γαλλία (1-0), Μπαρσελόνα στο ΓΣΠ (0-4), Άγιαξ στην Ολλανδία (4-0), Ρεάλ στη Μαδρίτη (3-0) και Τότεναμ στη Λευκωσία (3-0), χωρίς ο ΑΠΟΕΛ να πετύχει γκολ και να πάρει βαθμολογικό κέρδος.
Ο ΑΠΟΕΛ μπορεί να αισθάνεται άτυχος που δεν σκόραρε απέναντι στη Τότεναμ, όμως για να λέμε τα σύκα-σύκα και την σκάφη-σκάφη πολλές φορές στο παρελθόν η τύχη ήταν με το μέρος του. Και το 2009 με την Κοπεγχάγη στο ΓΣΠ (3-1), και το 2011 με τη Ζενίτ στην Αγία Πετρούπολη (0-0) και πέρυσι στο Μπιλμπάο (ήττα με 3-2).
2. Την ανατριχιαστική στιγμή της μεταθανάτιας βράβευσης του θρυλικού Ίαν Μουρς με την απονομή πλακέτας στα παιδιά του αείμνηστου επιθετικού. Το υπέροχο κορεό των οπαδών του ΑΠΟΕΛ για τον Άγγλο φορ, το μήνυμα που στάλθηκε σε όλη την Ευρώπη για επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα και την παραμονή των οπαδών στο στάδιο μία ώρα μετά το τέλος του αγώνα ζητωκραυγάζοντας για την ομάδα τους, παρά τη βαριά ήττα. Τέτοια σκηνικά δεν τα βλέπουμε κάθε μέρα στα κυπριακά γήπεδα και μακάρι να τα βιώνουμε πιο συχνά είτε με πορτοκαλί, είτε με πράσινο, είτε με κίτρινο, είτε με μπλε φόντο στις εξέδρες.
3. Κατάντησε κουραστικό, αλλά κάθε φορά που ο Στάθης Αλωνεύτης παραδίδει «μαθήματα» επαγγελματικής συνείδησης και ποδοσφαιρικής αφοσίωσης είναι ξεχωριστή και χρίζει ιδιαίτερης μνείας. Διανύει το 35ο έτος της ηλικίας του, αλλά έχει την όρεξη, τη διάθεση και το πάθος ενός εικοσάρη. Την ωριμότητα ενός τριαντάρη και τα πνευμόνια ενός έφηβου. Δεν είναι, μόνο, η αδιαμφισβήτητη ποδοσφαιρική του αξία. Είναι το γεγονός πως είτε παίζει με τον Άρη στο Τσίρειο, είτε με την Τότεναμ έχει την ίδια προσέγγιση και τον ίδιο σεβασμό απέναντι στον αντίπαλο. Δεν παίζει ποτέ για τον εαυτό του αλλά για την ομάδα. Είναι ένας σούπερ σταρ χωρίς να το επιζητεί ούτε με τις κινήσεις του στο γήπεδο, ούτε με τα λεγόμενα (ποια λεγόμενα δηλαδή αφού για να μιλήσει στην κάμερα πρέπει να του κάνεις
ευχέλαιο) εκτός αυτού.
Ο Στάθης Αλωνεύτης πρέπει ν’ αποτελεί υπόδειγμα ποδοσφαιριστή για τον κάθε νεαρό ποδοσφαιριστή που βρίσκεται στον «Αρχάγγελο». Και ο ΑΠΟΕΛ πλήρωσε ακριβά για να φέρει αρκετά υποσχόμενα ταλέντα, τα οποία πρέπει να σκύψουν το κεφάλι κάτω και να δουλέψουν σκληρά για να διώξουν την ετικέτα του ταλέντου και να γίνουν ποδοσφαιριστές. Ο Σάλαϊ, για παράδειγμα, που με το καλημέρα δήλωνε ότι την επόμενη φορά που θα πάει στο «Μπερναμπέου» θα είναι ως ποδοσφαιριστής της Ρεάλ, καλό είναι να προσπαθήσει να μοιάσει στον ποδοσφαιριστή και επαγγελματία Στάθη Αλωνεύτη. Γιατί, αν τα καταφέρει, θα φτάσει πιο κοντά στο παιδικό του όνειρο…
